Sjeik Rohani veroorzaakt problemen in het Midden-Oosten...

Er is een zeer sterke tegenstelling tussen de regering van Sjeik Hassan Rohani en de Revolutionaire Garde. Deze laatste worden niet onder zijn bevel geplaatst, maar rapporteren rechtstreeks aan de Opperste Gids, Ayatollah Ali Khamenei.

Het project van president Rohani: kapitalisme en regionaal imperialisme

Sjeik Rohani is lid van de sjiitische geestelijkheid, net als Ayatollah Khamenei, maar niet van de Revolutionaire Garde, die soldaten zijn.

De Revolutionaire Garde is een volgeling van Imam Rouhollah Khomeini. Zij zijn van plan zijn anti-imperialistische revolutie te exporteren en de wereld te bevrijden van het Angelsaksische rijk (VS + VK + Israël) waaronder hun land zo heeft geleden. Zij hebben geen enkele band met het reguliere Iraanse leger, dat afhankelijk is van de president van de Islamitische Republiek en alleen van plan is het land te verdedigen.

Sjeik Rohani was parlementariër tijdens de lange oorlog die Irak namens de Verenigde Staten verklaarde. Hij lobbyt in Washington voor de vrijlating van Amerikaanse gijzelaars in Libanon in ruil voor Amerikaanse wapens. Later werd hij door Israël benaderd om zijn land krachtig te bewapenen. Hij was het die zijn mentor, de voorzitter van het Parlement, Hodjatoleslam Akbar Hashemi Rafsanjani, in het spel bracht. Samen organiseerden ze de Iran-Contra wapenhandel die de Nicaraguaanse revolutionairen ongeluk bracht en de toch al zeer rijke Rafsanjani fortuin.

Veel later werd hij door Ayatollah Khamenei gekozen om president Ahmadinejad op te volgen in een nieuwe geheime onderhandeling met de Verenigde Staten in Oman. Tijdens deze verkiezingscampagne presenteerde hij zich als een aanhanger van het opkomende financiële kapitalisme en verklaarde hij dat Iran moet stoppen met het financieren van buitenlandse revolutionairen, zelfs als ze sjiitisch zijn zoals de Libanese Hezbollah. Daarmee deed hij toezeggingen aan de Verenigde Staten en Israël.

Eenmaal verkozen, onderhandelde hij onmiddellijk met Washington volgens de instructies van gids, Ayatollah Khamenei. Zijn ambitie was om de rol van "regionale politieagent" terug te winnen die het Angelsaksische rijk had toegeschreven aan Sjah Reza Pahlevi (toen aan Saddam Hoessein’s Irak, daarna weer aan Saoedi-Arabië). Aangezien deze doelstelling volledig in strijd is met de erfenis van Imam Khomeini, hebben de twee staten deze onderhandelingen gepresenteerd als een poging om een einde te maken aan het Iraanse nucleaire programma. Zij hebben de andere permanente leden van de Veiligheidsraad en Duitsland betrokken bij vergaderingen in Genève, die al snel hebben geleid tot een nucleair akkoord (2013). China, Frankrijk, Duitsland, Rusland, en het Verenigd Koninkrijk waren niet verbaasd omdat ze allemaal wisten dat Iran sinds 1988 alle onderzoek naar massavernietigingswapens had opgegeven. Vervolgens werd een jaar pauze gebruikt om de bilaterale onderhandelingen tussen Teheran en Washington voort te zetten. Het was in deze periode dat Hassan Rohani discreet zijn ambassadeur en zijn kredieten uit Syrië introk. Alleen de Revolutionaire Garde bleef daar tegenover de NAVO en de jihadisten staan. Ten slotte werd de overeenkomst die met de 5+1 was onderhandeld, op 14 juli 2015 in Wenen in het openbaar ondertekend.

Terloops onderhandelde sjeik Rohani met Oostenrijk over een overeenkomst om Iraans gas naar Europa te exporteren ten koste van Rusland. Maar deze overeenkomst is nooit tot stand gekomen.

Pas tijdens zijn tweede presidentiële verkiezingscampagne, in 2017, onthulde Hassan Rohani zijn project: het herstel van het Savafid-rijk. Hij handelde nog steeds voorzichtig omdat hij het liet onthullen door een publicatie van zijn denktank, maar bleef zich uitdrukken met de retoriek van Imam Khomeini. Het Safavid-imperium is opgebouwd rond de sjiitische religie. Groot Iran" zou Libanon, Syrië, Irak, Iran en Azerbeidzjan omvatten, onder het gezag van de leider van de revolutie.

De consequenties van het project van president Rohani

Deze tekst werd onmiddellijk in het Arabisch vertaald door Anis Naccache. Het schudde het bredere Midden-Oosten op. Terwijl Azerbeidzjan bijna unaniem sjiitisch is, zijn de andere aangewezen staten dat niet.

– In Libanon is Hezbollah diep verdeeld tussen zijn secretaris-generaal, Sayyed Hassan Nasrallah, die een Libanese nationalistische lijn heeft verdedigd, en zijn plaatsvervanger, sjeik Naïm Qassem, die juist luidkeels heeft geapplaudisseerd voor sjeik Rohani.

– In Syrië, waar de sjiieten in een zeer kleine minderheid zijn, hield president Bashar al-Assad (zelf sjiitisch, maar diep seculier) zijn woede tegen en deed hij alsof hij alles negeerde.

– In Irak, waar de sjiieten in de meerderheid zijn, maar aanvankelijk nationalisten, hebben de meeste van hen - waaronder Moqtada el-Sadr - zich tot Soennitische Saoedi-Arabië gewend.

– In Iran is generaal Qassem Soleimani van de Revolutionaire Garde de belangrijkste rivaal van president Rohani geworden.

– In Azerbeidzjan, een land dat zowel sjiitisch als Turkstalig is, wendde de heersende klasse zich tot Turkije, waarmee ze uiteindelijk de oorlog tegen Armenië begon.

Het was in deze context dat president Donald Trump het 5+1-akkoord (JCPoA) over kernenergie verbrak. In tegenstelling tot de West-Europese lezing van de gebeurtenissen ging het hem niet om de vernietiging van het "vreedzame" werk van zijn voorganger, president Barack Obama, maar om het verzet tegen de regionale reorganisatie die het Rohani-project met zich meebracht: de Levant voor Iran en de Kaukasus voor Turkije. Het enige criterium van het Witte Huis was het voorkomen van nieuwe oorlogen die de inzet van Amerikaanse troepen vereisen.

De al te zichtbare kloof tussen de levensstijl van de families van de Rohani-regeringsleden en die van de bevolking zorgde eind 2017 voor wijdverbreide rellen. Voormalig president Ahmadinejad raakte betrokken bij deze rellen, zowel tegen hem als nu ook tegen de leider. De onderdrukking was verschrikkelijk. Veel mensen zijn vermoord, misschien wel duizend, en voormalige leden van het Ahmadinejad-kabinet zijn in het geheim berecht en om onbekende redenen tot zware gevangenisstraffen veroordeeld.

Om aan te tonen dat Washington niet langer de soennieten tegen de sjiieten zou uitspelen, noch de Arabieren tegen de Perzen, beval president Trump de opeenvolgende moorden op de twee belangrijkste militaire leiders van elk kamp: de soennitische kalief Abu Omar al-Baghdadi van Daesh en de sjiitische generaal Qassem Soleimani van de Al-Qudens-strijdkrachten.

Daarmee heeft hij aangetoond dat de Verenigde Staten de enige meester van de regio blijven. Hij heeft onbedoeld het kamp van Sjeik Rohani in Iran bevoordeeld. Sjeik Rohani heeft geen moeite gespaard om "de Grote Satan" aan de kaak te stellen en beschuldigde het hoofd van de Irakese geheime dienst, Mustafa al-Kazimi, van een medeplichtige van de Amerikanen.

Toen hij een paar weken later in Bagdad tot premier werd benoemd, was president Rohani echter een van de eersten die hem feliciteerde.

Sjeik Rohani’s Israëlische vrienden hebben toen generaal Mohsen Fakhrizadeh, een kernwetenschapper en metgezel van generaal Soleimani, laten vermoorden. De Khomeini trend werd onthoofd.

President Rohani en Israël

President Rohani is bereid om Azerbeidzjan op te geven aan Turkije als het land de Levant krijgt. Hij kan rekenen op de hulp van Israël dat, in tegenstelling tot een wijdverbreid idee in het Westen, verre van een vijand te zijn, een langdurige partner is.

Hij was het eerste Israëlische contact in de Iran-Contra-affaire, zoals we al hebben opgemerkt.

Hij is ook degene die de helft van de Eilat-Askhelon-pijpleiding en de twee terminals, die onmisbaar zijn voor de Israëlische economie, beheert. Eind 2017 heeft de Commissie buitenlandse zaken en defensie van de Knesset elke publicatie over dit onderwerp verdrongen met een gevangenisstraf van 15 jaar.

Hij is nog steeds degene die periodiek in Teheran de broer van Benjamin Netanyahu, Iddo, ontvangt, een discrete toneelschrijver die zijn leven verdeelt tussen de Verenigde Staten, Israël en Iran, drie landen waar hij een permanent verblijf heeft.

Sjeik Rohani hoopt nu dat hij zijn project kan uitvoeren als Joe Biden als president van de Verenigde Staten wordt aangesteld. Het zal niet nodig zijn om de nep nucleaire overeenkomst te herstellen, maar om Teheran opnieuw de "politieagent van de regio" te laten worden.