Διαφθορά: Τα «απόρρητα» του Νόμπελ Ειρήνης 2009

«Σήμερα το πρωί, αφού άκουσε τις ειδήσεις, η κόρη μου μπήκε και μου είπε», «Μπαμπά, είσαι ο Νόμπελ Ειρήνης!» [1]. Αυτή είναι η συγκινητική ιστορία με την οποία ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών παραμύθιασε στους δεκτικούς δημοσιογράφους για να δηλώσει ότι ποτέ δεν επιθυμούσε αυτή τη διάκριση και ότι ήταν ο πρώτη φορά που ξαφνιάστηκε. Χωρίς να αναζητούν περαιτέρω, οι τελευταίοι έβγαλαν τα πρωτοσέλιδα τους αμέσως μετά για την «ταπεινότητα» του ισχυρότερου άνδρα του κόσμου.

Για να πούμε την αλήθεια, κανείς δεν ξέρει τι είναι το πιο εκπληκτικό: η απονομή ενός βραβείου τέτοιου κύρους στον Μπαράκ Ομπάμα, η γελοία σκηνοθεσία που τη συνοδεύει, ή η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για να δωροδοκήσουν την κριτική επιτροπή και να εκτρέψουν αυτό το βραβείο από τον αρχικό σκοπό του.

Πρώτον, ας υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με τους κανόνες της Επιτροπής Νόμπελ, οι υποψηφιότητες προτείνονται από θεσμικά όργανα (εθνικά κοινοβούλια και πολιτικές ακαδημίες) και από έμπειρα άτομα, κυρίως πρώην δικαστές και παλαιούς βραβευμένους. Θεωρητικά, μια υποψηφιότητα μπορεί να υποβληθεί χωρίς να το γνωρίζει ο υποψήφιος. Ωστόσο, όταν η κριτική επιτροπή λαμβάνει την απόφασή της, καθιερώνει μια άμεση σχέση με τον υποψήφιο, έτσι ώστε ο δικαιούχος να είναι ενημερωμένος μία ώρα πριν από τη συνέντευξη τύπου.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Επιτροπή Νόμπελ ξέχασε αυτή την ευγενική χειρονομία… Ο εκπρόσωπος τύπου της επιτροπής Θα μας διαβεβαιώσει, ότι δεν τόλμησε να ξυπνήσει τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών στη μέση της νύκτας. Ίσως αγνοούσε ότι σύμβουλοι αναλαμβάνουν εκ περιτροπής να πάρουν τις κλήσεις έκτακτης ανάγκης στο Λευκό Οίκο και να ξυπνήσουν τον πρόεδρο, εάν είναι απαραίτητο. Και όμως, η Επιτροπή Νόμπελ είχε ενημερώσει τουλάχιστον τον δημοσιογράφο Gerhard Helsok ο οποίος ανακοίνωσε την είδηση ​​το προηγούμενο βράδυ στο νορβηγικό κανάλι TV2.

Το γλυκό σκίτσο του μικρού κοριτσιού που ανακοινώνει το βραβείο Νόμπελ στον πατέρα της δεν φτάνει για να διαλύσει την αδιαθεσία που προκάλεσε αυτή η διάκριση.

Σύμφωνα με τις επιθυμίες του Άλφρεντ Νόμπελ, το βραβείο επιβραβεύει «την προσωπικότητα που κατά το προηγούμενο έτος συνέβαλε το περισσότερο ή το καλύτερο στην προσέγγιση μεταξύ των εθνών, την εξάλειψη ή τη μείωση των μόνιμων στρατών, στη εμπέδωση, στην συνένωση και στη εξάπλωση της προόδου για την ειρήνη».

Στο πνεύμα του ιδρυτή, η απονομή του βραβείου οφείλει να υποστηρίξει μια αγωνιστική δράση και όχι να εκδίδει πιστοποιητικό καλών προθέσεων σε αρχηγό Κράτους. Δεδομένου ότι ορισμένοι βραβευμένοι στο παρελθόν παραβίασαν το διεθνές δίκαιο μετά την παραλαβή του βραβείου τους, η Επιτροπή Νόμπελ αποφάσισε, πριν από τέσσερα χρόνια, να μη ανταμείψει πια μια συγκεκριμένη πράξη, αλλά να τιμήσει πρόσωπα που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην ειρήνη. Έτσι, ο Μπαράκ Ομπάμα θα έπρεπε να ήταν ο πιο αξιοκρατικός ακτιβιστής για την ειρήνης το 2008 και δεν θα είχε διαπράξει καμία σοβαρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου το 2009, για να μην αναφέρουμε αυτά τα άτομα που εξακολουθούν να κρατούνται στο Γκουαντάναμο και το Μπαγκράμ, ούτε τους Αφγανούς και τους Ιρακινούς που αντιμετωπίζουν μια ξένη κατοχή, ή τι σκέφτονται οι Ονδουριανοί που συνθλίβονται από μια στρατιωτική δικτατορία ή οι Πακιστανοί, η χώρα των οποίων έχει γίνει ο νέος στόχος της Αυτοκρατορίας.

Ας μεταφερθούμε όμως στη καρδιά της συζήτησης, σε αυτό που η «επικοινωνία» του Λευκού Οίκου και των αγγλοσαξονικών μέσων ενημέρωσης θέλουν να κρύψουν από το κοινό: Οι απεχθείς σχέσεις του Μπαράκ Ομπάμα με την Επιτροπή Νόμπελ.

Το 2006, η Ευρωπαϊκή Διοίκηση (δηλαδή, η περιφερειακή διοίκηση των αμερικανικών στρατευμάτων που κάλυπτε τότε τόσο την Ευρώπη όσο και τις περισσότερες χώρες της Αφρικής) πλησίασε τον γερουσιαστή κενυατικής καταγωγής Μπαράκ Ομπάμα για να συμμετάσχει σε μία μυστική επιχείρηση υπηρεσιών (CIA-USAID-NED-NOS). Επρόκειτο να χρησιμοποιήσει την κοινοβουλευτική του ιδιότητα για να διεξάγει εκστρατεία στην Αφρική που θα του έδινε την δυνατότητα να υπερασπιστεί τόσο τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών (αντιμέτωπων με ανεξέλεγκτες παραγωγές εκτός διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας), όσο και να καταπολεμήσει την κινεζική επιρροή στην Κένυα και το Σουδάν [2]. Μόνο το κενυάτικο επεισόδιο μας ενδιαφέρει εδώ.

Η αποσταθεροποίηση της Κένυας

Ο Μπαράκ Ομπάμα και η οικογένειά του, συνοδευόμενοι από έναν υπεύθυνο τύπου (τον Robert Gibbs) και έναν πολιτικό-στρατιωτικό σύμβουλο (τον Mark Lippert), καταφθάνουν στο Ναϊρόμπι με ειδικό αεροπλάνο ναυλωμένο από το Κογκρέσο. Το αεροσκάφος τους συνοδεύεται από ένα δεύτερο, ναυλωμένο από τον αμερικανικό στρατό, που μεταφέρει ομάδα ειδικών στον ψυχολογικό πόλεμο με επικεφαλής τον δήθεν απόστρατο Στρατηγό J. Scott Gration.

Η Κένυα είναι τότε σε οικονομικό μπουμ. Από την αρχή της Προεδρίας του Μουαί Κιμπακί (Mwai Kibaki), το ΑΕΠ αυξήθηκε από 3,9% σε 7,1% και η φτώχεια μειώθηκε από 56% σε 46%. Αυτά τα εξαιρετικά αποτελέσματα επιτεύχθηκαν με τη μείωση των μετα-αποικιακών οικονομικών δεσμών με τους Αγγλοσάξονες και με την αντικατάσταση τους από δικαιότερες συμφωνίες με την Κίνα.

Για να σπάσουν το κενυάτικο θαύμα, η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο αποφάσισαν την ανατροπή του Πρόεδρου Κιμπακί (Kibaki) από τον οπορτουνιστή και ορκισμένο φίλο των ΗΠΑ Ραίλα Οντίνγκα (Raila Odinga) [3]. Με αυτή τη προοπτική, το National Endowment for Democracy ενθάρρυνε τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού κόμματος, το Πορτοκαλί Κίνημα, το οποίο συνωμοτεί για μια «έγχρωμη επανάσταση» με την ευκαιρία των επικείμενων βουλευτικών εκλογών του Δεκέμβριο του 2007.

Ο γερουσιαστής Ομπάμα καλωσορίζεται σαν το παιδί της χώρας και δίνεται υπερ-δημοσιότητα στο ταξίδι του. Παρεμβαίνει στην τοπική πολιτική ζωή και συμμετέχει στις συγκεντρώσεις του Ραίλα Οντίνγκα. Καλεί για «δημοκρατική επανάσταση», ενώ ο «συνοδός» του, ο Στρατηγός Gration, δίνει στον Οντίνγκα ένα εκατομμύριο δολάρια σε μετρητά. Οι παρεμβάσεις αυτές θα αποσταθεροποιήσουν τη χώρα και θα προκαλέσουν επίσημες διαμαρτυρίες του Ναϊρόμπι προς την Ουάσιγκτον.

Στο τέλος αυτής της περιοδείας, ο Ομπάμα και ο Στρατηγός Gration θα υποβάλουν την έκθεση τους στον Στρατηγό James Jones (τότε επικεφαλής της ευρωπαϊκής διοίκησης και Ανώτατος Διοικητής του ΝΑΤΟ) στη Στουτγάρδη, πριν γυρίσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η επιχείρηση θα συνεχιστεί. Η Μαντλίν Ολμπράϊτ, ως Πρόεδρος της NDI (παρακλάδι της National Endowmement for Democracy [4], που ειδικεύεται στον χειρισμό των αριστερών κομμάτων) μετέβη στο Ναϊρόμπι, προκειμένου να επιβλέψει την οργάνωση του Πορτοκαλιού Κινήματος. Στη συνέχεια, ο Τζον Μακέιν, ως πρόεδρος της IRI (άλλο παρακλάδι της National Endowmement for Democracy που ειδικεύεται στο χειρισμό των δεξιών κομμάτων) ολοκληρώνει τον συνασπισμό της αντιπολίτευσης με τον χειρισμό μικρών δεξιών ομάδων [5].

Στις βουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 2007, μια δημοσκόπηση που χρηματοδοτήθηκε από την USAID ανακοινώνει τη νίκη του Οντίνγκα. Την ημέρα των εκλογών, ο Μακέιν δηλώνει ότι ο Πρόεδρος Κιμπάκι νόθευσε τις εκλογές υπέρ του κόμματός του και ότι στην πραγματικότητα είναι η αντιπολίτευση υπό την ηγεσία του Οντίνγκα που κέρδισε. Η NSA, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς τηλεφωνίας, στέλνουν ανώνυμα SMS στο πληθυσμό. Στις περιοχές που κατοικούνται από τους Λούο (εθνοτική ομάδα του Οντίνγκα), λένε: «Αγαπητοί Κενυάτες, οι Κικούγιου έκλεψαν το μέλλον των παιδιών μας ... Πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε με τον μόνο τρόπο που καταλαβαίνουν ... με βία».

Ενώ στις περιοχές που κατοικούνται από Κικούγιου, γράφουν: «Δεν θα χυθεί το αίμα των αθώων Κικούγιου. Θα τους σφάξουμε μέχρι την καρδιά της πρωτεύουσας. Για τη Δικαιοσύνη, κάντε μια λίστα των Λουο που γνωρίζετε. Θα σας στείλουμε τους αριθμούς τηλεφώνου για να στείλετε αυτές τις πληροφορίες».

Μέσα σε λίγες μέρες, αυτή η ειρηνική χώρα βυθίστηκε σε σεκταριστική βία. Οι νεκροί από τις ταραχές θα ξεπεράσουν τους 1.000 και οι πρόσφυγες τις 300.000, ενώ 500 000 θέσεις εργασίας θα καταστραφούν.

Η Μαντλίν Ολμπραϊτ επιστρέφει. Προσφέρεται να μεσολαβήσει μεταξύ του Προέδρου Κιμπάκι και της αντιπολίτευσης που προσπαθεί να τον ανατρέψει. Με κομψότητα, αποχωρεί και τοποθετεί στη βιτρίνα των διαπραγματεύσεων το «Κέντρο για την Ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα του Όσλο» (Oslo Center for Peace and Human Rights). Επικεφαλής της εκτελεστικής επιτροπής αυτής της ΜΚΟ τοποθετήθηκε πρόσφατα ο σεβαστός πρώην Πρωθυπουργός της Νορβηγίας Θορμπιόρν Τζάγκλαντ (Thorbjørn Jagland). Η ΜΚΟ, σπάζοντας την παράδοση αμεροληψίας του Κέντρου, έστειλε δύο επί τόπου μεσολαβητές, των οποίων όλα τα έξοδα αναλαμβάνει το NDI της Μαντλϊν Ολμπραϊτ, δηλαδή in fine ο προϋπολογισμός του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Υποχρεωμένος να αποδεχθεί το συμβιβασμό που του επιβάλουν, για να αποκατασταθεί η εσωτερική ειρήνη, ο Πρόεδρος Κιμπάκι δέχεται να δημιουργήσει μια θέση Πρωθυπουργού και να την δώσει στον Ραίλα Οντίνγκα. Ο τελευταίος αναλαμβάνει αμέσως να μειώσει το εμπόριο με την Κίνα.

Μικρά δώρα μεταξύ φίλων

Εάν η Κενυατική επιχείρηση σταματά εδώ, η ζωή των πρωταγωνιστών συνεχίζεται. Ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ (ο πρώην Πρωθυπουργός της Νορβηγίας, για να μην ξεχνιόμαστε) διαπραγματεύεται μια συμφωνία μεταξύ της National Endowment for Democracy και του Oslo Center, που επισημοποιήθηκε το Σεπτέμβριο του 2008. Ιδρύεται στη Μινεάπολη ένα κοινό ίδρυμα που επιτρέπει στη CIA να χρηματοδοτήσει έμμεσα αυτήν την ΜΚΟ. Η τελευταία ενεργεί για λογαριασμό της Ουάσιγκτον, στο Μαρόκο και ειδικά στη Σομαλία [6].

Ο Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Οντίνγκα κηρύττει αρκετές μέρες εθνικής εορτής στη Κένυα για να γιορτάσουν το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο Στρατηγός Jones γίνεται σύμβουλος εθνικής ασφαλείας. Προσλαμβάνει τον Mark Lippert ως Αρχηγό του Επιτελείου και τον Στρατηγό Gration ως Αναπληρωτή.

Κατά τη διάρκεια της προεδρικής μετάβασης στις ΗΠΑ, ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ, εξελέγη πρόεδρος της Επιτροπής Νόμπελ, παρά τον κίνδυνο που επισύρει για το ίδρυμα αυτός ο δόλιος πολιτικός [7]. Η υποψηφιότητα του Μπαράκ Ομπάμα για το Νόμπελ Ειρήνης κατετέθη το αργότερο στις 31 Ιανουαρίου 2009 (κανονιστική προθεσμία [8]) και δώδεκα ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στον Λευκό Οίκο. Έντονες συζητήσεις γίνονται στην Επιτροπή που δεν μπορούσε να συμφωνήσει σε ένα όνομα μέχρι τις αρχές Σεπτέμβριου, όπως προβλέπει το συνηθισμένο χρονοδιάγραμμα [9].

Στις 29 Σεπτεμβρίου ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ εξελέγη Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, μετά από παρασκηνιακή συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας [10].

Παρά το γεγονός ότι η ιδιότητα του μέλους της Επιτροπής Νόμπελ δεν είναι συμβατή με μια πολιτική εκτελεστική σημαντική θέση ο Τζάγκλαντ δεν παραιτείται. Ισχυρίζεται, με το γράμμα του νόμου, ότι ο κανονισμός απαγορεύει την πολυθεσία με υπουργική θέση και δεν λέει τίποτα για το Συμβούλιο της Ευρώπης. Επιστρέφει λοιπόν στο Όσλο στις 2 Οκτωβρίου. Την ίδια μέρα, η Επιτροπή επιλέγει τον Ομπάμα, για το Βραβείο Ειρήνης 2009.

Στην επίσημη ανακοίνωση της, η Επιτροπή δηλώνει χωρίς γέλιο: «Είναι πολύ σπάνιο ότι ένα πρόσωπο, όπως ο Ομπάμα, κατάφερε να αιχμαλωτίσει την προσοχή όλων και να τους δώσει την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Η Διπλωματία του βασίζεται στην αρχή ότι αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο πρέπει να το κάνουν με θεμέλια τις αξίες και συμπεριφορές που συμμερίζεται η πλειοψηφία των ανθρώπων στον κόσμο. Για 108 χρόνια, η Επιτροπή Νόμπελ προσπάθησε να τονώσει αυτό το είδος της διεθνούς πολιτικής και των διαδικασιών των οποίων ο Ομπάμα είναι ο κύριος εκπρόσωπος» [11].
Από την πλευρά του, ο τυχερός νικητής δήλωσε: «Μαθαίνω την απόφαση της επιτροπής Νόμπελ με έκπληξη και βαθιά ταπεινότητα (...) θα δεχτώ αυτό το βραβείο ως μια πρόσκληση για δράση, μια πρόσκληση προς όλες τις χώρες για να σταθούν μπροστά στις κοινές προκλήσεις του εικοστού πρώτου αιώνα».

Έτσι λοιπόν, αυτός ο «ταπεινός» άνθρωπος πιστεύει ότι ενσαρκώνει «όλες τις χώρες».

Αυτό δεν προοιωνίζει τίποτα το ειρηνικό!