Πώς τοποθετείται ο Ντόναλντ Τραμπ;

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας των ΗΠΑ, δείξαμε ότι η αντιπαλότητα μεταξύ της Χίλαρι Κλίντον και του Ντόναλντ Τραμπ δεν αφορούσε τόσο το στυλ τους όσο την κουλτούρα τους [1]. Ο αουτσάιντερ αμφισβητούσε την πουριτανική κυριαρχία επί των Ηνωμένων Πολιτειών και απαιτούσε την επιστροφή στον αρχικό συμβιβασμό του 1789 -αυτού του Χάρτη των Δικαιωμάτων (Bill of Rights)- μεταξύ των επαναστατών που πολεμούσαν εναντίον του βασιλιά Γεωργίου και των γαιοκτημόνων των 13 αποικιών.

Καθώς δεν ήταν τόσο άπειρος στην πολιτική, είχε ήδη εκφράσει την αντίθεσή του στο σύστημα την ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 [2] και αργότερα με τη διαμάχη που συντήρησε για τη γενέτειρα του προέδρου Ομπάμα.
Ομοίως, δεν ερμηνεύσαμε το πλούτο του Ντόναλντ Τραμπ ως σαφή ένδειξη ότι θα διεξάγει τη δράση του στην υπηρεσία των πλουσιότερων, αλλά ως απόδειξη ότι θα υπερασπιστεί το παραγωγικό καπιταλισμό ενάντια στο κερδοσκοπικό καπιταλισμό.
Έχομε υπογραμμίσει ότι στο εξωτερικό τομέα, οι πρόεδροι Τζορτζ Μπους και Μπαράκ Ομπάμα είχαν πάρει την πρωτοβουλία για τους πολέμους στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία, εφαρμόζοντας τη στρατηγική του ναυάρχου Cebrowski για τη καταστροφή των κρατικών δομών όλων των Κρατών της "διευρυμένης Μέσης Ανατολής" [3]· ενώ στο εσωτερικό, ανέστειλαν το Bill of Rights· ότι αυτό το σύνολο έχει ως αποτέλεσμα την υποτίμηση και την εξαθλίωση των "μικρών λευκών".
Αντίθετα, ο Ντόναλντ Τραμπ δεν σταματούσε να καταγγέλλει την αμερικανική Αυτοκρατορία και να αναγγείλει την επιστροφή στις δημοκρατικές αρχές.
Ισχυρίστηκε ότι ήταν οπαδός του Andrew Jackson (1829-37) [4] και χρησιμοποίησε πρώην συνεργάτες του Richard Nixon (1969-74) [5].

Σύνθετε τη σκέψη του στην εσωτερική πολιτική με το σύνθημα «Make America Great Again!», δηλαδή, όχι πλέον η συνέχιση της αυτοκρατορικής χίμαιρας, αλλά η επιστροφή στο "αμερικανικό όνειρο" του προσωπικού εμπλουτισμού. Και η εξωτερική του πολιτική με το σύνθημα « America First ! », το οποίο ερμηνεύσαμε όχι με την έννοια που του δόθηκε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά με αυτό που είχε στην αρχή. Δεν τον βλέπουμε συνεπώς ως νεοναζί, αλλά ως πολιτικό που αρνείται να παραδώσει τη χώρα του στην υπηρεσία των υπερεθνικών ελίτ.
Πιο εκπληκτικό, θεωρήσαμε ότι ήταν αδύνατο για αυτόν να καταλήξει σε μια πολιτιστική συμφωνία με τη μεξικανική μειονότητα και προβλέψαμε ότι θα διευκόλυνε μεσοπρόθεσμα με έναν φιλικό χωρισμό, την ανεξαρτησία της Καλιφόρνιας (CalExit) [6].

Η ανάγνωση μας των στόχων και της μεθόδου του Ντόναλντ Τραμπ, άφηνε ωστόσο ανοιχτό το ζήτημα της δυνατότητας ενός προέδρου των ΗΠΑ να αλλάξει τη στρατιωτική στρατηγική της χώρας του [7].
Γράφοντας για δύο χρόνια κόντρα στο ρεύμα όλων των σχολιαστών, καταλογιστήκαμε ως υποστηρικτές του Ντόναλντ Τραμπ. Είναι εσφαλμένη ερμηνεία της έννοιας της δουλειάς μας. Δεν είμαστε Αμερικανοί ψηφοφόροι και ως εκ τούτου δεν υποστηρίζουμε κανένα υποψήφιο στο Λευκό Οίκο. Είμαστε πολιτικοί αναλυτές και προσπαθούμε μόνο να κατανοήσουμε τα γεγονότα και να προβλέψουμε τις συνέπειές τους.

Πού βρισκόμαστε σήμερα;

– Πρέπει να επικεντρωθούμε στα γεγονότα και να εξαλείψουμε όλη την επικοινωνία του από τη συλλογιστική μας.
– Πρέπει να διακρίνουμε το τι ανήκει στον Ντόναλντ Τραμπ, από το τι είναι η συνέχεια των προκατόχων του και από το τι ανήκει στον εποχιακό αέρα.

Στον εσωτερικό τομέα

Ο Ντόναλντ Τράμπ υποστήριξε μια διαδήλωση λευκών υπερασπιστών στο Charlottesville και το δικαίωμα της οπλοφορίας, ακόμη και μετά τη σφαγή στο Parkland. Αυτές οι θέσεις έχουν ερμηνευθεί ως υποστήριξη στις άκρα δεξιές ιδέες και στη βία. Αντίθετα, επρόκειτο για εκείνον να προωθήσει την αμερικανική εκδοχή των "ανθρώπινων Δικαιωμάτων", όπως αναφέρονται στις δύο πρώτες τροπολογίες του Bill of Rights .

Μπορεί ο καθένας να λέει όλο το κακό που σκέπτεται για τον αμερικανικό ορισμό των "ανθρωπίνων Δικαιωμάτων" - στη παράδοση του Thomas Paine [8], συνεχίζουμε να την επικρίνουμε - αλλά είναι άλλο ζήτημα.

Λόγω έλλειψης μέσων, η ολοκλήρωση του Τοίχου στα μεξικανικά σύνορα, το οποίο είχε κατασκευαστεί από τους προκάτοχούς του, απέχει πολύ από την ολοκλήρωσή του. Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να εξαχθούν συμπεράσματα. Η αντιπαράθεση με τους ισπανόφωνους μετανάστες που αρνούνται να μιλήσουν αγγλικά και να ενσωματωθούν στο συμβιβασμό του 1789 δεν έχει ακόμη λάβει χώρα. Ο Ντόναλντ Τραμπ αρκέστηκε απλά να καταργήσει την ισπανόφωνη υπηρεσία του Λευκού Οίκου.

Σχετικά με το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, ο Ντόναλντ Τραμπ απέρριψε τη συμφωνία του Παρισιού όχι επειδή είναι αδιάφορος με την οικολογία, αλλά επειδή η συμφωνία αυτή επιβάλλει έναν δημοσιονομικό κανονισμό που ωφελεί μόνο τους υπεύθυνους των χρηματιστήριων ανταλλαγής δικαιωμάτων εκπομπής CO2 [9].

Στα οικονομικά θέματα, ο Ντόναλντ Τραμπ απέτυχε να επιβάλει την επανάστασή του: να απαλλαγούν οι εξαγωγές από φόρους και να φορολογηθούν οι εισαγωγές. Εντούτοις, απέσυρε τη χώρα του από μην επικυρωμένες συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, όπως η συμφωνία εταιρικής σχέσης μεταξύ των χωρών του Ειρηνικού. Ενώ ο Border Adjustment Tax απορρίφτηκε από το Κογκρέσο, τώρα προσπαθεί να παρακάμψει τους βουλευτές και να δημιουργήσει απαγορευτικούς φόρους για την εισαγωγή ορισμένων προϊόντων, γεγονός που σηκώνει την έκπληξη των συμμάχων της χώρας του και το θυμό της Κίνας [10].

Ομοίως, ο Ντόναλντ Τραμπ πατινάρει στην υλοποίηση του προγράμματος κατασκευής υποδομών (όπως ο Roosevelt), για το οποίο, μέχρι στιγμής, δεν έχει βρει παρά μόνο το 15% της χρηματοδότησης. Και δεν έχει ακόμη ξεκινήσει το πρόγραμμα χρήσης ξένων εγκεφάλων για τη βελτίωση της βιομηχανίας του, παρότι έχει ανακοινωθεί στη Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας του [11].

Εν τέλει, τα λίγα που έχει ήδη πραγματοποιήσει ήταν αρκετά για να ενισχύσει την παραγωγή και την απασχόληση στη χώρα του.

Στον εξωτερικό τομέα

Για να καταργήσει την αμερικανική Αυτοκρατορία, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε ανακοινώσει την πρόθεσή του να σταματήσει την υποστήριξη στους τζιχαντιστές, να διαλύσει το ΝΑΤΟ, να εγκαταλείψει τη στρατηγική του Cebrowski και να επαναπατρίσει τα στρατεύματα κατοχής του. Είναι προφανώς πολύ πιο δύσκολο να μεταρρυθμιστεί η πρώτη ομοσπονδιακή διοίκηση, οι Ένοπλες Δυνάμεις, παρά να μεταβληθούν οι οικονομικοί και οικονομικοί κανόνες με διατάγματα.

Ο Πρόεδρος Τραμπ έχει τοποθετήσει πρωτίστως ασφαλείς ανθρώπους, επικεφαλής του Υπουργείου Άμυνας και της CIA, προκειμένου να αποκλείσει τυχόν απόπειρες ανταρσίας. Αναμόρφωσε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας μειώνοντας το ρόλο του Πενταγώνου και της CIA [12]. Αμέσως έβαλε τέλος στις «έγχρωμες επαναστάσεις» και σε άλλα πραξικοπήματα που είχαν χαρακτηρίσει τις προηγούμενες διοικήσεις.

Στη συνέχεια, έπεισε τις αραβικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας, να σταματήσουν να υποστηρίζουν τους τζιχαντιστές [13]. Οι συνέπειες αυτής της απόφασης έγιναν σύντομα εμφανείς με την πτώση του Ντάες στο Ιράκ και τη Συρία. Ταυτόχρονα, ο Ντόναλντ Τραμπ ανέβαλε τη διάλυση του ΝΑΤΟ, στο οποίο πρόσθεσε απλά μια αντιτρομοκρατική λειτουργία [14]. Εν τω μεταξύ, στο πλαίσιο της βρετανικής εκστρατείας κατά της Μόσχας, η Συμμαχία αναπτύσσει ενεργά το αντιρωσικό της μηχανισμό [15].
Ο Ντόναλντ Τράμπ διατήρησε το ΝΑΤΟ μόνο για να ελέγξει τους υποτελούς των Ηνωμένων Πολιτειών. Απαξίωσε σκόπιμα την G7, στέλνοντας τους πανικόβλητους συμμάχους του πίσω στις δικές τους ευθύνες.

Για να διακόψει τη στρατηγική Cebrowski στη «ευρύτερη Μέση Ανατολή», ο Ντόναλντ Τραμπ ετοιμάζει την αναδιοργάνωση της περιοχής γύρω από την απόσυρση του από τις συμφωνίες με το Ιράν (JCPoA και μυστική διμερούς συμφωνία) και το σχέδιο διευθέτησης του παλαιστινιακού ζητήματος. Αν και αυτό το έργο, το οποίο η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο προσπαθούν να σαμποτάρουν, έχει ελάχιστο ποσοστό επιτυχίας να καταφέρει να θεσπίσει μια περιφερειακή ειρήνη, επιτρέπει ωστόσο να παραλύσει τις πρωτοβουλίες του Πενταγώνου. Ωστόσο, οι ανώτεροι υπάλληλοι του τελευταίου προετοιμάζονται να εφαρμόσουν τη στρατηγική Cebrowski στην "λεκάνη της Καραϊβικής".

Η πρωτοβουλία διευθέτησης της κορεάτικης σύγκρουσης, τελευταίας κληρονομιάς του Ψυχρού Πολέμου, θα πρέπει να του επιτρέψει να αμφισβητήσει τον λόγο ύπαρξης του ΝΑΤΟ. Οι σύμμαχοι δεν δεσμεύτηκαν σε αυτήν την οργάνωση παρά μόνο για να αποτραπεί στην Ευρώπη μια κατάσταση συγκρίσιμη με εκείνη του πολέμου της Κορέας.
Μεσο-μακροπρόθεσμα, ο στρατός των ΗΠΑ δεν θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να συντρίψει μικρές χώρες, αλλά μόνο για την απομόνωση της Ρωσίας ή για να εμποδίσει τη Κίνα από το να αναπτύξει τους «Δρόμους του Μεταξιού» της.