Τα σχέδια για το Κουρδιστάν

Οι κινήσεις των δυνάμεων και των μαχών του καλοκαιριού στο βόρειο τμήμα της Συρίας φαίνονται ασυνεπείς στα μάτια των παρατηρητών. Ωστόσο, κάθε παρούσα δύναμη ακολουθεί τους δικούς της στόχους με επιμονή.

Ενώ όλοι οι παίκτες δηλώνουν ότι καταπολεμούν τη Ντάες/Daesh, το Ισλαμικό Εμιράτο μετακινείται, αλλά οπισθοδρομεί μόνο στην έρημο. Το πραγματικό διακύβευμα των γεγονότων είναι η πιθανή δημιουργία ενός Κουρδιστάν σε βάρος των πληθυσμών Αράβων και Χριστιανών [1].

Ακολουθεί μια ανάλυση των πολεμικών στόχων των κύριων εμπλεκομένων δυνάμεων, δεδομένου ότι η Συρία είναι ένα κυρίαρχο κράτος και ότι κανένας από τους παρακάτω πρωταγωνιστές έχει το παραμικρό δικαίωμα να την ακρωτηριάσει για να δημιουργήσει μια νέα οντότητα.

Εννέα απαντήσεις στο κουρδικό ζήτημα, μεταξύ των οποίων επτά παράνομων

1- Το Ντάες/Daesh δεν θα εμποδίσει τη δημιουργία ενός Κουρδιστάν υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα είναι στα ανατολικά του Ευφράτη

Το Ισλαμικό Εμιράτο που δημιουργήθηκε από τον John Negroponte και μετά τον στρατηγό Ντέιβιντ Πετρέους, στο Ιράκ εξακολουθεί να ελέγχεται από τον ίδιον. Ο τελευταίος αναθέτει με υπεργολαβία την διοίκηση αυτής της ένωσης Αδελφών Μουσουλμάνων, Naqchbandis και σουνιτικών φυλών της συρο-ιρακινής ερήμου, στην Τουρκία.

Έτσι, κατά τη κατάκτηση από τον τουρκικό στρατό της κατεχομένης από το Ντάες/Daesh Τζαραμπλούς, οι τζιχαντιστές υποχώρησαν χωρίς μάχη, υπακούοντας τον Τούρκο μέντορα τους.

Μετά τη μάχη της Ain al-Arab (Κομπάνι), το Ντάες/Daesh αποδέχθηκε την αρχή ενός Κουρδιστάν, αλλά όχι ανατολικά του Ευφράτη.

2. Οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν από τούδε και στο εξής τη δημιουργία ενός Κουρδιστάν στη Συρία

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Γουίλσον είχε θέσει, ανάμεσα στους πολεμικούς στόχους του στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τη δημιουργία της Αρμενίας, του Ισραήλ και του Κουρδιστάν. Στο τέλος της σύγκρουσης, έστειλε την Επιτροπή King-Crane για να εκτιμήσει την κατάσταση. Η τελευταία δήλωσε:

«Οι Κούρδοι διεδικούν μια πολύ μεγάλη περιοχή, με βάση την παρουσία τους, αλλά καθώς αναμιγνύονται πολύ με τους Αρμένιους, Τούρκους και άλλους, και χωρίζονται μεταξύ τους σε Qizilbash [2], σιίτες και σουνίτες, φαίνεται προτιμότερο να τους περιορίσουμε στη φυσική γεωγραφική περιοχή που βρίσκεται μεταξύ της πρότασης της Αρμενίας στα βόρεια και της Μεσοποταμίας στα νότια, με το χάσμα μεταξύ του Ευφράτη και του Τίγρη ως δυτικό όριο και τα περσικά σύνορα ως ανατολικό όριο (... ). Είναι δυνατόν να μετακινηθούν οι περισσότεροι Τούρκοι και Αρμένιοι, οι οποίοι είναι λίγοι, έξω από αυτή την περιοχή με εθελοντική ανταλλαγή πληθυσμών και να αποκτήσουν οι Κούρδοι με αυτό τον τρόπο, μια επαρχία με περίπου ενάμισι εκατομμύριο κατοίκους, σχεδόν όλοι Κούρδοι. Η ασφάλεια των Χαλδαίων, Νεστοριανών και Σύρων Χριστιανών που ζουν στην περιοχή θα πρέπει να εγγυηθεί».

Η Επιτροπή King-Crane επισκέφθηκε την περιοχή ακριβώς στο τέλος της σφαγής των Χριστιανών, η οποία διήρκεσε από το 1894 έως το 1923, πρώτα από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στη συνέχεια, από τους Νεότουρκους με τη βοήθεια της Γερμανίας του Β ’Ράιχ και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης [3]. Ήταν πολύ επιφυλακτική σχετικά με τη δυνατότητα των Αρμενίων να ζήσουν σε ένα κουρδικό κράτος, γνωρίζοντας ότι οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν τους Κούρδους μαχητές για να σφάξουν τους Χριστιανούς. Από το Νοέμβριο 2015, οι Κούρδοι του YPD προσπάθησαν να κουρδοποιήσουν με τη βία τους Ασσυρίους χριστιανούς στη βόρεια Συρία, αναβιώνοντας αυτό το παλιό τραύμα [4].

Εν πάση περιπτώσει, ένα Κουρδιστάν δημιουργήθηκε στο χαρτί στη διάσκεψη των Σεβρών (1920). Αλλά ενώπιον της τουρκικής εξέγερσης με επικεφαλής τον Μουσταφά Κεμάλ, ποτέ δεν είδε το φως της ημέρας και οι Ηνωμένες Πολιτείες το εγκατέλειψαν στα πλαίσια της Συνθήκης της Λωζάνης (1923).

Θα παρατηρήσουμε στο παρακάτω χάρτη, που δανείστηκε από την ιστοσελίδα Les Clés du Moyen-Orient (Τα Κλειδιά της Μέσης Ανατολής), ότι ο πρόεδρος Wilson είχε προγραμματίσει να δημιουργήσει το Κουρδιστάν στην σημερινή Τουρκία και σε ένα μικρό μέρος του σημερινού ιρακινού Κουρδιστάν. Εδάφη από τη σημερινή Συρία δεν προβλέπονταν καθόλου με αυτό το σχέδιο.

Κατά τη διάρκεια του τουρκικού εμφυλίου πολέμου, η Συρία του Χάφεζ Άσαντ έδωσε την υποστήριξή της στο ΡΚΚ, με βάση τις προτάσεις του προέδρου Wilson.

Χορήγησε πολιτικό άσυλο στον ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτζαλάν, ο οποίος πήρε την γραπτή δέσμευση να μη διεκδικήσει ποτέ συριακό έδαφος.
Ενώ στην απογραφή του 1962, μετρήθηκαν μόνο 162.000 Κούρδοι στη Συρία, ένα εκατομμύριο Κούρδο-τούρκοι κατέφυγαν στη Συρία και έλαβαν επίσης πολιτικό άσυλο. Είναι σήμερα 2.000.000 και έλαβαν τη συριακή υπηκοότητα το 2011. Στην αρχή του πολέμου, πολέμησαν εναντίον των ισλαμιστών μισθοφόρων για να υπερασπιστούν τη Συρία με όπλα και μισθούς που παρέστηκαν από τη Δαμασκό.

Αλλάζοντας γνώμη, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποσχέθηκαν τότε σε διάφορους Κούρδους ηγέτες στο Ιράκ, τη Συρία και τη Τουρκία να χαράξουν για εκείνους ένα κράτος στη Συρία εάν στρέφονται εναντίον της Δαμασκού. Μερικοί το δεχτήκαν.

Στις αρχές του 2014, όταν η ομάδα του Ντέιβιντ Πετρέους προγραμμάτισε την ανάπτυξη του Ντάες/Daesh και την εισβολή του στο αλ-Ανμπάρ (Ιράκ), εξουσιοδότησε την κουρδική περιφερειακή κυβέρνηση του Ιράκ να κατακτήσει τις πετρελαιοπηγές του Κιρκούκ. Γεγονός που έλαβε χώρα χωρίς να προκαλέσει τη παραμικρή διεθνή καταδίκη, το κοινό βλέποντας μόνο τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από το Ντάες/Daesh.

3- Η Ρωσία υποστηρίζει τα δικαιώματα της κουρδικής μειονότητας

Σε πρώτη φάση, η Ρωσία έχει υποστηρίξει το σχέδιο μιας κουρδικής αυτόνομης περιοχής στη Συρία με το μοντέλο των δικών της αυτόνομων Δημοκρατιών. Μια εκπροσώπηση του YPG άνοιξε στη Μόσχα τον Φεβρουάριο.

Ωστόσο, αντιμέτωπη με τις αγανακτισμένες αντιδράσεις των Σύρων, συνειδητοποίησε ότι η κατάσταση σε αυτή τη χώρα είναι διαφορετική από τη δική της. Οι συριακές μειονότητες αλληλο-αναμειγνύονται, έτσι ώστε δεν υπάρχει περιοχή στην οποία υπάρχει πλειοψηφία. Κατά τη διάρκεια των χιλιετιών, η άμυνα της χώρας οργανώθηκε από το μείγμα των πληθυσμών έτσι ώστε, παντού μια μειοψηφία που συνδέεται με κάποιο πιθανόν εισβολέα μπορεί να προστατεύσει τον υπόλοιπο πληθυσμό. Ως εκ τούτου, το συριακό Κράτος δεν εγγυάται τα δικαιώματα των μειονοτήτων, αναθέτοντας τους τη διοίκηση ξεχωριστών περιοχών, αλλά οργανώνοντας τα θεσμικά όργανα και τη διοίκηση με κοσμικό τρόπο σε διπλό πεδίο, θρησκευτικό και εθνοτικό.

Ως εκ τούτου, η Ρωσία αντιμετωπίζει το κουρδικό ζήτημα σήμερα με διαφορετικό τρόπο. Έχει δεσμευτεί για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, γενικά, και ιδίως της τελευταίας, αλλά την κάλεσε να επιλέξει τη πλευρά της: υπέρ ή κατά των ισλαμιστών. Πράγματι, προς το παρόν, οι Κούρδοι όλων των πεποιθήσεων μάχονται εναντίον των ισλαμιστών, όχι επειδή είναι ισλαμιστές, αλλά για να αρπάξουν τα εδάφη που κατέχουν και για να τα κατέχουν οι ίδιοι προς όφελός τους. Ως εκ τούτου, τους πρότρεψε να καθορίσουν με ποιούς είναι σύμμαχοι: με τη Ουάσιγκτον ή τη Μόσχα.

4- Η Τουρκία θέλει τη δημιουργία ενός Κουρδιστάν στη Συρία με διοίκηση υπό των Μπαρζανί

Η Άγκυρα αρνείται τη δημιουργία ενός συριακού Κουρδιστάν που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως οπισθοφυλακή του PKK για να επεκταθεί εις βάρος της στην Τουρκία. Η Άγκυρα διατηρεί άριστες σχέσεις με την αυτόνομη περιφερειακή κυβέρνηση του ιρακινού Κουρδιστάν και δεν έχει κανένα λόγο να αντιταχθεί στην δημιουργία ενός συριακού Κουρδιστάν. Αυτός είναι ο λόγος που ο πρόεδρος Recep Tayyip Erdoğan είχε συνάψει με έναν από τους δύο συμπροέδρους του συριακού YPG μια μυστική συμφωνία, με σκοπό την υποστήριξη αυτού του Κράτους. Ωστόσο, η συμφωνία αυτή δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην καταπίεση των Κούρδων της Τουρκίας από τον ίδιον Ερντογάν, μετά την άνοδο τους στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2015 [5].

Η τουρκική ακροδεξιά, είτε πρόκειται για το MPH και τους Γκρίζους Λύκους είτε για τη Milli Görüs του πρόεδρου Erdoğan, πρεσβεύει μια φυλετική ιδεολογία. Σύμφωνα με αυτά τα κόμματα και πολιτοφυλακές, η Τουρκία πρέπει να είναι ισλαμική και να βασίζεται στη τουρκομογγολική φυλή, γεγονός που προϋποθέτει την εκδίωξη των Χριστιανών και των Κούρδων. Αυτή η άποψη δεν γίνεται αποδεκτή από την αντιπολίτευση, έτσι ώστε ένας μεγάλος αριθμός Κούρδων είναι απόλυτα ενταγμένος.

Όταν ο ιδρυτής των Γκρίζων Λύκων, Alparslan Τουρκές, γίνεται αναπληρωτής πρωθυπουργός και αναφέρεται δημόσια σε πιθανή εξόντωση των Κούρδων σύμφωνα το μοντέλο της εκκαθάρισης των Χριστιανών κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας των Αρμενίων και των ΕλληνοΠοντίων, ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν ιδρύει το ΡΚΚ. Λαμβάνει το πολιτικό άσυλο στη Δαμασκό μέχρι το 1998, όταν η Άγκυρα απείλησε να συντρίψει το γείτονά της, αν συνεχίζει να τον φιλοξενήσει. Ο Χαφέζ Ασαντ ζήτησε τότε στον Οτζαλάν να βρει μια άλλη χώρα υποδοχής. Θα απαχθεί τελικά στη Κένυα από την Μοσάντ με τη βοήθεια των Κούρδων του KDP, και φυλακίστηκε στην Τουρκία.

5- Το Ιράν είναι αντίθετο με τη δημιουργία ενός Κουρδιστάν

Περίπου 4,5 εκατομμύρια Κούρδοι είναι Ιρανοί. Διαθέτουν μια περιοχή όπου είναι η πλειοψηφία. Αν και απολαμβάνουν τη νομική ισότητα, η περιοχή τους παραμένει αντικείμενο διακρίσεων και είναι λιγότερο ανεπτυγμένη από αυτές που κατοικούνται από τους Πέρσες.

Η Ισλαμική Δημοκρατία είναι πολύ δεμένη με το απαραβίαστο των συνόρων, ιδίως δεδομένου ότι η δημιουργία ενός νέου κράτους θα μπορούσε να ενθαρρύνει αποσχιστικές τάσεις άλλων μειονοτήτων όπως οι Baluchis.

Τέλος, το Ιράν είναι σύμμαχος της Συρίας και δεν μπορεί να δεχθεί ότι ένα Κουρδιστάν θα δημιουργηθεί εις βάρος του.

6- Η κουρδική αυτόνομη περιφερειακή κυβέρνηση του Ιράκ υποστηρίζει τη δημιουργία ενός Μεγάλου Κουρδιστάν με αλληλοεπικάλυψη του Ιράκ και της Συρίας

Η αυτόνομη κουρδική περιφερειακή κυβέρνηση του Ιράκ αντιμετωπίζειν με ανησυχία τους Κούρδους της Συρίας. Πράγματι, οι δύο πληθυσμιακές ομάδες δεν μιλούν την ίδια γλώσσα (Γκοράνι και Kurmanji) και είχαν μια συγκρουσιακή ιστορία κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Οι Κούρδοι του Ιράκ φιλτράρουν την είσοδο στη χώρα τους των Κούρδων της Συρίας, και απαγορεύουν τη πρόσβαση στο έδαφός τους, σε εκείνους που υποπτεύονται ότι εξακολουθούν να συνδέονται με το τουρκικό PKK.

Ο Πρόεδρος Μασούντ Μπαρζανί αυτό-επέκτεινε τη παραμονή του στην εξουσία από το 2012, εμποδίζοντας τη διεξαγωγή εκλογών. Καθιέρωσε ένα διεφθαρμένο και απολυταρχικό καθεστώς, μη διστάζοντας να δολοφονήσει τους αντιπάλους του.

Επέκτεινε το έδαφος της περιοχής του κατά 40%, με τη βοήθεια του Ντάες/Daesh, προσαρτώντας τις πετρελαιοπηγές του Κιρκούκ, στη συνέχεια, διοχέτευσε το πετρέλαιο που κλεβόταν από το Ντάες/Daesh μέσω του αγωγού του. Η κατάκτηση της γραμμοσκιασμένης περιοχής στο χάρτη παρακάτω παρέχει μια γεωγραφική συνέχεια μεταξύ της περιοχής του και ενός πιθανού Κουρδιστάν στο βόρειο τμήμα της Συρίας.

Μετά την υποστήριξη του Ντάες/Daesh κατά τη διάρκεια της Μάχης της Ayn al-Arab (Κομπάνι), η κουρδική περιφερειακή κυβέρνηση του Ιράκ προσέγγισε το YPG κατόπιν αιτήματος της Ουάσιγκτον και του παρείχε μια συμβολική συνδρομή. Ο «πρόεδρος» Μασούντ Μπαρζανί ανακοινώνει τακτικά ότι η περιοχή του θα κηρύξει την ανεξαρτησία και σχεδιάζει να προσαρτήσει τότε ένα μέρος της Συρίας. Ωστόσο, είναι κατηγορηματικά αντίθετος με τη δημιουργία ενός Κουρδιστάν με επικεφαλής τον Σαλέχ Μουσλίμ.

7- Το Ισραήλ υποστηρίζει τη δημιουργία ενός Μεγάλου Κουρδιστάν στο Ιράκ και τη Συρία, αλλά όχι στη Τουρκία

Για να εξασφαλιστεί η ασφάλεια του, το Ισραήλ ώθησε πρώτα τη δημιουργία αποστρατιωτικοποιημένων ζωνών στα σύνορά του σε βάρος των γειτόνων του: το αιγυπτιακό Σινά και το νότιο Λίβανο. Ωστόσο, με την ανάπτυξη των πυραύλων, εγκατέλειψε αυτή τη στρατηγική και εκκένωσε τόσο το Σινά, όσο και τον νότιο Λίβανο. Από το 1982, ανέπτυξε μια στρατηγική που αποτελεί να ελέγχει από πίσω τις τρεις μεγάλες δυνάμεις της περιοχής που είναι η Αίγυπτος, η Συρία και το Ιράκ. Για να το κάνει αυτό, πίεσε για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους, το Νότιο Σουδάν, και σήμερα ωθεί για τη δημιουργία ενός Μεγάλου Κουρδιστάν αλληλοεπικαλυπτόμενου της Συρίας και του Ιράκ.

Από την εποχή του Ψυχρού Πόλεμου, το Ισραήλ συντηρεί πολύ στενές σχέσεις με την φατρία Μπαρζανί, σήμερα στην εξουσία στο ιρακινό Κουρδιστάν.

8- Η Γαλλία υποστηρίζει τη λύση του κουρδικού προβλήματος, χωρίς να επηρεάσει το τουρκικό έδαφος

Το 2011, οι υπουργοί Εξωτερικών της Γαλλίας και της Τουρκίας, Αλαίν Ζιπέ και Αχμέτ Νταβούτογλου, υπέγραψαν μια συνθήκη που προβλέπει την υποστήριξη της Τουρκίας στους πολέμους κατά της Λιβύης και κατά της Συρίας (που δεν είχε ακόμη αρχίσει) σε αντάλλαγμα της υποστήριξης για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την επίλυση του κουρδικού ζητήματος σε βάρος των γειτόνων της Τουρκίας. Με άλλα λόγια, η Γαλλία δεσμεύτηκε για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κράτους, είτε στη Συρία είτε στο Ιράκ, είτε με επικάλυψη των δύο χωρών για να είναι δυνατή η εκδίωξη των μελών του ΡΚΚ σε αυτό το νέο Κράτος. Η συνθήκη αυτή, η οποία προγραμματίζει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, παρέμεινε φυσικά κρυμμένη μυστική και δεν έχει επικυρωθεί από τα αντίστοιχα κοινοβούλια.

Στις 31 Οκτωβρίου 2014, ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ δέχτηκε τον Recep Tayyip Erdoğan στα Ηλύσια. Ένας από τους δύο συμπροέδρους του συριακού YPG, ο Σαλέχ Μουσλίμ προσχώρησε κρυφά στην συνάντησή τους. Οι τρεις άνδρες δεσμεύτηκαν να δημιουργήσουν ένα Κουρδιστάν στη Συρία, εις βάρος των σημερινών κατοίκων του, του οποίου ο Σαλέχ Μουσλίμ θα «διοριζόταν» πρόεδρος.

Ωστόσο, μετά τη μάχη της Αΐν αλ-Αράμπ (Κομπανέ στη kumandji κουρδική γλώσσα), ο πρόεδρο Ολάντ δέχτηκε, δημοσίως αυτή τη φορά, μετά από αίτημα των Ηνωμένων Πολιτειών, την άλλη συμπρόεδρο του YPG, την Άσυα Αμπντουλάχ, πυροδοτώντας την οργή της Άγκυρας (8 Φεβρουαρίου 2015). Πράγματι, η κα Αμπντουλάχ θεωρείται πιστή στον ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτζαλάν, και ως εκ τούτου, αντίθετη με μια προεδρία του Σαλέχ Μουσλίμ.

Αλλάζοντας θέση και πάλι μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, η Γαλλία έχει περάσει το ψήφισμα 2249 από το Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που επιτρέπει τη στρατιωτική επέμβαση εναντίον του Ντάες/Daesh, το οποίο παρέχει ένα εξαιρετικό άλλοθι για τη δημιουργία του νέου Κράτους. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία απέρριψαν τη τελευταία στιγμή το γαλλικό σχέδιο, έτσι ώστε το Παρίσι να μην μπορεί να παρέμβει στη Συρία χωρίς την άδεια της Δαμασκού.

9- Οι τρεις κύριες κουρδικές παρατάξεις είναι ευνοϊκές για τη δημιουργία ενός Κουρδιστάν, οπουδήποτε, αρκεί να το ελέγξουν και όχι οι αντίπαλοι τους

Οι Κούρδοι χωρίστηκαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ φιλο-Αμερικανών (PDK) και φιλο-Ρώσων (ΡΚΚ). Το YPG εκπροσωπεί τους πρόσφυγες του PKK στη Συρία. Σε αυτή τη θεμελιώδη διάσπαση προστίθενται άλλες έτσι ώστε να υπάρχουν σήμερα περισσότερα από είκοσι κουρδικά πολιτικά κόμματα.

Η κουρδική κοινωνία είναι οργανωμένη σε ένα σύστημα φατριών που θυμίζει εκείνο της Νότιας Ιταλίας, έτσι ώστε οι πολιτικές διασυνδέσεις αποφασίζονται από την οικογένεια παρά ατομικά.

Στο δέκατο όγδοο και δέκατο ένατο αιώνα, οι Κούρδοι ηγέτες ευνοούσαν ανέκαθεν τις συμμαχίες με μεγάλες δυνάμεις παρά με τους ανθρώπους με τους οποίους ζούσαν. Με τον τρόπο αυτό, πυροβόλησαν το παιχνίδι τους σε βάρος του δικού τους λαού· μια κατάσταση που θυμίζει τη συμπεριφορά των ηγετών των Μαρωνιτών στο Λίβανο.

Το 1974-75, οι Κούρδοι του Ιράκ συμμάχησαν με τις ΗΠΑ εναντίον του Ahmed Hassan al-Μπακρ. Αλλά δεν παρενέβησαν όταν ο τελευταίος τους κατάστειλε. Όταν ρωτήθηκε από μια επιτροπή της Γερουσίας για να μάθουν αν ο ίδιος δεν ντρεπόταν που τους εγκατέλειψε, ο υπουργός Χένρι Κίσινγκερ απάντησε κοφτά: «Η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι μια φιλανθρωπική επιχείρηση».

Οι Κούρδοι ηγέτες που αποδέχθηκαν το σχέδιο των ΗΠΑ με την ελπίδα να φτάσουν σε σημαντικές θέσεις στο μελλοντικό Κράτος αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη για τη Νάκμπα αν έπρεπε να μείνουν εκτός της μελλοντικής εξουσίας [6]. Θα επρόκειτο μάλιστα να απελάσουν ή να σφαγιάσουν αραβικούς και ασσυριακούς χριστιανικούς πληθυσμούς που κατοικούσαν στην βόρεια Συρία και τους είχαν ευπρόσδεκτα φιλοξενήσει.

Πρόσφατη χρήση βίας για να ωθηθεί το κάθε σχέδιο

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού 2016, οι ΗΠΑ υποστήριξαν άμεσα τις SDS (δηλαδή τα μέλη του YPG και ορισμένους Άραβες και Χριστιανούς μισθοφόρους) για να καταλάβουν την πόλη της Ιεράπολης από τα χέρια τους Ντάες/Daesh, που υποστηρίζουν έμμεσα μέσω της Τουρκίας. Μόλις εξασφαλίστηκε η νίκη, το Πεντάγωνο ανάγκασε το YPG να αποχωρήσει από την πόλη που μόλις είχε κατακτήσει σε όφελος ομάδων αντιθέτων με τη Δαμασκό.

Στις 23 Αυγούστου, ο πρόεδρος της αυτόνομης περιφερειακής κυβέρνησης του ιρακινού Κουρδιστάν, Μασούντ Μπαρζανί, έγινε δεκτός με τιμές από τους κορυφαίους Τούρκους ηγέτες. Είχε, μεταξύ άλλων, μια συνομιλία δύο ωρών με τον πρόεδρο Ερντογάν. Το ιρακινό Κουρδιστάν έφερε την υποστήριξη του στην Τουρκία εναντίον των Κούρδων του ΡΚΚ και συμφώνησε μαζί της ένα σχέδιο για να καταστραφούν οι εγκαταστάσεις και οι βάσεις του στα ιρακινά βουνά. Επιπλέον, οι δύο πλευρές συζήτησαν την ενεργειακή συνεργασία -πιθανώς πώς να συνεχίσουν να πωλούν το πετρέλαιο που κλέβεται από το Ντάες/Daesh-.

Την ίδια μέρα, ο τουρκικός στρατός εισήλθε σε συριακό έδαφος και πήρε από το Ντάες/Daesh την πόλη της Τζαραμλούς (μεταξύ των τουρκοσυριακών συνόρων και της Ιεράπολης).

Αυτή η επιχείρηση έγινε χωρίς μάχες, επειδή το Ντάες/Daesh υπάκουσε τον Τούρκο μέντορά του. Στην ουσία, δεν έχει υπάρξει ποτέ για την ώρα, μάχη, ούτε εδώ ούτε αλλού, μεταξύ του τουρκικού στρατού και του Ντάες/Daesh.

Επιδιώκοντας να αυξήσει το όφελός του, ο τουρκικός στρατός συνέχισε την επέλαση του καταλαμβάνοντας χωριά και πλησιάζοντας τη Ιεράπολη. Παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ τον διέταξαν να σταματήσει, συνέχισε τη πορεία του. Η CIA μοίρασε τότε αντιαρματικούς πυραύλους στους YPG οι οποίοι τους εκτόξευσε πρώτα σε τουρκικά άρματα μάχης (αλλά όχι στη Τζαραμπλούς) και σε συνέχεια κατά του τουρκικού αεροδρόμιου του Ντιγιαρμπακίρ. Έχοντας πιάσει το μήνυμα, ο τουρκικός στρατός οπισθοδρόμησε προς τη Τζαραμπλούς και παράδωσε τα χωριά στα νότια της πόλης σε τουρκμενιστικές πολιτοφυλακές, που έδρασαν αυτή τη φορά υπό την κενή σημαία του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.

Η επομένη μέρα της επίσκεψης του Μασούντ Μπαρζανί, ο αναπληρωτής πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν επισκέφτηκε επίσης την Τουρκία. Όταν ήταν γερουσιαστής, ο ίδιος είχε καταθέσει ένα νομοσχέδιο για να διακηρυχτεί η ανεξαρτησία του ιρακινού Κουρδιστάν. Ανάγγειλε ότι είχε ζητήσει από το YPG να αποχωρήσει από τις δυτικές περιοχές του Ευφράτη -μια ζώνη που περιλαμβάνει τη Ιεράπολη (Manbij)-, αλλιώς η Ουάσινγκτον θα διέκοπτε κάθε υποστήριξη «στους Κούρδους».

Ωστόσο, καθώς το Ντάες/Daesh έχει ήδη γνωστοποιήσει ότι δεν θα αφήσει το YPG να εγκατασταθεί στα ανατολικά του Ευφράτη, δεν είναι σαφές ποιο έδαφος του παραμένει.

Εν τέλει, συμφωνήθηκε μια σιωπηρή συμφωνία μεταξύ της Άγκυρας και της Δαμασκού για να ματαιωθεί ένα Κουρδιστάν υπό τη διοίκηση του YPG, ενώ μια άλλη συμφωνία καταχωρήθηκε επισήμως μεταξύ του Πενταγώνου και του YPG για να μην πυροβολήσει ο ένας τον άλλον παρά τη νέα στροφή της Ουάσιγκτον κατά της δημιουργίας ενός Κουρδιστάν.