Οι ΗΠΑ στο χείλος του εμφυλίου πολέμου

Καθώς πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες, η χώρα χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα που υποπτεύονται αμοιβαία ο ένας τον άλλον ότι σχεδιάζουν πραξικόπημα. Από τη μία πλευρά το Δημοκρατικό Κόμμα και οι Ρεπουμπλικάνοι εκτός κόμματος, από την άλλη οι Τζακσονιάνοι που έχουν γίνει η πλειοψηφία στο κόρφο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος χωρίς να μοιράζονται την ιδεολογία του.

Θυμηθείτε, ήδη το Νοέμβριο του 2016, μια εταιρεία χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης που διευθύνεται από το αφεντικό της Agit-Prop, David Brock, συγκέντρωσε περισσότερα από 100 εκατομμύρια δολάρια για να καταστρέψει την εικόνα του εκλεγμένου Προέδρου πριν να ορκιστεί [1]. Από εκείνης της ημερομηνίας, δηλαδή πριν μπορέσει να κάνει οποιοδήποτε, ο διεθνής Τύπος χαρακτήριζε τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών ανίκανο και εχθρό του λαού. Ορισμένες εφημερίδες ζήτησαν ακόμη και να δολοφονηθεί. Κατά τα επόμενα σχεδόν τέσσερα χρόνια, η ίδια η κυβέρνησή του δεν έπαψε να τον καταγγέλλει ως προδότη πληρωμένο από τη Ρωσία και ο διεθνής Τύπος τον επέκρινε έντονα.

Επί του παρόντος, μια άλλη ομάδα, το Transition Integrity Project (TIP), σχεδιάζει σενάρια για να τον ανατρέψει στις εκλογές του 2020, είτε χάσει είτε κερδίσει. Αυτή η υπόθεση έχει γίνει εθνική από τότε που η ιδρύτρια του TIP, η καθηγήτρια Rosa Brooks, έγραψε ένα μακρύ άρθρο στην Washington Post, της οποίας είναι τακτική συνεισφέρουσα [2].

Το TIP διοργάνωσε τέσσερα παιχνίδια ρόλων τον περασμένο Ιούνιο. Προσομοίωσε διάφορα αποτελέσματα για να προβλέψει τις αντιδράσεις των δύο υποψηφίων. Όλοι οι συμμετέχοντες ήταν Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι (μιλώντας ιδεολογικά και όχι «Ρεπουμπλικάνοι» με την έννοια της συμμετοχής στο κόμμα), κανένας δεν ήταν Τζακσονιανός. Χωρίς έκπληξη, όλες αυτές οι προσωπικότητες θεωρούν ότι «Η κυβέρνηση Τραμπ έχει υπονομεύσει σταθερά τα θεμελιώδη πρότυπα της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Έχει υιοθετήσει πολλές διεφθαρμένες και αυταρχικές πρακτικές ». Κατά συνέπεια κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Πρόεδρος Τραμπ θα επιχειρήσει πραξικόπημα και φαντάστηκαν ότι είναι καθήκον τους να σχεδιάσουν προκαταρκτικά ένα «δημοκρατικό» πραξικόπημα. [3]

Είναι χαρακτηριστικό της σύγχρονης πολιτικής σκέψης το να δηλώνεις υπέρ της δημοκρατίας, αλλά να απορρίπτεις τις αποφάσεις που αντιβαίνουν στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Περεταίρω, τα μέλη του TIP παραδέχονται ευχάριστα ότι το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ που υπερασπίζονται είναι βαθιά «αντιδημοκρατικό». Να θυμίσουμε ότι το Σύνταγμα δεν αποδίδει τις προεδρικές εκλογές στους πολίτες, αλλά σε ένα εκλογικό σώμα που αποτελείται από 538 άτομα που διορίζονται από τους κυβερνήτες. Η συμμετοχή των πολιτών, η οποία δεν προβλεπόταν κατά τη διάρκεια της ανεξαρτησίας, καθιερώθηκε σταδιακά στην πράξη, αλλά μόνο ως ένδειξη για τους κυβερνήτες. Έτσι, το 2000, κατά την εκλογή του Τζορτζ Μπους, το Ανώτατο Δικαστήριο της Φλόριντας υπενθύμισε ότι δεν είχε υποχρέωση να γνωρίζει την επιθυμία των πολιτών της Φλόριντας, αλλά μόνο εκείνη των 27 εκλεκτόρων που διορίστηκαν από τον κυβερνήτη τους της Φλόριντας.

Σε αντίθεση με τη λαϊκή πεποίθηση, το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών δεν αναγνωρίζει τη λαϊκή κυριαρχία, αλλά μόνο την κυριαρχία των κυβερνητών. Περαιτέρω, το Εκλογικό Σώμα που σχεδιάστηκε από τον Thomas Jefferson δεν λειτουργεί σωστά από το 1992: ο εκλεγμένος υποψήφιος δεν διαθέτει πλέον την πλειοψηφία των επιθυμιών των πολιτών στα κρατίδια που γέρνουν τις εκλογές [4].

Το TIP έριξε φως σε όλα όσα θα μπορούσαν να γίνουν κατά τη διάρκεια των τριών μηνών που χωρίζουν την ψηφοφορία από την ορκωμοσία. Παραδέχεται ότι θα είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστούν τα αποτελέσματα δεδομένης της χρήσης της επιστολικής ψηφοφορίας σε περίοδο επιδημίας. Το TIP, σκόπιμα, δεν διερεύνησε την περίπτωση όπου το Δημοκρατικό Κόμμα θα ανακοινώσει την εκλογή του Τζο Μπάιντεν παρά μια ανεπαρκή καταμέτρηση των ψήφων και η πρόεδρος της Βουλής Νάνσυ Πελόσι να τον ορκιστεί πριν κηρυχτεί ηττημένος ο Ντόναλντ Τραμπ. Σε ένα τέτοιο σενάριο, θα υπήρχαν δύο αντίπαλοι πρόεδροι, γεγονός το οποίο θα σηματοδοτούσε την έναρξη ενός δεύτερου εμφυλίου πολέμου.

Αυτό το ενδεχόμενο ενθαρρύνει ορισμένους να εξετάσουν το ενδεχόμενο της απόσχισης, διακηρύσσοντας μονομερώς την ανεξαρτησία του κρατιδίου τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στη Δυτική Ακτή. Για να αποφευχθεί αυτή η διαδικασία αποσύνθεσης, ορισμένοι υποστηρίζουν την διαίρεση της Καλιφόρνιας προκειμένου να δώσουν περισσότερα μέλη στο Σώμα των Εκλεκτόρων στον πληθυσμό της. Ωστόσο, αυτή η λύση είναι ήδη μια στάση επιλογής στην εθνική σύγκρουση, διότι ευνοεί τη λαϊκή εκπροσώπηση εις βάρος της εξουσίας των κυβερνητών.

Επιπλέον, είχα αναφέρει, το περασμένο Μάρτιο, τον πραξικοπηματικό πειρασμό ορισμένων στρατιωτικών [5] στον οποίο αναφέρθηκαν στη συνέχεια αρκετοί ανώτεροι αξιωματικοί [6].

Αυτές οι διαφορετικές απόψεις μαρτυρούν τη βαθιά κρίση που διέρχονται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η «Αμερικανική Αυτοκρατορία» έπρεπε να καταρρεύσει μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν συνέβη. Θα έπρεπε να είχε ξαναγεννηθεί με την χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση. Δεν συνέβη. Κάθε φορά, μια σύγκρουση (εθνοτική διαίρεση της Γιουγκοσλαβίας, επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου) ερχόταν για να αναζωογονήσει τον ετοιμοθάνατο. Δεν θα είναι δυνατό για πολύ καιρό να αναβληθούν οι προθεσμίες [7].