Πώς θα γίνει η Μέση Ανατολή μετά τη συμφωνία Ουάσιγκτον-Τεχεράνης;

Η συνεδρίαση του Συμβουλίου Συνεργασίας των Αραβικών Κρατών του Κόλπου, στις14 Μαΐου στο Καμπ Ντέιβιντ ήταν το τελευταίο βήμα πριν να υπογράφουν η Ουάσιγκτον και η Τεχεράνη τη συμφωνία τους στις 30 Ιουνίου. Τα κράτη του Κόλπου δεν μπορούσαν παρά μόνο να χαίρονται για την επιστροφή της ειρήνης. Ωστόσο, όπως και όλοι οι πρωταγωνιστές της περιοχής, αναρωτιόνταν ποιος θα πληρώσει το τίμημα για τις μυστικές ρήτρες και προσπαθούσαν να προβλέψουν ποια θα είναι η νέα περιφερειακή τάξη.

Ο πρόεδρος Ομπάμα αρνήθηκε να υπογράψει μια συνθήκη που εξασφαλίζει τη διατήρηση των υφιστάμενων καθεστώτων, ενώ οι αντιπροσωπείες του Κόλπου αρνήθηκαν να υπογράψουν ένα κείμενο που δεν εγγυάται τη βιωσιμότητα των κρατών τους. Τελικά, οι ΗΠΑ τους αναγνώρισαν το καθεστώς των «μεγάλων συμμάχων μη μελών του ΝΑΤΟ» και τους πούλησε μια αστρονομική ποσότητα όπλων.

Για χρόνια, η Ουάσιγκτον διατήρησε το μύθο ότι η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν επιδίωκε να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, ετοιμαζόταν να ανατρέψει όλα τα αραβικά καθεστώτα, και ήθελε να εξοντώσει τον ισραηλινό πληθυσμό. Αλλά το Μάρτιο 2013, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα και ο Οδηγός της Επανάστασης Αλί Χαμενεΐ εξουσιοδότησαν μυστικούς διαπραγματευτές για να συζητήσουν στο Ομάν [1]. Μετά από πάνω από 2 χρόνια διμερών διαπραγματεύσεων, οι Ουάσιγκτον και Τεχεράνη συμφώνησαν να αποδεσμεύσουν τις πολυμερείς συνομιλίες γνωστές ως το «5 + 1». Από τώρα και στο εξής, όλος ο κόσμος παραδέχεται ότι το Ιράν έχει σταματήσει τη πυρηνική φιλοδοξία του από το 1988, παρόλο που συνέχισε την έρευνα σχετικά με τη στρατιωτική χρήση των πολιτικών τεχνολογιών του ατόμου. Στις 30 Ιουνίου, οι πέντε δυνάμεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και η Γερμανία αναμένονται να άρουν οριστικά το εμπάργκο και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να επιστρέψουν αμέσως το ένα τέταρτο της αποκλεισμένης ιρανικής περιουσίας, ήτοι περίπου 50 δισεκατομμύρια δολάρια.

Την ίδια ημέρα, η Ουάσινγκτον και η Τεχεράνη θα μοιραστούν την ευρύτερη Μέση Ανατολή, σε ένα είδος νέας συμφωνίας Sykes-Picot ή περιφερειακής Γιάλτας.

Ποιοι μπορεί να είναι οι όροι αυτού του μοιράσματος;

Ο ρόλος των διανοουμένων είναι να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας.

Στη περίπτωση μας, είναι να προβλέψουμε πως θα είναι η περιοχή μετά τη συμφωνία.

Ωστόσο, κανείς δεν τολμά να εκφράσει τη γνώμη του.

Πρώτον, επειδή είναι πολύ πιθανό να είναι λάθος και, στη συνέχεια, διότι, όποιες να είναι οι παραδοχές, θα προκαλέσουν την οργή ​​των δύο πλευρών ταυτόχρονα.
Πράγματι, η λογική αυτού του τύπου συμφωνίας είναι να αλλάξει τη στρατηγική σου, προδίδοντας έτσι μερικούς από τους συμμάχους του, γεγονός που δεν μπορεί να ανακοινωθεί δημόσια.

Θεωρώντας ότι είμαι ελεύθερο ον που παλεύει για αρχές και όχι για να αρέσω, θα τολμήσω να κάνω μερικές υποθέσεις. Δεν κατέχω κρυφές πληροφορίες, και γι ’αυτό σας καλώ να λάβετε υπόψη τα εξής:

– Αρχικά η Ουάσιγκτον είχε προγραμματίσει να μοιραστεί την «Ευρύτερη Μέση Ανατολή» με τη Ρωσία. Αυτό ήταν το θέμα της ειρηνευτικής διάσκεψης στη Γενεύη τον Ιούνιο 2012. Ωστόσο, η ανάκαμψη της ρωσικής ισχύος έπεισε τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι δεν μπορούσαν να εμπιστεύονται τη περιφερειακή αστυνόμευση σ’ ένα κράτος που δεν είχε τη φιλοδοξία να γίνει μια υπό-Αυτοκρατορία, αλλά να γίνει ένας ανεξάρτητος πόλος.
Στράφηκαν τότε προς το Ιράν.
Επομένως, ο στρατηγικός στόχος της Ουάσιγκτον με αυτή τη συμφωνία είναι να αποκατασταθεί το Ιράν στο ρόλο που κατείχε κατά την εποχή του Σάχη, αυτό του περιφερειακού χωροφύλακα. Με την αποδοχή της, η Τεχεράνη θα παραιτηθεί από το αντι-ιμπεριαλιστικό ιδεώδες του ιμάμη Χομεϊνί. Ο τελευταίος είχε αφιερώσει όντως τον πρώτο λόγο του, κατά την επιστροφή στην πατρίδα του, ενθαρρύνοντας τον στρατό να μην εξυπηρετήσει πλέον τα συμφέροντα των Αγγλοσαξόνων, αλλά να τεθεί στην υπηρεσία της ελευθερίας των λαών.

– Για να είναι αποδεκτή από την κοινή γνώμη, η υπογραφή της συμφωνίας θα πρέπει να μεταφράζεται σε μια ευρύτερα δυνατή κατάπαυση του πυρός, επομένως με τη διαίρεση της περιοχής σε σφαίρες επιρροής . Ταυτόχρονα, η συμφωνία πρέπει να πληροί τους δύο αμερικανικούς στρατηγικούς στόχους στη περιοχή: την ασφάλεια του Ισραήλ και τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων. Το Ιράν θα πρέπει επομένως να δεχθεί ότι οι μοναρχίες του Περσικού Κόλπου συν το Βασιλείο της Ιορδανίας και, ενδεχομένως, το Μαρόκο, θα σχηματίσουν μια «κοινή Αραβική δύναμη» υπό την αιγίδα του Αραβικού Συνδέσμου, αλλά υπό ισραηλινή στρατιωτική διοίκηση [2]. Από την πλευρά τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι το Ιράκ, η Συρία και ο Λίβανος θα «σταθεροποιηθούν» από το Ιράν.

– Όπως κάθε κλασική συμφωνία κατανομής, πρόκειται να δοθεί προτεραιότητα στην σταθερότητα της αλλαγής, επομένως να γίνει δεκτό ότι τα σύνορα δεν μπορούν να «αναδιαμορφωθούν» παρά μόνο μέσω διαπραγματεύσεων και όχι με τη βία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη στρατηγική του χάους που εφαρμόζουν από το 2001 [3]. Από την πλευρά του, το Ιράν θα πρέπει να παραιτηθεί από την εξαγωγή της επανάστασής του .

Η Ρωσία, η οποία είναι η μόνη δύναμη ικανή να εκτροχιάσει αυτή τη συμφωνία, δεν θα παρέμβει επειδή αναδιπλώθηκε πάνω στο πρώην Σοβιετικό χώρο [4].

Η Κίνα, από την πλευρά της, θα παρατηρήσει με ανησυχία τον Ιρανό σύμμαχο της να ολισθήσει μέσα από τα δάχτυλά της, ενώ οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν τη στρατιωτική ανάπτυξή τους στην Άπω Ανατολή.

Οι πιθανές συνέπειες αυτής της συμφωνίας

Ήδη μπορούμε να προβλέψουμε τις πιθανές συνέπειες αυτών των παραδοχών:
Τη πτώση της κυβέρνησης Νετανιάχου και την αντικατάστασή του από έναν συνασπισμό που θα τιμήσει, με 18 χρόνια καθυστέρησης, τις συμφωνίες του Όσλο,
τη παγκόσμια αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους και την εγκατάλειψη τόσο από τη Φατάχ όσο και από τη Χαμάς του αναφαίρετου δικαιώματος τους της επιστροφής, με ανταλλαγή μιας διακριτικής χρηματικής αποζημίωσης,
την απομάκρυνση του Χασάν Νασράλα και του Σαάντ Χαρίρι από τη πολιτική ζωή,
την ειρήνη στη Συρία, αλλά η αδυναμία να εκμεταλλευτεί το φυσικό αέριο για τη χρηματοδότηση της ανασυγκρότησης της, κλπ ...

Αυτή η γενική κατάπαυση του πυρός θα αφήσει την Ουάσιγκτον και τη Τεχεράνη ελεύθερες να δράσουν όπως ευχαριστήσουν στις περιοχές επιρροής τους, δεδομένου ότι το Ιράν δεν θα είναι το ίσον, αλλά ο υποτελής των Ηνωμένων Πολιτειών. Έτσι, το Ιράν θα προσπαθήσει να επιβάλει τους ανθρώπους του στις κυβερνήσεις του Ιράκ, της Συρίας και του Λίβανου.

Από την πλευρά της, η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να ανατρέψει τη μία μετά την άλλη, κάθε μοναρχία του Κόλπου, με την εξαίρεση του Κατάρ, και να τις αντικαταστήσει με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.