Συρία, ρητορική και αλήθεια

Στις 27 Ιουλίου, η εφημερίδα New York Times ανακοίνωσε τη δημιουργία μιας ζώνης ασφαλείας στη Συρία από την Ουάσιγκτον και την Άγκυρα για να φιλοξενήσουν τους Σύρους πρόσφυγες που σταθμεύουν σήμερα στην Τουρκία [1].
Λίγο μετά, ο Λευκός Οίκος διέψευσε αυτή τη πληροφορία.
Εξήγησα σε προηγούμενο άρθρο, ότι η εφημερίδα New York Times είχε απατηθεί τόσο από τον στρατηγό John Allen, ειδικό απεσταλμένο στον Διεθνή Συνασπισμό κατά του ΙΚ/Daesh και από τη τουρκική προσωρινή κυβέρνηση [2]. Τόνισα ότι ο Allen είχε ήδη συμμετάσχει σε δύο άλλες προσπάθειες σαμποταρίσματος της ειρήνης στη Συρία, τον Ιούνιο του 2012 και τον Δεκέμβριο του 2014 και ότι ο πρόεδρος Ομπάμα είχε προσπαθήσει να τον συλλάβει πριν από σχεδόν τρία χρόνια, τον Σεπτέμβριο 2012.

Πολυάριθμοι σχολιαστές σύνδεσαν αυτές τις πληροφορίες με μια άλλη κατά της οποίας το Πεντάγωνο δίνει άδεια στον εαυτό του να υποστηρίζει τους «μετριοπαθείς αντάρτες» του, όταν γίνονται αντικείμενο επίθεσης, όποιος και να είναι ο επιτιθέμενος τους. Ερμήνευσαν τη πληροφορία ως έναρξη της πολυαναμενόμενης εκστρατείας του ΝΑΤΟ εναντίον της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.

Η ερμηνεία αυτή είναι παράλογη και τα παραπάνω στοιχεία πρέπει να ερμηνεύονται με διαφορετικό τρόπο.

Αντιφατικές δηλώσεις και η πραγματικότητα στο έδαφος

Έτυχε ο Συνασπισμός να έχει δεσμευτεί να μην πληγεί ο Συριακός Αραβικός Στρατός, αλλά μόνο το ΙΚ/Daesh -και από τώρα επίσης την αλ-Κάιντα- στη Συρία. Επιπλέον, παραδίδει το σχέδιο πτήσης των βομβαρδιστικών αεροπλάνων του και ανακοινώνει τις αποστολές των χερσαίων δυνάμεων του στο γενικό επιτελείο του Συριακού Αραβικού Στρατού, μέσω των Κούρδων συμμάχων τους του PYG. Με τον τρόπο αυτό, ο Συνασπισμός εξασφαλίζει εκ των προτέρων ότι τα αεροσκάφη του δεν θα καταρριφθούν από τα συριακά μαχητικά αεροπλάνα, αλλά ότι θα συμβάλλουν στην πραγμάτωση των ίδιων στόχων με τον Συριακό Αραβικό Στρατό χωρίς να χρειαστεί περισσότερος συντονισμός.

Επισήμως, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι δεν συμμετέχουν σε επιχειρήσεις σε συριακό έδαφος. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Εδώ και μήνες, αυτά τα κράτη βομβαρδίζουν το ΙΚ/Daesh στη Συρία. Πριν από λίγες ημέρες, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών αναγκάστηκε να παραδεχτεί την αλήθεια στη Βουλή των Κοινοτήτων [3]. Ο Γάλλος ομόλογός του, ο οποίος δεν υπόκειται στην ίδια πολιτική πίεση, εξακολουθεί να αρνείται τα γεγονότα. Επιπλέον, οι Βρετανοί ανέπτυξαν 120 SAS στο έδαφος για να καθοδηγήσουν τις αεροπορικές επιδρομές [4]. Αυτή η αποστολή είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για ξένους οι οποίοι δεν γνωρίζουν το έδαφος, και για αυτό το Πεντάγωνο έχει εκπαιδεύσει 60 «μέτριους αντάρτες της Συρίας» για να τους βοηθήσουν.
54 μπήκαν στο συριακό έδαφος και επιτέθηκαν αμέσως από την Αλ Κάιντα.

Είναι παράλογο να ισχυριστεί κανείς ότι το Πεντάγωνο εκπαίδευσε αυτούς τους 60 μαχητές, προκειμένου να νικήσουν τους εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες του Συριακού Αραβικού Στρατού και την ανατροπή της Συριακής Δημοκρατίας. Η μοναδική αποστολή τους είναι να συμμετέχουν στον Συνασπισμό κατά του ΙΚ/Daesh και να προσδιορίσουν τους στόχους των βομβαρδιστικών αεροσκαφών στο έδαφος.

Είναι αλήθεια, όπως το παρατήρησε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, ότι η ανακοίνωση αυτή δεν ήταν καλά διαμορφωμένη. Ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου θα έπρεπε να γνωρίζει ότι θα παρερμηνευθεί, δεδομένης της βούλησης ορισμένων Αμερικανών, Γάλλων και Τούρκων ηγετών να προχωρήσουν σε ανοικτό πόλεμο εναντίον της Συρίας. Πρακτικά, ο ίδιος προτίμησε να παραπλανήσει τους αντιπάλους της συμφωνίας ΗΠΑ/Ιράν.

Εντούτοις, το Πεντάγωνο αναφέρθηκε σε μια κατάσταση που προέκυψε.
Οι 54 «μέτριοι αντάρτες» του δέχτηκαν επίθεση από την Αλ Κάιντα και τους υπερασπίστηκε. Αλλά τους τελευταίους μήνες, η Γαλλία, η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία προσπάθησαν να αποκαταστήσουν την αλ-Κάιντα στη Συρία (Μέτωπο Αλ-Nosra) για να την μετατρέψουν σε μια αποδεκτή εναλλακτική λύση κατά του ΙΚ/Daesh. Σε αντίθεση με τα συμπεράσματα πολλών σχολιαστών, βομβαρδίζοντάς τόσο το ΙΚ/Daesh και την Αλ Κάιντα, και αυτό είναι νέο γεγονός, το Πεντάγωνο ενίσχυσε στη πραγματικότητα την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, σύμφωνα με τη συμφωνία του με το Ιράν.

Γεωστρατηγικές αρχές

Ας ερχόμαστε τώρα στο βάθος της υπόθεσης. Αυτή η πολεμική, επιδέξια κατασκευαζόμενη από τον στρατηγό Allen στο Aspen Security Forum και από την Τουρκία έχει ως στόχο να μας κάνει να πιστεύουμε σε μια ριζική αλλαγή της πολιτικής των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον, αφού δίστασε για μεγάλο χρονικό διάστημα να συμμετάσχει σε ανοιχτό πόλεμο ενάντια στη Συρία, φέρεται να το έχει επιτέλους αποφασίσει. Η Συρία θα βομβαρδιστεί σύντομα όπως κάποτε η Λιβύη και θα απαλλαγούμε επιτέλους από τον Πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ.

Αν συνέβαινε αυτό, θα μπαίναμε σε Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πράγματι, για τέσσερις φορές ήδη, η Ρωσία και η Κίνα έθεσαν το βέτο τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας για ψηφίσματα έγκρισης που επέτρεπαν ή προετοίμασαν μια επίθεση εναντίον της Συρίας. Θέτοντας το βέτο τους, η Μόσχα και το Πεκίνο περιορίστηκαν μόνο στο να μην υποστηρίζουν αυτά τα ψηφίσματα. Μπήκαν σε διπλωματική σύγκρουση με τους εμπνευστές αυτών των σχεδίων. Επιβεβαίωσαν ότι είναι έτοιμα να κάνουν πόλεμο εναντίον τους, αν πέρναγαν μονομερώς στην πράξη.

Το πρώτο βέτο, στις 4 Οκτώβρη 2011, εξέπληξε τη Ουάσιγκτον. Το δεύτερη, 4 Φλεβάρη 2012, την έπεισε να εγκαταλείψει κάθε δράση στη Συρία, όπως είχε γίνει στη Λιβύη. Η Γαλλία, το Κατάρ και η Τουρκία αποφάσισαν να επαναξεκινήσουν τον πόλεμο και καταθέσαν άλλα δύο σχέδια ψηφίσματος στις 19 Ιουλίου 2012, και για το θέμα των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που αποδόθηκαν στη Συριακή Δημοκρατία, στις 22 Μαΐου 2014. Πλήγηκαν από τα ίδια βέτο.

Οι γαλλικές, τούρκικες δηλώσεις και του Κατάρ, σύμφωνα με τις οποίες διπλωμάτες αφιερώνονται να πείσουν τους Ρώσους φίλους τους να εγκαταλείψουν τον Άσαντ είναι ηλίθιες και οι πρόσφατες δηλώσεις του Μπαράκ Ομπάμα σχετικά με την εξέλιξη των θέσεων της Ρωσίας και του Ιράν δεν αξίζουν καλύτερα. Εντούτοις, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ στόχευε, από τη πλευρά του, να αποκοιμίσει τους αντιπάλους της συμφωνίας που ο ίδιος διαπραγματεύτηκε με το Ιράν.

Αλλά δεν μιλάμε εδώ για το Ιράν. Μόνο για τις δύο μόνιμες δυνάμεις του Συμβουλίου Ασφαλείας που είναι η Ρωσία και η Κίνα.

Τα ρωσικά και κινέζικα συμφέροντα

Η θέση της Μόσχας και του Πεκίνου δεν είναι ούτε αντι-δυτική περιφρόνηση ούτε αλληλεγγύη μεταξύ των δικτατοριών, δεδομένου ότι έτσι αποκαλούν οι Δυτικοί τα καθεστώτα των κρατών αυτών. Πρόκειται για γεωστρατηγικό ζήτημα που γράφεται σε αιώνες ιστορίας. Είναι όλα, εκτός διαπραγματεύσιμη.

Η ρωσική παρουσία στην περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής εξαρτάται από ένα καθεστώς που σέβεται τη θρησκευτική ετερότητα στη Δαμασκό. Θα ήταν αδύνατη στην περίπτωση της ανάληψης της εξουσίας από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα ή άλλη ομάδα ισλαμιστών αυτού του νεφελώματος. Ήταν ήδη η περίπτωση κατά την εποχή της τσαρίνας Αικατερίνης Β ’, η οποία υποστήριζε ότι έβλεπε στο πρόσωπο της Συρίας το κλειδί για τη Μέση Ανατολή για τη Ρωσία και αυτό ισχύει πάντα και στη περίπτωση του πρόεδρου Πούτιν. Περαιτέρω, οι Ρώσοι, οι οποίοι είναι κυρίως Ορθόδοξοι και υπέφεραν για αυτό, αισθάνονται αλληλέγγυοι με τους Σύρους χριστιανούς, κυρίως ορθόδοξοι και αυτοί.

Βεβαίως, η Ρωσία δεν ήταν πάντα σε θέση να προασπίσει τα συμφέροντά της. Έτσι, η ίδια αρνήθηκε το 2005 την πρόταση της Συρίας να καταλάβει το λιμάνι της Ταρτούς και 30 χιλιόμετρα ακτών για το στόλο της στη Μεσόγειο -η Δαμασκός ήλπιζε με αυτό το τρόπο να αποτρέψει τον πόλεμο που η Ουάσιγκτον είχε αρχίσει να προετοιμαστεί πολύ πριν από την Αραβική Άνοιξη-.
Αλλά εκείνη την εποχή, Ρωσία δεν είχε κανένα στόλο στη Μεσόγειο μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Σήμερα επανήλθε και αποκατέστησε την ισχύ της στη θάλασσα και χρησιμοποιεί πραγματικά το λιμάνι της Ταρτούς.

Για να αναπτυχθεί, το κινεζικό εμπορικό προϋποθέτει την εξασφάλιση ηπειρωτικών δρομολογίων που συνδέουν την Κίνα με τη Μεσόγειο. Το Μεσαίωνα, οι Κινέζοι έχτισαν το «Δρόμο του Μεταξιού» που συνέδεε την πρωτεύουσα εκείνης της εποχής, Xi’an, με τη Δαμασκό. Οι Ομεϋάδες, οι οποίοι ίδρυσαν τη μουσουλμανική θρησκεία, φρόντισαν να προστατεύσουν άλλες τοπικές θρησκείες, τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και τον Μανδαϊσμό. Όταν επέκτεισαν την εξουσία τους στην Κεντρική Ασία, μέχρι το Xin Qiang, ενήργησαν με τον ίδιο τρόπο με τις θρησκείες της Άπω Ανατολής -ήταν σίγουρα πολύ μακριά από το σημερινό σεκταρισμό του Ισλάμ. Ακόμα και σήμερα, όλες οι θρησκείες προσεύχονται κάθε μέρα στο Μεγάλο Τζαμί της Δαμασκού και ένα από τα ψηφιδωτά του τιμά μια κινεζική παγόδα. Για την ανάπτυξη της, η σημερινή Κίνα προσπαθεί να ανακατασκευάσει τον «Δρόμο του Μεταξιού». Μόλις ίδρυσε για αυτό το σκοπό την ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων.

Ας μην κάνουμε λάθος όμως, η στρατηγική υποστήριξη της Μόσχας και του Πεκίνου προς τη Δαμασκό δεν σημαίνει καθόλου ότι θα στείλουν τα στρατεύματά τους για να υπερασπίσουν τη χώρα ενάντια στους τζιχαντιστές που την αιμορραγούν –δεν το έκαναν και δεν θα το κάνουν-, απλά δεν θα αφήσουν τις δυτικές δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν τους ίδιους τους στρατούς τους για να καταστρέψουν την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας.

Από την πλευρά τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη, διότι περιορίζουν το παγκόσμιο εμπόριο να γίνεται κυρίως από τη θάλασσα και επειδή, με τη βοήθεια του Ηνωμένου Βασιλείου, ελέγχουν και επασφαλίζουν όλους τους ωκεανούς.
Αυτός είναι ο λόγος που η Ουάσιγκτον θεωρεί απαραίτητο για τη διατήρηση της εξουσίας της, να σαμποτάρει τις προσπάθειες για ηπειρωτικές διαδρομές [5]. Το χάος στο Ιράκ και η πτώση της Παλμύρας διέκοψαν το νότιο δρόμο επικοινωνίας, ενώ το χάος στην Ουκρανία διέκοψε το δρόμο από τα βόρεια.

Στη συριακή σύγκρουση, οι Δυτικοί και οι Δυνάμεις του Κόλπου υποστηρίζουν τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, ενώ η Ρωσία και η Κίνα υποστηρίζουν την κοσμική Δημοκρατία της Συρίας.

Οι ψευδαισθήσεις της Γαλλίας, της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας

Η τουρκική κυβέρνηση, η οποία συνεχίζει να μη καταλάβει τίποτα σχετικά με την πολιτική, προσπάθησε δύο φορές να αναγκάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να προχωρήσουν σε έναν ανοικτό πόλεμο. Στις 11 Μαΐου του 2013, κατήγγειλε μια ευρεία επίθεση στη Reyhanli που απέδωσε στις συριακές μυστικές υπηρεσίες.
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έσπευσε προς τον Πρόεδρο Ομπάμα για να διαμαρτυρηθεί. Αλλά ο τελευταίος είχε προειδοποιηθεί εκ των προτέρων από τη CIA ότι η επίθεση που σκότωσε 51 Τούρκους και έκανε 140 αναπήρους από αυτούς, ήταν μια σκηνοθεσία της Millî İstihbarat Teşkilatı (Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, ΜΙΤ), μια επιχείρηση false flag (με ψευδή σημαία). Από τότε εξάλλου, οι υπεύθυνοι αναγκάστηκαν να παραιτηθούν.

Ο Ερντογάν υποτροπίασε τέσσερις μήνες μετά, με τη διοργάνωση, με τη βοήθεια της Élysée, της χημικής επίθεσης της Ghoutta Δαμασκού, στις 21 Αυγούστου 2013. Αποκαλύφθηκαν αμέσως από τη βρετανική MI6 η οποία γρήγορα ενημέρωσε τους Αμερικανούς φίλους της. Μετά από μια έξυπνη σκηνοθέτηση στη Βουλή των Κοινοτήτων, το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον εγκατέλειψαν το Παρίσι και την Άγκυρα στα εγκλήματα και συνθηματολογίες τους.

Μπορούμε να συζητήσουμε για τις ικανότητες της κυβέρνησης Ομπάμα να υπερασπιστεί τη νέα στρατηγική συμμαχίας της με το ιρανικό σιϊτικό κλήρο ή εκείνες των Αμερικανών αντιπάλων να συνεχίσουν την στρωσική (του Στως) στρατηγική της αναδιαμόρφωσης της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής» και του γενικευμένου χάους .

Αλλά, εν πάση περιπτώσει, ποτέ, ούτε οι μεν ούτε οι δε θα περάσουν από έναν πόλεμο με παρεμβαλλόμενους τζιχαντιστές σε μια συμβατική σύγκρουση.
Είναι παράλογο να φανταστεί κανείς ότι η Ουάσιγκτον θα ξεκινήσει έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο κατά της Ρωσίας και της Κίνας με το αποκλειστικό σκοπό την αντικατάσταση του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.