Δελτίο αναγγελίας θύελλας στο Ιράν

Το σχέδιο του Σεΐχη Χασάν Ροχάνι

Από την επανάσταση του Χομεϊνί, το Ιράν υποστηρίζει όλα τα αντι-ιμπεριαλιστικά κινήματα στη Μέση Ανατολή, ανεξάρτητα από τη θρησκεία των μελών τους. Ωστόσο, η πολιτική αυτή αμφισβητήθηκε έντονα από την «Πράσινη Επανάσταση» του 2009. Την εποχή εκείνη, ο «μοντερνιστής» υποψήφιος Mirhossein Moussaoui, δήλωνε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του, ότι, ενώ καλωσόριζε την αντίσταση της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, δεν έπρεπε οι Ιρανοί να πληρώσουν για τον εξοπλισμό τους, ούτε για την ανοικοδόμηση της Παλαιστίνης και του Λιβάνου.

Μετά την εκλογή του, το 2013, ο νέος Πρόεδρος Σεΐχης Χασάν Ροχάνι κέντρισε το ενδιαφέρον των σχολιαστών κραδαίνοντας ένα κλειδί και υπαινιττόταν ότι θα θέσει το ιρανικό δημόσιο ταμείο στην υπηρεσία του λαού του παρά να το αφιερώσει στη χρηματοδότηση ριψοκίνδυνων κινημάτων αντίστασης από τα οποία ορισμένα δεν είναι ούτε καν σιιτικά. Ωστόσο, ο λαός του Ιράν δεν έδωσε ελάχιστη προσοχή για αυτή την αντιπαράθεση, που θεωρούσε εσφαλμένα ως πολιτική σκοπιμότητα.

Με την εκλογή του, ο Σεΐχης Ροχάνι έδινε μεγάλη ελπίδα στη χώρα του, καθώς οι ψηφοφόροι είχαν τη πεποίθηση ότι θα κατάληγε σε συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, γεγονός που θα έθετε τέρμα στις «κυρώσεις» και θα βελτίωνε την αγοραστική τους δύναμη.
Σήμερα, το Ιράν ανέκτησε την δυνατότητα του να πουλήσει το πετρέλαιο του στη διεθνή αγορά και διαθέτει έτσι απόθεμα ξένων νομισμάτων. Το εθνικό νόμισμα, το ρίαλ, έχει πλέον σταθεροποιηθεί.

Ερχόμαστε τώρα στο τέλος: ο Σεΐχης Ροχάνι διαπραγματεύτηκε μυστικά μια συμφωνία με την Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες την οποία θα δημοσιοποιήσει σύντομα [1].
Και η συμφωνία αυτή πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τα λόγια του Hossein Moussaoui, πριν από πέντε χρόνια.
Πρόκειται, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο να ανατρέψει το Ιράν στο δυτικό στρατόπεδο, παρά την πρόσφατη είσοδο του στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης.
Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας, το Ιράν θα παραδώσει φυσικό αέριο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τον τρόπο αυτό, η τελευταία θα μπορέσει να απαλλαγεί από την εξάρτησή της από τη Ρωσία και να ξεκινήσει ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο.
Επιπλέον, αυτό το αέριο θα έλειπε στην Κίνα και στην ανάπτυξή της [2].

Στις 24 Σεπτεμβρίου, ο Σεΐχης Ροχάνι συνομίλησε επί τούτο με τον Αυστριακό ομόλογό του, Hans Fisher, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η Αυστρία αναλαμβάνοντας τη διαχείριση του αγωγού του σχεδίου Nabucco. Οι δύο άνδρες συζήτησαν για τη χρηματοδότηση της σύνδεσης των ιρανικών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, το κόστος της οποίας αναμένεται να ανέλθει στα 8,5 δισ. δολάρια. Ένα μέγα-έργο που αναμένεται να δημιουργήσει μέγα-διαφθορά.
Η συμφωνία αναμένεται να τερματίσει τη διαμάχη για την υποτιθέμενη πυρηνική βόμβα η οποία, μετά την εκλογή του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ το 2005, θα διέθετε το Ιράν σε «μερικές εβδομάδες» [3].

Η σύγκρουση μεταξύ των φιλοαμερικανών και των αντι-ιμπεριαλιστών

Σε αντίθεση με την απλοϊκή εκδοχή που εξαπλώθηκε από την ατλαντική προπαγάνδα, η Ισλαμική Επανάσταση δεν έγινε με το σιιτικό κλήρο, αλλά ταυτόχρονα κατά του Σάχη και εναντίον του. Ο κλήρος περίγραφε τον Αγιατολάχ Χομεϊνί ως «σχισματικό» μέχρι να ακολουθεί το λαϊκό κίνημα και τελικά να προσχωρήσει στον ιμάμη.
Οι σχέσεις μεταξύ των επαναστατών και του κλήρου δηλητηριάστηκαν και πάλι κατά τη διάρκεια του πολέμου που επιβλήθηκε από το Ιράκ: εκείνη την εποχή, οι Φρουροί της Επανάστασης -συμπεριλαμβανομένου του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ- παρατήρησαν ότι τα παιδιά των κληρικών έλειπαν από το μέτωπο.

Για αιώνες, ο σιιτικός κλήρος χρησιμοποίησε και καταχράστηκε την εξουσία του στο Ιράν.
Η επανάσταση του Αγιατολάχ Χομεϊνί ήταν τόσο μια μεταρρύθμιση του Σιιτισμού όσο και ένας αγώνας για την εθνική απελευθέρωση. Πριν απ’ αυτόν, η Ιρανοί Σιίτες έκλαιγαν πολύ το θάνατο του Ιμάμη Αλί, και με τον ίδιον προσπαθούσαν να τον μιμηθούν και να παλέψουν την αδικία.

Όσον αφορά τα ήθη, αν και όλοι υπερασπίζονται τις ίδιες αρχές, δεν το κάνουν με τον ίδιο τρόπο: τόσο οι κληρικοί (των οποίων ο Σεΐχης Ροχάνι είναι σήμερα ο εκπρόσωπος) όσο και οι «Δυνάμεις της Επανάστασης» (που αντιπροσωπεύονται κυρίως από τους αδελφούς Λαριτζανί) είναι υπέρ του καταναγκασμού, ενώ οι αντι-ιμπεριαλιστές (από τους οποίους ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ είναι ο ηγέτης) προνούν την αξία του παραδείγματος. Έτσι, ο Αχμαντινετζάντ συγκρούστηκε με την αστυνομία των ηθών κατά τη διάρκεια των προεδρίων του, και πήρε δημόσια θέση εναντίον της υποχρεωτικής χρήσης του πέπλου για τις γυναίκες και της ισχυρής σύστασης των γενιών για τους άνδρες.
Η σύγκρουση έγινε τόσο οξεία έτσι ώστε συνελήφθησαν ορισμένοι υπάλληλοι του γραφείου του Προέδρου και φυλακίστηκαν για μήνες για «μαγεία» (sic).

Ο Ανώτατος Ηγέτης Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ο οποίος είναι ένας πρωταρχικός μαθητής του Αγιατολάχ Χομεϊνί, διαθέτει υψηλότερες εξουσίες απ’ αυτές του προέδρου της δημοκρατίας, αλλά δεν μπορεί να επέμβει παρά σε σπάνιες περιπτώσεις.
Τα τελευταία χρόνια, προσπάθησε να περιορίσει τις πρωτοβουλίες του ταραχώδους Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ και να τον υποχρεώσει να διατηρήσει τη συμμαχία του με τους αδελφούς Λαριτζανί. Ο Αχμαντινετζάντ συγκρούστηκε μ’ αυτόν, μεταξύ άλλων για την επιλογή του Αντιπροέδρου του Εσφαντιάρ Ραχίμ Mashaei, που τελικά επέστρεψε στη θέση του αρχηγού του επιτελείου του Προέδρου.
Τελικά, η συμμαχία μεταξύ των Λαριτζανί και του Αχμαντινετζάντ έσπασε σε επιβλαβή ατμόσφαιρα με δημόσιες κατηγορίες για διαφθορά [4].

Αντιδράσεις στο σχέδιο του Σεΐχη Χασάν Ροχάνι

Περισσότερο από ένα χρόνο μετά την εκλογή του, η δημοτικότητα του σεΐχη Ροχάνι έχει πέσει κατακόρυφα, η κοινή γνώμη είναι διαιρεμένη ανάμεσα σε εκείνους που τον κατηγορούν ότι δεν έχει αλλάξει πολλά πράγματα και εκείνους που τον κατηγορούν για την προώθηση μιας κοινωνικής τάξης σε βάρος της πλειοψηφίας.
Προφανώς, εάν ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα στις προσεχείς προεδρικές εκλογές, θα εκλεγόταν από το πρώτο γύρο.
Ωστόσο, είναι αμφίβολο ότι θα παρουσιαστεί ευκαιρία. Το 2013, ο υποψήφιος του, ο Εσφαντιάρ Ραχίμ Mashaei, απαγορεύτηκε να θέσει υποψηφιότητα, ενώ οι δημοσκοπήσεις του έδιναν τη νίκη στο δεύτερο γύρο. Επομένως θα κάνουν τα πάντα για να αποκλείσουν τον Αχμαντινετζάντ από τις εκλογές του 2017.
Τέλος πάντων, ο πρώην πρόεδρος δεν ήταν ποτέ τόσο ενεργός όσο είναι σήμερα.
Κινητοποιεί το στρατόπεδό του και φαίνεται βέβαιος ότι θα παρεμποδιστεί η αναστροφή του Ιράν στο ατλαντικό στρατόπεδο. Σημάδι της πιθανής νίκης του, ο Ανώτατος Οδηγός άφησε τους υποστηρικτές του να οργανώσουν ένα αντι-ιμπεριαλιστικό διεθνές συνέδριο, ενώ αντιτιθόταν πέρυσι [5]. Ο ίδιος ο Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ εκπροσωπήθηκε στο συνέδριο.
Αναμένεται να ασκήσει βέτο στο σχέδιο Ροχάνι.

Για τους οπαδούς του Χομεϊνί, αυτό το σχέδιο θα εκμηδενίσει την επανάσταση και θα φέρει τη χώρα πίσω στις ημέρες του Σάχη.
Το Ιράν θα εγκατέλειπε την πολιτική επιρροή του και θα αφιερωνόταν στο διεθνές εμπόριο.
Στο εσωτερικό της χώρας, αυτό θα σήμαινε και πάλι χλιδή για τους ηγέτες, αλλά όχι απαραίτητα για το πληθυσμό. Παρεμπιπτόντως, οι λαοί της Εγγύς Ανατολής που συλλέγουν νίκες ενώπιον της Ουάσιγκτον, του Λονδίνο και του Τελ Αβίβ, κυρίως στο Λίβανο, τη Γάζα, τη Συρία και την Υεμένη θα γίνονταν πάλι σταδιακά ορφανοί και άποροι.

Το «Σχέδιο B» των Ηνωμένων Πολιτειών

Στην πιθανή περίπτωση -εκτός πρόωρου θανάτου του Ανωτάτου Οδηγού- αποτυχίας του σχεδίου Ροχάνι, η Ουάσιγκτον συνεχίζει την προετοιμασία του «Σχεδίου B» της: μια μεγάλη αποσταθεροποίηση της χώρας, πολύ πιο ισχυρή από εκείνη του 2009. Τότε επρόκειτο να μας πείσουν για νοθεία στις προεδρικές εκλογές που θα κέρδιζαν οι φιλοαμερικανοί [6].
Αυτή τη φορά, θα είναι μια επανέκδοση της συριακής ψευδο-επανάστασης του 2011.

Για πέντε χρόνια, η Ουάσιγκτον δημιουργεί και βάζει να δημιουργηθούν περισσότερα από 70 δορυφορικά τηλεοπτικά κανάλια στη γλώσσα Φαρσί, ενώ αυτή η γλώσσα δεν έχει παρά περίπου 100 εκατομμύρια ομιλητές σε όλο τον κόσμο, από τους οποίους τα 80 εκατομμύρια στο Ιράν.
Κάθε σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών πλησιάστηκε, από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι τη Νότια Κορέα, για να μεταδίδει προγράμματα για τους Ιρανούς. Αν όλα αυτά τα μέσα ενημέρωσης μετέδιδαν την ίδια στιγμή μια ψευδή είδηση, η τελευταία θα φαινόταν αληθινή στους Ιρανούς, από τους οποίους πολλοί στράφηκαν μακριά από τις εθνικές τηλεοράσεις επειδή τις θεωρούν η πολύ μαχητικές ή πολύ πουριτανές.

Περεταίρω, κανείς δεν ξέρει ποιος είναι υπεύθυνος στο Ιράν για τη λογοκρισία του Διαδικτύου.
Για τη πρόληψη της εξάπλωσης της πορνογραφίας, όλα τα βίντεο είναι δυσπρόσιτα και το ίδιο ισχύει για πολλούς ιστοτόπους.
Ωστόσο, κάθε Ιρανός απέκτησε ένα proxy που του επιτρέπει να παρακάμψει τη λογοκρισία. Το μόνο αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι να δυσφημιστεί το κράτος, μια κατάσταση που οι ΗΠΑ δεν θα παραλείψουν να εκμεταλλευτούν.
Ως εκ τούτου, μπορεί κανείς να προβλέψει ότι σε περίπτωση αποτυχίας του Σεΐχη Χασάν Ροχάνι, η Ουάσιγκτον θα μεταδώσει ψευδείς ειδήσεις τις οποίες θα πιστέψει το κοινό.
Με τις ψηφιακές τεχνικές, είναι δυνατό να προβληθούν φανταστικά γεγονότα της επικαιρότητας, όπως δοκιμάστηκαν στη Λιβύη (με την πτώση της Τζαμαχιρίας που προβλήθηκε τέσσερις ημέρες νωρίτερα για να κάμψει το ηθικό του πληθυσμού) και στη Συρία (με τις πολλές διαδηλώσεις που τις είδε ο καθένας, αλλά που ποτέ δεν υπήρχαν).

Κατά συνέπεια, η απόρριψη του σχεδίου Ροχάνι δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά το σήμα για μια νέα αντιπαράθεση.