Ο Μπάϊντεν και η εξουσία με τη βία

Οι συνηθισμένες κουταμάρες

Σε κάθε προεδρική εκλογή στις Ηνωμένες Πολιτείες, μας εξηγούν ότι ο απερχόμενος ήταν τέρας, ότι λυπούμαστε για τα εγκλήματα που διέπραξε, αλλά ότι μια νέα αυγή αναδύεται για την ανθρωπότητα με τον ερχομό ενός νέου ηγέτη. Η μόνη εξαίρεση: η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ το 2016. Εκείνη τη στιγμή και πριν ακόμη ορκιστεί, μας εξηγούσαν ότι αυτός ο δισεκατομμυριούχος είχε εκλεγεί μετά από ένα ατυχές λάθος, ότι ήταν μισογύνης, ομοφοβικός, ρατσιστής, ότι δεν ενσαρκώνει τη «γη της ελευθερίας», αλλά τον υπερεκτισμό των «μικρών λευκών» και τα συμφέροντα των πλουσίων. Για τέσσερα χρόνια, δεν έπαψαν να μας πείσουν διαρκώς ότι αυτή η διάγνωση ήταν σωστή. Τον είπαν ψεύτη και αγνοήθηκαν οι ιδέες του και όλα τα επιτεύγματά του.

Αυτή τη φορά, η εξέγερση στο Καπιτώλιο επιτρέπει στα κυρίαρχα πρακτορεία ειδήσεων να προσθέσουν ένα στρώμα. Ο απερχόμενος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ κατηγορείται ομόφωνα ότι κατάστρεψε τη δημοκρατία την οποία φυσικά, θα αποκαταστήσει ο επερχόμενος πρόεδρος Τζο Μπάιντεν. Όσοι θυμούνται τις εκλογές των Τζορτζ Χ. Μπους, Μπιλ Κλίντον, Τζορτζ Μπους και Μπαράκ Ομπάμα μήπως είναι έτοιμοι πάλι να ξεγελαστούν;

Ναι, επειδή το σοκ που προκάλεσε η κατάληψη του Καπιτωλίου είναι τέτοιο έτσι ώστε να πιστέψουμε ό τι και να είναι. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες κατευθύνονται αναπόφευκτα σε εμφύλιο πόλεμο [1], τι θα γίνουμε εμείς οι Δυτικοί;

Γι ’αυτό δεν θέλαμε να δούμε να έρχεται η κρίση που ξεκινά. Μόνο μερικές ελληνικές εφημερίδες είχαν αποκαλύψει πρόσφατα τους λόγους της οργής, την οποία αναλύουμε εδώ και πέντε χρόνια (δηλαδή πριν από την εκλογή του Τραμπ).

Γι ’αυτό και δεν θέλουμε να την κοιτάξουμε κατά πρόσωπο και ικανοποιούμαστε με τυφλά σχόλια σύμφωνα με τα οποία αυτό το επαίσχυντο επεισόδιο δεν θα έχει αύριο. Αλλά ποιος μπορεί να το πιστέψει; Σίγουρα τα πράγματα θα ηρεμήσουν για λίγο και η κατασταλτική μηχανή θα συντρίψει τους διαδηλωτές της 6ης Ιανουαρίου, αλλά θα είναι μόνο μια αναβολή, και ο εμφύλιος πόλεμος δεν θα αργήσει.

Ήδη, οι μη-Δυτικοί έχουν καταλάβει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τόσο εσωτερικά προβλήματα έτσι ώστε δεν θα μπορούν πλέον να τίθενται ως πρότυπο για τον κόσμο και ακόμη λιγότερο να δίνουν μαθήματα δημοκρατίας σε εκείνους που θέλουν να υποτάξουν.

Μη δημοκρατικές εκλογές

Στις προεδρικές εκλογές του 2000, άφωνος ο κόσμος είδε την επιλογή του Ανωτάτου Δικαστηρίου να αγνοήσει την επαναμέτρηση των ψήφων στη Φλόριντα. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, δήλωνε ότι δεν έπρεπε να παρέμβει στην ψηφοφορία μιας ομοσπονδιακής πολιτείας και περιοριζόταν μόνο από την απόφαση του κυβερνήτη Jeb Bush ο οποίος είχε δηλώσει ότι ο αδερφός του Τζορτζ Μπους είχε εξελέγη από τους δημότες του. Είκοσι χρόνια αργότερα, ο κόσμος παρακολουθεί την απόρριψη των 60 προσφυγών που υπέβαλε ο Ντόναλντ Τραμπ σύμφωνα με τις οποίες υπήρξαν μαζικές απάτες σε πολλές πολιτείες.

Όπως έγραψα προηγουμένως, από νομική άποψη των ΗΠΑ, ο Al Gore, και μετά ο Ντόναλντ Τραμπ έχασαν. Αλλά από δημοκρατική άποψη, πιθανότατα να έχουν κερδίσει. Για να πούμε την αλήθεια, είναι αδύνατο να το γνωρίζουμε με ακρίβεια, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τα αποτελέσματα των άλλων εκλογών που έλαβαν χώρα ταυτόχρονα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Το μόνο πράγμα που μπορεί να επιβεβαιωθεί είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα το δημοκρατικό σε αυτές τις εκλογές: η μέτρηση πραγματοποιείται από τους κυβερνήτες, οι οποίοι, σε πολλές ομοσπονδιακές πολιτείες, επιλέγουν οι ίδιοι τους υπαλλήλους ή τις ιδιωτικές εταιρείες που την κάνουν. Αντίθετα, εάν το σύστημα ήταν δημοκρατικό, η καταμέτρηση θα πραγματοποιούταν από τους πολίτες, δημόσια. Όλοι μπορέσαμε να δούμε κάλπες να μεταφέρονται από τα εκλογικά κέντρα προς ένα κέντρο μέτρησης όπου τις άνοιγαν υπάλληλοι, στη συνέχεια έκλειναν τις κουρτίνες εμποδίζοντας τους πολίτες να γνωρίζουν περισσότερα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ειλικρίνεια αυτών των υπαλλήλων, αλλά κανείς δεν μπορεί να την εγγυηθεί. Δημοκρατικές εκλογές δεν μπορούν να υπάρξουν παρά μόνο με διαφάνεια. Επομένως, αυτές οι εκλογές είναι νόμιμες σύμφωνα με το αμερικανικό δίκαιο, αλλά απλώς δεν είναι δημοκρατικές.

Ανατροπές της κατάστασης

Για να κατανοήσουμε τα γεγονότα, πρέπει να παρατηρήσουμε δύο ανατροπές της κατάστασης που προηγήθηκαν της επίθεσης στο Καπιτώλιο.

Στα μέσα Δεκεμβρίου 2020, ο πρόεδρος Τραμπ φιλοξένησε μια συνάντηση στο Οβάλ Γραφείο στην οποία παρευρέθηκε ο στρατηγός Michael Flynn. Ο τελευταίος εξέθεσε εκεί την ιδέα του στρατιωτικού νόμου για να εξασφαλιστούν διαφανείς εκλογές [2]. Οι περισσότεροι από τους παρόντες συμβούλους αντιτάχθηκαν, παρά τις αλλαγές αξιωματούχων που είχαν γίνει στο Πεντάγωνο. Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 4 Ιανουαρίου 2021, οι δέκα πρώην υπουργοί Άμυνας που ζούσαν ακόμα υπέγραψαν ένα σύντομο ανοιχτό άρθρο στην Washington Post [3]. Διαβεβαίωναν ότι όλοι όσοι θα προσπαθούσαν να θεσπίσουν έναν πιθανό στρατιωτικό νόμο θα είχαν να απαντήσουν για αυτό ενώπιον της δικαιοσύνης. Η ομοφωνία των πρώην υπουργών Άμυνας βεβαιώνει ότι αυτό το σχέδιο στρατιωτικού νόμου ήταν εφικτό και πολύ πραγματικό. Σύμφωνα με την Post [4], η οποία εξέτασε αυτήν τη συνάντηση βάσει των εμπιστευτικών στοιχείων από τους πρώην υπουργούς Άμυνας (που δεν παρευρέθηκαν, αλλά ενημερώθηκαν), ο πρόεδρος Τραμπ δεν σκεπτόταν ποτέ να παραμείνει στην εξουσία χρησιμοποιώντας βία. Αντίθετα, υπέβαλε καταγγελίες και υποστήριξε διάφορες νομικές ενέργειες για την ανατροπή των εκλογών. Προετοιμαζόταν να κάνει εκστρατεία για να επιστρέψει στον Λευκό Οίκο το 2025 [5].

Ο αντιπρόεδρος Mike Pence, ο οποίος δέχθηκε μεγάλες πιέσεις από τους θαυμαστές του προέδρου Τζάκσον, γνωστοποίησε τη θέση του στις 6 Ιανουαρίου, την ημέρα που συνήλθαν οι δύο συνελεύσεις του Κογκρέσου σε κοινή σύνοδο [6]. Σημείωσε ότι ο ρόλος του ως προέδρου της συνεδρίασης ήταν καθαρά τελετουργικός και ότι δεν ήταν ο ρόλος του να διευθετήσει τη διαφορά, ακόμη και αν κάποια ανάγνωση του Συντάγματος του δίνει θεωρητικά το δικαίωμα να το κάνει. Ως εκ τούτου, βασίζεται στους βουλευτές. Το αντίθετο θα είχε ανοίξει τον σιγοκαίοντα εμφύλιο πόλεμο. Σε τέτοιες στιγμές, όλοι γνωρίζουν τι μπορούν να χάσουν και λίγοι είναι αυτοί που δέχονται να αναλάβουν έναν τέτοιο κίνδυνο, ειδικά μεταξύ των επισήμων. Μόλις έγινε γνωστή αυτή η θέση, παραιτήθηκαν αρκετά εξέχοντα μέλη της ομάδας Τραμπ. Οι θαυμαστές του προέδρου Τζάκσον έζησαν αυτές τις παραιτήσεις ως δειλία και προδοσία του ιδανικού τους και της πατρίδας τους.

Λίγες ώρες αργότερα, ο Ντόναλντ Τραμπ πραγματοποίησε μια συγκέντρωση, όχι μακριά από το Κογκρέσο, για να καταγγείλει για άλλη μια φορά τις «κλεμμένες εκλογές» και να ανακοινώσει την επιστροφή του για την εκστρατεία του 2024. Ποτέ δεν κάλεσε τους υποστηρικτές του να καταλάβουν το Καπιτώλιο, ακόμα και αν κάποιοι το κατάλαβαν έτσι.

Η κατάληψη του Καπιτωλίου

Ορισμένες ομάδες που ήταν περιθωριακές κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης προσπάθησαν να εισέλθουν στο Καπιτώλιο. Σύμφωνα με τα βίντεο, η αστυνομία του Καπιτωλίου τις άφησε να περάσουν χωρίς να προβάλλει ουσιαστική αντίσταση. Οι διαδηλωτές συμπεριφέρθηκαν αρχικά με σεβασμό σε αυτό το μέρος, ιερό στα μάτια τους. Ωστόσο, διείσδυσε μια ομάδα Antifas. Χωρίς να γνωρίζουμε γιατί ή πώς, τα πράγματα ξαφνικά εκφυλλίστηκαν, έγινε εισβολή στο ημικύκλιο και λεηλατήθηκαν βουλευτικά γραφεία.

Όσοι έχουν ζήσει έναν εμφύλιο πόλεμο γνωρίζουν ότι είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί. Όπως και ο Άγγλος φιλόσοφος Thomas Hobbes, ο οποίος έζησε τον Πρώτο Αγγλικό Εμφύλιο Πόλεμο, όλοι είναι πεπεισμένοι ότι είναι καλύτερο να υποστεί ένα τυραννικό κράτος παρά να στερηθεί ένα κράτος (Το Leviathan [7]). Το να πάρεις το Καπιτώλιο και να ανατρέψεις πιθανά την «τάξη» των ΗΠΑ είναι μια βαριά πράξη με τρομερές συνέπειες. Τα πράγματα δεν πήγαν εξάλλου τόσο μακριά. Η αστυνομία που είχε αφήσει τους διαδηλωτές να εισέλθουν στο κτίριο ξαφνικά τους απώθησε με επιτυχία.

Ο ίδιος ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ζήτησε ηρεμία, αλλά χωρίς τη γυναίκα του. Σύμφωνα με την εθνική θρησκεία των ΗΠΑ, η ευλογία του Θεού - και συνεπώς η ειρήνη και η ευημερία - πρέπει να έρθει μέσω του Προέδρου και της Πρώτης Κυρίας [8] προς τον «εκλεγμένο Λαό». Επιλέγοντας να εκφραστεί μόνος του, ο Ντόναλντ Τραμπ αμφισβήτησε την εθνική θρησκεία.

Αντιδράσεις στις ΗΠΑ

Δημοκρατικοί βουλευτές, με επικεφαλής την πρόεδρο της Βουλής Νάνσυ Πελόσι, κατηγόρησαν αμέσως τον πρόεδρο Τραμπ ότι έβαλε τα στρατεύματά του να επιτεθούν στο Κογκρέσο. Πρότειναν να καθαιρέσουν τον πρόεδρο Τραμπ, παρότι του έμειναν μόλις 13 ημέρες θητείας, χάρη στην 25η τροπολογία, παράγραφο 4 του Συντάγματος. Αυτός ο ελιγμός, τον οποίο είχαν ήδη αναφέρει προηγούμενα, θα επέτρεπε να του αφαιρέσει το δικαίωμά να ξαναπαρουσιαστεί.

Ωστόσο, το επίμαχο κείμενο δεν θα έπρεπε να εφαρμοστεί σε αυτήν την περίπτωση: σχετίζεται με ανικανότητα που αποδίδεται στην υγεία του προέδρου. Οι συζητήσεις κατά τη διάρκεια της θέσπισης του είχαν επικεντρωθεί στην καρδιακή προσβολή που εμπόδισε τον πρόεδρο Γούντροου Γουίλσον να εκπληρώσει το αξίωμά του στο τέλος της θητείας του (2 Οκτωβρίου 1919 έως 4 Μαρτίου 1921) και στο - λιγότερο σοβαρό - εγκεφαλικό ατύχημα του προέδρου Dwight Eisenhower (24 Σεπτεμβρίου 1955 έως 20 Ιανουαρίου 1961) που τον στέρησε προσωρινά μερικών ικανοτήτων του και τον οδήγησαν να μοιραστεί τις εξουσίες του με τον αντιπρόεδρό του, Richard Nixon.

Η άρχουσα τάξη ένιωσε τον αέρα της μπάλας κανονιού που πέρασε. Είτε η κατάληψη του Καπιτωλίου ήταν μια αποτυχία της αστυνομίας του, είτε μια προσπάθεια που οργανώθηκε υπό ψευδή σημαία από τους εχθρούς του Ντόναλντ Τραμπ, όσοι την σχεδίασαν έχουν την ικανότητα να ανατρέψουν τους θεσμούς και να απολύσουν όλο το προσωπικό τους.

Οι αντιδράσεις στο εξωτερικό

Μετά από έναν αιώνα κυριαρχίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο υπόλοιπος κόσμος ακόμα δεν ξέρει τι είναι. Αγνοεί ότι το Σύνταγμα συντάχθηκε για να καθιερώσει ένα καθεστώς βασισμένο στη βρετανική μοναρχία και ότι εξισορροπήθηκε με 10 τροπολογίες που εγγυώνται τα δικαιώματα των πολιτών. Τη χώρα που περιγράφει ο Alexis de Tocqueville στο De la Démocratie en Amérique [9] είναι αυτή αυτού του συμβιβασμού, μια χώρα ελευθερίας, αλλά αυτή η ισορροπία έσπασε κατά τα χρόνια του Ομπάμα. Τυφλωμένος, ο υπόλοιπος κόσμος απέτυχε να δει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επέστρεψαν σε αυτά που ήταν τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ίδρυσής τους: ένα ολιγαρχικό σύστημα, αυτή τη φορά στην υπηρεσία μιας τάξης διεθνών δισεκατομμυριούχων. Αγνόησε σκόπιμα την κατάσταση των πρώην μεσαίων τάξεων, την ανασυγκρότηση των πληθυσμών βάσει των πολιτισμικών σχέσεων τους και την προετοιμασία των δύο τρίτων του πληθυσμού για εμφύλιο πόλεμο.

Τα κινεζικά μέσα ενημέρωσης δεν μπορούν παρά να παρατηρήσουν το διπλό πρότυπο όταν συγκρίνουν τις φωτογραφίες της κατάληψης της εθνοσυνέλευσης του Χονγκ Κονγκ από ένα υπερ-ενθουσιασμένο πλήθος με εκείνες της Ουάσιγκτον. Ενώ τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, απασχολημένα με την ορθόδοξη χριστουγεννιάτικη γιορτή, χαμογελούν μελαγχολικά ενώπιον του ιστορικού αντίπαλου τους στην γη.

Από την πλευρά τους, τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης προσχώρησαν ολόψυχα στον νεο-πουριτανικό «ακυρωτικό πολιτισμό» (cancel culture ) που καταστρέφει όλα τα ρεπουμπλικανικά σύμβολα και τα αντικαθιστά με άλλα που δοξάζουν τις μειονότητες, όχι για αυτό που κάνουν, αλλά επειδή είναι μειοψηφίες. Με αυτόν τον τρόπο, ταυτίστηκαν λίγο περισσότερο με την ιδεολογία που καταπιέζει την «Αμερική» [10]. Υποταγμένοι υποτελείς, παρουσίασαν τις αμερικανικές εκλογές σαν οι αναγνώστες τους να συμμετέχουν σε αυτές και τον Τζο Μπάϊντεν ως τον νέο αφέντη τους.

Αντιδρώντας στα γεγονότα στο Καπιτώλιο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες παίρνουν τα όνειρά τους για πραγματικότητα: ο Γερμανός πρόεδρος και πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, Φρανκ-Γουόλτερ Στάινμεϊρ, δήλωσε ότι ένοπλοι διαδηλωτές υπέρ του Τράμπ κατέλαβαν το Καπιτώλιο, ενώ ο Γάλλος πρόεδρος και πρώην γραμματέας ενός διάσημου φιλόσοφου, Εμανουέλ Μακρόν, κατήγγειλε επίθεση στη θεμελιώδη αρχή της δημοκρατίας «Ένας άνθρωπος, μία ψήφος».

Όχι. Με μερικές εξαιρέσεις, οι διαδηλωτές του Καπιτωλίου δεν ήταν οπλισμένοι.
Όχι. Το Σύνταγμα των ΗΠΑ δεν καθιερώνει καθόλου την ισότητα μεταξύ των πολιτών κάθε ομοσπονδιακής πολιτείας.
Ναι. Είναι πράγματι η κυρίαρχη τάξη των ΗΠΑ που περιφρονεί τη δημοκρατία και οι θαυμαστές του Τζάκσον που την υπερασπίζονται.

Ήδη οι πολύ μεγάλες περιουσίες που βρίσκονται πίσω από τον Τζο Μπάϊντεν έχουν καταλάβει την εξουσία. Έβαλαν τέρμα στην ελευθερία της έκφρασης. «Προληπτικά» έκλεισαν τους λογαριασμούς Twitter, Facebook, Instagram, Snapchat και Twitch του Λευκού Οίκου, του προέδρου Τραμπ και των υποστηρικτών του, προκειμένου «να τους αποτρέψουν από το να καλέσουν για περαιτέρω βία» (sic). Κατ ’αυτόν τον τρόπο, άρπαξαν τις εξουσίες της Δικαιοσύνης και διέφυγαν από το διάταγμα του Τραμπ της 28ης Ιουνίου 2020, που απαιτούσε από αυτούς να επιλέξουν μεταξύ του καθεστώτος του ουδέτερου μεταφορέα πληροφοριών ή του δεσμευμένου παραγωγού πληροφοριών [11].