O κόσμος χωρίς το Κατάρ

Μέσα σε δύο εβδομάδες, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, στους οποίους η Ουάσιγκτον είχε υποσχεθεί ότι να κυβερνήσουν τον αραβικό κόσμο, έχουν χάσει δύο από τους κύριους μοχλούς της εξουσίας τους. Ο Εμίρης Εμίρης Χαμάντ αλ-Θανί του Κατάρ αναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 25 Ιουνίου και μαζί του ο εμπνευστής του Πρωθυπουργός HBJ. Στις 3 Ιουλίου, ο Πρόεδρος Μοχάμεντ Μόρσι ανατράπηκε από τον αιγυπτιακό στρατό, ενώ εκδόθηκαν γρήγορα εντάλματα σύλληψης κατά των κύριων ηγετών του αιγυπτιακού κινήματος, από τους οποίους ο ύστατος οδηγός της Αδελφότητας, Μοχάμεντ Μπαντιέ.

Δεν φαίνεται ότι σπρώχνοντας τον Εμίρη Χαμάντ προς την έξοδο, η Ουάσιγκτον προέβλεπε μια άλλη αλλαγή καθεστώτος στην Αίγυπτο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες δεν άντεξαν πια τις πολιτικές και οικονομικές ανοησίες του, ξαναέβαλαν το Κατάρ στη θέση του ως μικρο-κράτος. Ποτέ δεν αμφισβήτησε η Ουάσιγκτον τη βοήθεια από τον Εμίρη στη Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ούτε τον ρόλο τους στο Κάιρο, αλλά ενοχλήθηκε από την υπερβολική διόγκωση του εμιράτου.

Ο ρόλος των Αδελφών

Ό, τι και να είναι, η απροσδόκητη νόμιμη ανάληψη της εξουσίας από την Αδελφότητα τον Ιούνιο 2012 στην Αίγυπτο, έδειξε τον πραγματικό στόχο της «Αραβικής Άνοιξης»: μια νέα αποίκιση με βάση τη μυστική συμφωνία μεταξύ των Αδελφών, Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ. Για την Αδελφότητα, ο αναγκαστικός εξισλαμισμός της Βόρειας Αφρικής και του Λεβάντε. Για τη Ουάσινγκτον, η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, συμπεριλαμβανομένων μαζικών ιδιωτικοποιήσεων, και για το Τελ Αβίβ, η συνέχιση της χωριστής ειρήνης του Καμπ Ντέιβιντ.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι με αυτό τον τρόπο, «Η Αδελφότητα έγινε η αιχμή του δόρατος του αραβικούς σιωνισμού», σύμφωνα με τα λόγια του Λιβανέζου στοχαστή Hassan Hamade. Κάτι που επιβεβαιώνει με τον τρόπο του ο «πνευματικός σύμβουλος» της καταριανής αλυσίδας Αλ Τζαζίρα σεΐχης Yusuf al-Qaradawi, όταν κηρύττει ότι αν ο Μωάμεθ ήταν ζωντανός σήμερα, θα ζούσε με ειρήνη με τους Ισραηλινούς και θα υποστήριζε το ΝΑΤΟ.

Η ιδεολογία της Αδελφότητας

Η θέση αυτή βοηθήθηκε από τη δομή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Παρά το γεγονός ότι διαθέτει ένα διεθνές συντονιστικό όργανο, η Αδελφότητα δεν αποτελείται από μια ενιαία οργάνωση, αλλά από ένα πλήθος διακριτών ομάδων. Επιπλέον, υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα προσχώρησης ως μέλος, το καθένα με τη δική του ιδεολογία. Ωστόσο, όλοι συγκεντρώνονται κάτω από το ίδιο σύνθημα: «Ο Αλλάχ είναι ο στόχος μας, το Κοράνι είναι ο νόμος μας, ο Προφήτης ο ηγέτης μας, η Τζιχάντ ο δρόμος μας και το μαρτύριο η μεγαλύτερη ελπίδα μας». Επιπλέον, όλοι διεκδικούν ότι ακολουθούν τη διδασκαλία του Χασάν αλ-Μπάνα (1906-1949) και του Said Qutb (1906-1966).

Εκ των πραγμάτων, η Αδελφότητα είναι η μήτρα όλων των κινημάτων σαλαφιστών (δηλαδή, προσπαθούν να ζήσουν όπως οι σύντροφοι του Προφήτη) και των τακφιριστών (δηλαδή, μάχονται κατά των αποστατών) σε συνεργασία με τη CIA. Ο Ayman al-Zawahari, σημερινός ηγέτης της Αλ-Κάιντα, προήλθε από τις τάξεις της. Πιστός πράκτορας των ΗΠΑ, ήταν ο υποκινητής της προεδρίας του Χόσνι Μουμπάρακ, οργανώνοντας τη δολοφονία του Ανουάρ Σαντάτ. Σήμερα είναι πλέον ο πνευματικός ηγέτης των Σύρων Κόντρας.

Η Αδελφότητα ήταν πάντα μειονότητα σε όλα τα κράτη όπου έχει αναπτυχθεί, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, όπου οφείλει την εκλογική της νίκη στο μποϊκοτάρισμα των εκλογών από τα δύο τρίτα του πληθυσμού. Προκαλούσε λοιπόν, κατά των δικτατοριών, όλα τα είδη των ενόπλων ομάδων που προσπαθούσαν να καταλάβουν την εξουσία με βία και συνωμοσία. Αυτό που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά της είναι ότι, γι ‘αυτήν, «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ως εκ τούτου, είναι δύσκολο να διακριθεί στην ιδεολογική εξέλιξη της, τι είναι αυθεντικό από τι ανήκει στην πολιτική αποπλάνηση. Συγκεκριμένα, η αιγυπτιακή υπόθεση έδειξε ότι η δημοκρατική εξέλιξη της ήταν μόνο μια πρόσοψη, ακριβώς για τη διάρκεια των εκλογών.

Ιδιαίτερα, αν και αρχικά ήταν ένα κίνημα για την καταπολέμηση ενάντια στον βρετανικό ιμπεριαλισμό, μπήκε αμέσως σε σύγκρουση με τον αραβικό εθνικισμό, κύριο αντίπαλο του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Κατανοώντας τη χρήση που θα μπορούσαν να κάνουν από τους Αδελφούς, οι Βρετανοί, ειδικοί στον χειρισμό των αιρέσεων (σεκτών), δεν τους εξάλειψαν, αντίθετα τους διείσδυσαν και τους υποστήριξαν στον αγώνα κατά των εθνικιστών. Σήμερα ακόμα, το διεθνές συντονιστικό όργανο των Αδελφών εδρεύει στο Λονδίνο.

Η «Αραβική Άνοιξη» (από το Δεκέμβριο 2010) κατά βάθος δεν είναι τίποτα άλλο από ένα remake της παλιάς γαλλοβρετανικής στρατηγικής της «αραβικής εξέγερσης» εναντίον των Οθωμανών (1916-1918). Εκτός του ότι αυτή τη φορά, ο στόχος δεν ήταν να τοποθετήσουν ψευδό-ανεξάρτητες μαριονέτες στη θέση της παλιάς οθωμανικής διοίκησης, αλλά παρθένες μαριονέτες προσαρμοσμένες στην παγκοσμιοποίηση στη θέση των φθαρμένων πλέον συμμάχων τους.

Η στρατηγική υποχώρηση του Κατάρ

Μετά την αλλαγή διοικητικής ομάδας στο Κατάρ, το χρήμα σταμάτησε να ρέει ελεύθερα προς τους Αδελφούς, είτε στη Συρία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και αλλού. Το εμιράτο επικεντρώνεται πλέον στις εγχώριες φιλοδοξίες του και σχεδιάζει να δαπανήσει 200 δισεκατομμύρια δολάρια για να προετοιμαστεί για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου σε πέντε χρόνια.

Αυτή η ξαφνική εξαφάνιση από τη διεθνή σκηνή άφησε το πεδίο ελεύθερο για τους Σαουδάραβες και τα Εμιράτα, και τα δύο έσπευσαν να υποστηρίξουν το νέο αιγυπτιακό καθεστώς.

Αντιθέτως , η αντιπαλότητα μεταξύ του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας οδήγησε το Ιράν να υποστηρίξει τον Μοχάμεντ Μόρσι στην Αίγυπτο ενώ υποστηρίζει τον Μπασάρ αλ-Άσαντ στη Συρία.

Και έτσι, η Τεχεράνη έβρισκε περισσότερη συγγένεια με το σχέδιο της αιγυπτιακής Αδελφότητας «για τον εξισλαμισμό της κοινωνίας» παρά με τους Νασεριστές (Nasserist) για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης από την αποικιακή κατοχή του Ισραήλ.

Τελικά, η απόσυρση του Κατάρ αντιστοιχεί σε εξισορρόπηση των δυνάμεων στο αγγλοσαξονικό κόσμο. Διαδοχικά, οι επιτροπές ελέγχου των μυστικών υπηρεσιών του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών και στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων αντιστάθηκαν στην αποστολή όπλων στους «επαναστάτες» στη Συρία.

Η πτώση των Αδελφών Μουσουλμάνων δεν είναι επομένως μόνο η αποτυχία μιας Αδελφότητας, αλλά και επίσης αποτυχία αυτών που, στο Λονδίνο και στην Ουάσιγκτον, πίστευαν ότι μπορούσαν να αναμορφώσουν τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, και έλλειψη αναμόρφωσης να βασιλεύει το χάος, παρά να χάσουν το χέρι.