Λεβάντε: Ο Συνασπισμός διχασμένος για τους στόχους του

Η Ουάσιγκτον δεν επιθυμεί πλέον να ανατρέψει την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, επειδή θεωρεί την Εθνική Συριακή Συμμαχία ως ανίκανη να κυβερνήσει και επειδή δεν θέλει να δει τη χώρα να βουλιάξει σε μια ανεξέλεγκτη αναρχία. Πράγματι, σε αντίθεση με τη Λιβύη και το Ιράκ, η Συρία γειτνιάζει με το Ισραήλ και το χάος σε αυτό το μέρος θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για τον προστατευόμενο της.

Σταδιακά, το αμερικάνικο Γενικό Επιτελείο αναθεώρησε το σχέδιο του για την αναδιαμόρφωση της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» (Greater Middle East Initiative), όπως ορίστηκε το 2001, και του οποίου ο χάρτης δόθηκε στη δημοσιότητα από το συνταγματάρχη Ralph Peters στη διάρκεια των συζητήσεων της Επιτροπής Μπέικερ-Χάμιλτον [1]. Μια φράξια στο εσωτερικό της διοίκησης Ομπάμα πιέζει για την εφαρμογή ενός νέου σχεδίου: την ταυτόχρονη αναδιαμόρφωση του Ιράκ και της Συρίας σε πέντε κρατίδια, μεταξύ των οποίων δύο διασυνοριακά.

Ο εκπρόσωπος του Μπαν Κι-μουν στο Ιράκ, ο Γερμανός νεο-συντηρητικός Martin Köbler, είχε αναφέρει περίεργα στο Συμβούλιο Ασφαλείας τον Ιούλιο 2013, τη συγχώνευση των πεδίων μαχών του Ιράκ και της Συρίας [2].

Ο χάρτης αυτού του νέου σχεδίου δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2013, από την δημοσιογράφο Ρόμπιν Ράιτ, τότε ερευνήτρια στο Ινστιτούτο για την Ειρήνη των Ηνωμένων Πολιτειών, δεξαμενής σκέψης (think tank) του Πεντάγωνου [3].

Προβλέπει τη δραστική μείωση κατά τριών τετάρτων του εδάφους της Συρίας. Υποστηρίζεται από δω και στο εξής από το Ισραήλ, όπως δήλωσε ο υπουργός Άμυνας Μοσέ Yaalon, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στις Ηνωμένες Πολιτείες [4].

Η Ουάσινγκτον προτίθεται να διατηρήσει τη Συριακή Δημοκρατία τουλάχιστον στα ισραηλινά σύνορα, στη Δαμασκό και τις ακτές της Μεσογείου. Σε αντίθεση, η Γαλλία και η Τουρκία δεν θέλουν μια σύντηξη του ιρακινού Κουρδιστάν και της Βόρειας Συρίας, αποτέλεσμα του οποίου θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε διχοτόμηση της Τουρκίας.

Δεν θέλουν ούτε το μεγάλο Σουνιστάν (Sunnistan) που θα συγκεντρώσει το τμήμα του Ιράκ που κατέχεται από το Ισλαμικό Κράτος και την έρημο της Συρίας που θα τους ξεφύγει για το αποκλειστικό όφελος των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σαουδικής Αραβίας.

Αυτός είναι ο λόγος που το Παρίσι και η Άγκυρα έχουν καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξαλείψουν ή να βάλουν να εξαλείψουν τους Κούρδους του PYG (συμμάχους του ΡΚΚ, που υποστηρίζουν τη δημιουργία ενός Κουρδιστάν στην Τουρκία και, ως εκ τούτου εχθρικούς προς το αμερικανικό σχέδιο για ψευδό-Κουρδιστάν) και στη συνέχεια να επαναφέρει τη Ουάσιγκτον στο αρχικό σχέδιο της «Αραβικής Άνοιξης στη Συρία»: για την τοποθέτηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην εξουσία στη Δαμασκό.

Λαμβάνοντας υπόψη την αντίσταση του συριακού λαού και τις συνεχείς νίκες του στρατού του για πάνω από ένα χρόνο, η Ουάσιγκτον δεν είναι σίγουρη για τη σκοπιμότητα του σχεδίου της.
Για αυτό το λόγο, ο Πρόεδρος Ομπάμα φαντάστηκε να ζητήσει την υποστήριξη του Ιράν.
Έγραψε κρυφά στον Οδηγό της Επανάστασης, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, προσφέροντάς του μια συμμαχία για να συντρίψουν μαζί το Ισλαμικό Κράτος, αν -και μόνο αν- εγκριθεί το πρωτόκολλο που διαπραγματεύθηκε η κυβέρνηση του σεΐχη Χασάν Ροχανί στη Βιέννη [5].
«Συντριβή του Ισλαμικού Κράτους» θα μπορούσε να σημαίνει είτε να απελευθερωθούν οι ιρακινοί και συριακοί πληθυσμοί όπου κυριαρχεί το ΙΚ και την επιστροφή στο status quo ante bellum είτε στο όνομα του ρεαλισμού, να εγκατασταθεί μια περισσότερα νόμιμη κυβέρνηση στο χώρο του, δηλαδή τη πραγματοποίηση του σχεδίου Ράιτ.

Αντιδρώντας στην πρόταση δημιουργίας ενός συρο-ιρακινού Σουνιστάν (Sunnistan), ο γενικός γραμματέας της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα με την ευκαιρία της Ασούρα κατήγγειλε την ευθύνη της Σαουδικής Αραβίας για την ανάπτυξη του τακφισρισμού (Takfirism) [6]. Με αυτόν τον τρόπο, για πρώτη φορά, κατονόμασε τον ουαχαμπισμό (Wahhabism) ως τη μήτρα ενός σχεδίου που στρέφεται κατά του Ισλάμ, γεγονός που σημαίνει ότι ο ουαχαμπισμός (Wahhabism) δεν είναι κλάδος του Ισλάμ, αλλά μια αίρεση που βλάπτει όλους τους μουσουλμάνους.

Θεωρώντας ότι ο οδηγός θα αρνιόταν την αμερικανική πρόταση και, ότι στη συνέχεια, η Ουάσιγκτον θα επιτιθόταν τον Συριακό Αραβικό Στρατό για τον ωθήσει προς τη Δαμασκό και τη Λατάκια, η Συρία πήρε αμέσως το προβάδισμα πιέζοντας τη Ρωσία να της παραδώσει την τελευταία γενιά των πυραύλων S- 300, οι οποίοι είναι οι μόνοι που μπορούν να κρατήσουν μακριά την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ. Η Μόσχα επιβεβαίωσε ότι αυτό θα γίνει μόλις ολοκληρωθούν μερικές διοικητικές διαδικασίες [7].

Από την πλευρά του, ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Λωράν Φαμπιούς (Laurent Fabius) δημοσίευσε στις 3 Νοεμβρίου ένα ανοικτό χρονικό σε τρεις εφημερίδες, μια γαλλική, μια αμερικανική, μια σαουδαραβική, καλώντας για «σωτηρία του Χαλεπιού» από το «καθεστώς» της Δαμασκού [8]. Πολύ καλογραμμένο, το άρθρο προσπαθεί να πείσει τους συμμάχους του να αφήσουν την επίθεσή τους εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και να τον βοηθήσουν να ανατρέψει την Συριακή Αραβική Δημοκρατία. Αλλά είναι ελάχιστο πιθανό ότι θα αρκεστεί αυτό το άρθρο, όσο περισσότερο που εκείνοι που γνωρίζουν το έδαφος θα έχουν σοκαριστεί με την απίστευτη κακή πίστη του.

Επιπλέον, η Γαλλία και η Σαουδική Αραβία υπέγραψαν τελικά τη σύμβαση για να εξοπλίσουν το Λίβανο την οποία είχε ανακοινωθεί από το Ριάντ πριν από σχεδόν ένα χρόνο [9].
Επισήμως, ο βασιλιάς Αμπντάλα προσφέρει γαλλικά όπλα αξίας 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο λιβανικό στρατό έτσι ώστε να μπορεί να αναβαθμιστεί και να υπερασπίσει τη χώρα του.
Ανεπίσημα, επρόκειτο για ευχαριστίες στους Λιβάνους στρατιωτικούς επειδή δεν κατέγραψαν την εξομολόγηση του τρομοκράτη Majed αλ-Majed [10].
Στην ουσία, ο μόνος πιθανός σκοπός αυτής της μεταφοράς όπλων είναι να καταστεί ο λιβανικός στρατός αξιόλογος αντίπαλος της Χεζμπολάχ, αλλά είναι ελάχιστο πιθανό ότι θα ολοκληρωθεί. Στην καλύτερη περίπτωση, οι Σαουδάραβες αναμένονται να παρέχουν τα μέσα για να ξεριζωθούν οι τζιχαντιστές του Qalamoun, οι οποίοι, στην υπόθεση του σχεδίου Wright, είναι πλέον άχρηστοι.
Βάζουμε στοίχημα ότι σύντομα θα αφήσουν τους Λιβάνους και τους Γάλλους με τα όνειρά τους.

Τέλος πάντων, ένας Συνασπισμός ο οποίος βαδίζει βαθιά διαιρεμένος για τους στόχους του, έχει ελάχιστες πιθανότητες να φτάσει στη τελική νίκη.