Ο Ομπάμα προσπαθεί να περιθωριοποιήσει τους ανένδοτους αντίπαλους των Σύρων

Ζητώντας από το Κογκρέσο να ψηφίσει την «άδεια για τη χρήση ένοπλης βίας» ( Authorization for Use of Military Force - AUMF), ο πρόεδρος Ομπάμα αποφάσισε, επιτέλους, να αποσαφηνίσει την πολιτική των ΗΠΑ στο Λεβάντε.

Σύμφωνα με σχέδιο Νόμου που προωθεί ο Ομπάμα, το Πεντάγωνο θα νομιμοποιήσει πολεμικές επιχειρήσεις κατά του Ισλαμικού Κράτους χωρίς περιορισμούς επί τόπου (δηλαδή, τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία και μετά όπου χρειαστεί) χρησιμοποιώντας άνδρες για την υποστήριξη αεροπορικών επιδρομών, όχι όμως για χερσαία επέμβαση και, μάλιστα, για μια περίοδο τριών ετών, ανανεώσιμη [1].
Οι απαιτήσεις αυτής της αποστολής εμπεριέχονται σε ένα κείμενο του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων Μάρτιν Dempsey [2].

Τα τελευταία χρόνια, ψηφιστήκαν μόνο δύο «άδειες χρήσης ένοπλης δύναμης».
Η πρώτη, στις 14 Σεπτεμβρίου 2001, έδινε τη δυνατότητα επίθεσης σε κράτη, οργανώσεις ή πρόσωπα που συνδέονται με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, καθώς και σε εκείνα που σχετίζονται με άλλες τρομοκρατικές ομάδες, όποιες και αν είναι, χωρίς χρονικό περιορισμό [3].

Η δεύτερη, στις 2 Οκτωβρίου 2002 που επέτρεψε την εισβολή στο Ιράκ [4], ήταν ουσιαστικά άχρηστη, αφού η Ουάσιγκτον κατηγορούσε τον Σαντάμ Χουσεΐν ότι υποστήριζε την Αλ Κάιντα . Στην περίπτωση αυτή συμπεριελήφθη και η οργάνωση επιθέσεων στη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γερμανία και τη Ρωσία (sic ) [5]. Ωστόσο αποδείχθηκε αναγκαία όταν αποσύρθηκε αυτή η γελοία κατηγορία που παρουσίασε ο στρατηγός Πάουελ, με τις γνωστές αξιολύπητες δικαιολογίες του [6].

Δεκατρία χρόνια αργότερα, η πρόταση Ομπάμα δεν επιδιώκει να νομιμοποιήσει την επιχείρηση του Διεθνούς Συνασπισμού κατά του Ισλαμικού Κράτους, επειδή το κείμενο του 2001 είναι περισσότερο από αρκετό, αλλά στην ουσία επιδιώκει να αφαιρέσει κάθε νομιμότητα από τις επιχειρήσεις εναντίον της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας. Αυτό ακριβώς είχε ζητήσει εγγράφως ο Υπουργός Άμυνας Chuck Hagel στα τέλη Οκτωβρίου [7], γεγονός που οδήγησε στην απόλυση του μετά από τις πιέσεις του ισραηλινού Λικούντ και των Αμερικανών νεοσυντηρητικών [8].

Η ισορροπία δυνάμεων έχει μετατοπιστεί λοιπόν υπέρ του Λευκού Οίκου.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου θα βρεθεί σε δύσκολη θέση κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας.
Η άφιξή του στο Κογκρέσο αναβλήθηκε, παρά την πρόσκληση που ζήτησε να του στείλει ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων.
Συνεπώς, οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί θα κάνουν οτιδήποτε για να καθυστερήσουν την ψηφοφορία για το νομοσχέδιο με την ελπίδα ότι θα επανεκλεγεί ο πρωταθλητής τους στο Τελ Αβίβ.

Ήδη στην Ουάσιγκτον, ο πρόεδρος της Επιτροπής των Ενόπλων Δυνάμεων γερουσιαστής Τζον Μακέιν, επιχειρεί με κάθε μέσο να αποτρέψει την ψήφιση της πρότασης του Ομπάμα. Και ενώ, βεβαιώνει ότι θέλει να καταστρέψει το Ισλαμικό Κράτος, ο άνθρωπος που αρνιόταν τις αποκαλύψεις μας ότι δηλαδή συναντήθηκε με τον «χαλίφη» Ιμπραχίμ αλ-Μπαγκντάντι το Μάιο 2013 [9], παραδέχτηκε τελικά στις 16 Σεπτεμβρίου 2014 στο Fox News , ότι βρίσκεται σε διαρκή επαφή με το επιτελείο του «Ισλαμικού Εμιράτου» [10].
Με βάση την εμπειρία του στο Βιετνάμ, εξήγησε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να συμμαχήσουν ακόμα και με τον διάβολο για να ανατρέψουν την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας. Ένας άχρηστος και επικίνδυνος πλέον στόχος για την Ουάσιγκτον, που όμως εξακολουθεί να είναι απαραίτητος στο σχέδιο του Λικούντ για ένα σιωνιστικό κράτος από το Νείλο μέχρι τον Ευφράτη.

Η υπερψήφιση της πρότασης Ομπάμα θα χρειαστεί εβδομάδες ή και μήνες.
Αν περάσει, θα θέσει τέρμα τόσο στην αμερικανική επίθεση κατά του λαού της Συρίας, όσο και στο σχέδιο για την «αναδιάρθρωση της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής», που σημαίνει τη δημιουργία ενός φιλοϊσραηλινού «Κουρδιστάν» και ενός τρομοκρατικού «Σουνιστάν», πάνω στην πλάτη της Συρίας και του Ιράκ [11].

Την λογική του Ομπάμα φαίνεται να συμμερίζεται και ο Ban Ki-moon.
Ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για τη Συρία, Staffan de Mistura, αναμένεται να παραδώσει μια έκθεση που υποστηρίζει ότι δεν μπορεί κανείς να καταπολεμήσει αποτελεσματικά το Ισλαμικό Κράτος ούτε να τερματίσει τη συριακή σύγκρουση χωρίς την υποστήριξη του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ.