Από τα ιρακινά όπλα μαζικής καταστροφής στα συριακά χημικά όπλα

Η συμπεριφορά των δυτικών δημοσιογράφων είναι ιδιαίτερα περίεργη: αναμεταδίδουν τους ισχυρισμούς των πολιτικών τους ηγετών θεωρώντας τους εκ των προτέρων ως φερέγγυες, αλλά δεν λαμβάνουν υπόψη τις διαψεύσεις που γίνονται από τους διεθνείς οργανισμούς. Αποδεικνύονται ανίκανοι να αμφισβητήσουν τις παραπληροφορίες που πίστεψαν.

Η δικαιολογία για την καταστροφή του Ιράκ

Το 2003, επανέλαβαν ομόφωνα τους ισχυρισμούς του Τζορτζ Μπους ότι το Ιράκ διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής. Μετά, εκείνους του Τόνι Μπλερ, σύμφωνα με τον οποίο το Ιράκ είχε εκτοξευτήρες ικανούς να φθάσουν στη Δύση σε 45 λεπτά και να σκοτώσουν το πληθυσμό διασκορπίζοντας αέρια μάχης. Τέλος, τους ισχυρισμούς του υπουργού Εξωτερικών Colin Powell ότι το Ιράκ φιλοξενούσε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η Επιτροπή Παρακολούθησης, Επαλήθευσης και Επιθεώρησης των Ηνωμένων Εθνών (Cocovinu, UNMOVIC) ισχυριζόταν ότι χωρίς αμφιβολία οι ισχυρισμοί των κκ. Μπους και Μπλερ ήταν ψευδείς. Ωστόσο, αυτή η Επιτροπή ήταν το μοναδικό όργανο που είχε πρόσβαση στο έδαφος του Ιράκ και μπορούσε να διεξάγει όλους τους ελέγχους που ήθελε. Ούτε η CIA ούτε η ΜΙ6, που την αντέκρουσαν, είχαν μια τέτοια ευκαιρία.

Ας θυμηθούμε παρεμπιπτόντως ότι η Γαλλία του Ζακ Σιράκ αντιτάχθηκε στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ. Αλλά επέλεξε ως επιχείρημα ότι «ο πόλεμος είναι πάντα η χειρότερη λύση» και όχι ότι οι αγγλοαμερικανικές κατηγορίες ήταν προφανώς ψευδείς, όπως είχε βρει το κατάλληλο όργανο ελέγχου, το Cocovinu.

Σήμερα ανασυγκροτούμε την Ιστορία με πολλαπλές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές.
Συμφωνείται ότι έχουμε τοξικωθεί. Ωστόσο, υποστηρίζεται ότι οι αμερικανικές και βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών χειραγωγήθηκαν από τους πολιτικούς ηγέτες τους και ότι κανείς δεν είχε τα μέσα να γνωρίσει. Είναι λάθος και φτάνει να διαβάσετε τον Τύπο της εποχής για να παρατηρήσετε ότι όλοι συμφωνούσαν για να προσπαθήσουν να δυσφημίσουν τον Διευθυντή της Επιτροπής του ΟΗΕ, τον Σουηδό Χανς Μπλιξ, ο οποίος τολμούσε να αντισταθεί στην πιο μεγάλη δύναμη του κόσμου τότε. Είναι αυτό που θα συμπεράνει η επιτροπή Chilcot, 13 χρόνια αργότερα [1]

Με τον ίδιο τρόπο, κρατιούνται υπό σιωπή οι κατηγορίες που διατυπώθηκαν από τον Colin Powell στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ [2], σύμφωνα με τις οποίες ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ζούσε στη Βαγδάτη το 2002 και ότι οι υπασπιστές του κατοικούσαν ακόμα εκεί, κατασκευάζοντας ρικινέλαιο. Από το Ιράκ, υποστήριζαν, προετοίμαζαν επιθέσεις στη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γερμανία και στη Ρωσία. Συνεπώς υπήρχε επείγουσα κατάσταση.

Ωστόσο, το να πιστεύεις τέτοιες ανοησίες σήμαινε τη μην αναγνώριση του κυβερνώντα κόμματος Μπάαθ στο Ιράκ. Έτσι, αντί να παραδεχτούν την άγνοια τους, οι δυτικοί δημοσιογράφοι προτιμούσαν να ξεχάσουν αυτό το επεισόδιο.

Η συνενοχή των μέσων ενημέρωσης δεν έχει αλλάξει

Τίποτα δεν έχει αλλάξει μετά την επίθεση στη Βαγδάτη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους της: τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έψευσαν πάλι, εθελοντικά αυτή τη φορά, για να κρύψουν το προηγούμενο ακούσιο ψέμα τους. Όλοι προτιμούσαν να αναφέρουν ότι είχαν ξεγελαστεί. Κανείς δεν παραδέχτηκε ότι διάπραττε επαγγελματικό παράπτωμα, αγνοώντας τη γνώμη των εμπειρογνωμόνων των Ηνωμένων Εθνών.

Οι ιστορικοί που εργάστηκαν για τη πολεμική προπαγάνδα έδειξαν ότι όσοι θέλουν έναν πόλεμο κατασκευάζουν πάντα μια απίστευτη ποσότητα ψευδών μαρτυρίων και αποδεικτικών στοιχείων. Ενώ όλοι οι δημοσιογράφοι συμφωνούν να αναγνωρίσουν ότι «Το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια» (Ράντγιαρντ Κίπλινγκ), κανένας δεν προσπάθησε να δημιουργήσει μια μέθοδο που να επιτρέπει την αποφυγή τοξίκωσης για ακόμα μια φορά.

Ωστόσο, είναι απλό: αρκεί να κρατηθεί κρύο το κεφάλι όταν όλοι είναι ενθουσιασμένοι, να μη διστάσεις να πάς ενάντια στο ρεύμα και να κάνεις τη δουλειά σου ελέγχοντας τις πηγές σου. Αυτό ακριβώς κάναμε και έτσι αποκτήσαμε τον χαρακτηρισμό του "συνωμοσιολόγου".

Η δικαιολόγηση του πολέμου εναντίον της Συρίας

Έτσι, σχετικά με τον πόλεμο στη Συρία, ο καθένας συνεχίζει να πιστέψει με τα μάτια του κλειστά ότι τα γεγονότα ξεκίνησαν σαν «επανάσταση ενάντια σε μια δικτατορία», ότι το «καθεστώς» ανταπάντησε «σφάζοντας τον ίδιο τον λαό του» με « βασανιστήρια »,« βόμβες βαρέλια »και « χημικά όπλα », γεγονότα τα οποία ώθησαν τον πληθυσμό στη βία. Αλλά όλα αυτά είναι είτε ηλίθια (όπως συνέβη με την υποτιθέμενη πρόσκληση του Οσάμα Μπιν Λάντεν από τον Σαντάμ Χουσεΐν) είτε διαψεύστηκαν από τις διεθνείς αποστολές (όπως με την UNMOVIC).

Η «επανάσταση κατά της δικτατορίας» απορρίφθηκε επίσημα από τη μόνη οργάνωση που είχε τη δυνατότητα να κρίνει: μια διεθνής αποστολή του Αραβικού Συνδέσμου που επετράπη να ταξιδέψει οπουδήποτε στη Συρία και η οποία διέθετε το προσωπικό για να καλύψει όλη την επικράτεια (24 Δεκεμβρίου 2011 έως 18 Ιανουαρίου 2012) [3]. Αλλά οι δημοσιογράφοι προτιμούν πάντα να πιστεύουν τις δυτικές κυβερνήσεις, παρά τα όργανα που έχουν τα μέσα να ελέγχουν.

Οι φωτογραφίες νεκρών από τα «βασανιστήρια» που αποδίδονται στη Συρία στην έκθεση Caesar είναι στην πραγματικότητα για νεκρούς που υπέστησαν τα βασανιστήρια τζιχαντιστών. Αρκεί να σκεφτούμε λίγο: ο Καίσαρας δηλώνει ότι τα έχει πάρει από τον Συριακό Αραβικό Στρατό, αλλά ότι δεν γνωρίζει την ταυτότητα των θανόντων. Ποιο συμφέρον θα ήταν για τη Δαμασκό να δημιουργήσει ένα φωτογραφικό αρχείο χωρίς πληροφορίες για τα θύματα;

Οςι "βόμβες βαρέλια" είναι ένα εξίσου ανόητος μύθος: γιατί ο συριακός αραβικός στρατός να χρησιμοποιήσει ερασιτεχνικές βόμβες, ενώ διαθέτει εξελιγμένες ρωσικές βόμβες;

Μετά τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ,
τα συριακά χημικά όπλα

Το πιο ενδιαφέρον είναι η κατηγορία χρήσης χημικών όπλων.
Ο Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (OPCW) έχει υποβάλει την έκθεσή του την 1η Μαρτίου 2019. Ανέλαβε να ρίξει φως σχετικά με την εικαζόμενη επίθεση της 7 Απριλίου 2018 στη Δούμα η οποία κυρώθηκε μονομερώς με βομβιστική επίθεση τιμωρίας κατά της Συρίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο την εβδομάδα που ακολούθησε.

Είναι ένα μαργαριτάρι: αν και δεν το εξηγεί, επιβεβαιώνει βήμα προς βήμα ότι όλη αυτή η υπόθεση είναι ένα μοντάζ.

Να σημειώσουμε ότι μετά την επίθεση κατά της Γκούτα Δαμασκού, πέντε χρόνια νωρίτερα, η Συρία είχε προσχωρήσει στην Συνθήκη απαγόρευσης για τα χημικά όπλα. Τα αποθέματα χημικών όπλων της είχαν κατασχεθεί και στη συνέχεια καταστράφηκαν από κοινού από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία, υπό τον έλεγχο του OPCW. Το να να ισχυριστεί κανείς ότι η Δαμασκός είχε ακόμα χημικά όπλα μετά από αυτή την καταστροφή είναι καταρχήν μια αμφισβήτηση του έργου της Χάγης, της Μόσχας και της Ουάσινγκτον.

Το 2018, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωσε ότι έχει αξιόπιστες αποδείξεις για τη «χρήση αερίου σαρίν από τη Συρία» εναντίον των «Δημοκρατών», ενώ η Ρωσία είχε καταγγείλει για σκηνοθεσία υπό τη χορηγία του Ηνωμένου Βασίλειου. Ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον ήταν εξοργισμένος από το θράσος αυτών των "παράξενων, γκροτέσκων" κατηγοριών για αυτό το "κραυγαλέο ψέμα".

Αλλά,
– η επίθεση επικαλούταν από τρεις πηγές, όλες βρετανικές: τα Λευκό Κράνη (ΜΚΟ που ελέγχεται από την MI6), το συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ένα εργαστήριο των Αδελφών Μουσουλμάνων που ενημερώνεται από τη MI6), και τον Στρατό του Ισλάμ (ένοπλη ομάδα που ίδρυσε ο Zohran Allouche, του οποίου ολόκληρη η οικογένεια ζούσε στο Λονδίνο την εποχή εκείνη σε πολυτελή κατοικία φυλασσόμενη από την αστυνομία).
– Η αποστολή του OPCW εμποδίστηκε από τον Στρατό του Ισλάμ από το να μετρήσει τα σώματα των θυμάτων και να κάνει αυτοψίες. Επιτράπηκε μόνο να εισέλθει στη Δούμα αφού "είχαν αποτεφρωθεί" τα θύματα. ένας άγνωστος τρόπος αντιμετώπισης των νεκρών στο Ισλάμ και ο οποίος δεν δικαιολογούταν από την άποψη των κανόνων για τη δημόσια υγεία.
– Τα δείγματα βεβαιώνουν, σύμφωνα με τον OPCW, ότι στη Δούμα δεν χρησιμοποιήθηκε απαγορευμένη χημική ουσία. Καμία.
– Η οργάνωση παραδέχεται, ωστόσο, ότι δύο οβίδες θα μπορούσαν να έχουν πυροβοληθεί στον τόπο της εικαζόμενης μόλυνσης και ότι θα μπορούσαν να περιέχουν μια τοξική χλωριούχα ουσία. Ωστόσο, το χλώριο διασκορπίζεται στον αέρα. Μπορεί να σκοτώσει παρά μόνο σε περιορισμένο κλειστό χώρο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ποτέ δεν ήταν στον κατάλογο των απαγορευμένων όπλων και χρησιμοποιείται από όλους ως προϊόν συντήρησης.

Να σημειώνουμε παρεμπιπτόντως ότι ο Στρατός του Ισλάμ (Jaych al-Islam) είναι αυτή η «δημοκρατική» οργάνωση που αποκεφάλισε σε σειρά τα «σκυλιά του Μπαχάρ» (δηλαδή Σύρους που αρνήθηκαν να συνωμοτήσουν κατά του αιρετικού πρόεδρου Bashar al-Assad [4]). Έγινε διάσημος επίσης καταδικάζοντας σε θάνατο τους Σύρους που κατηγορούνταν για ομοφυλοφιλία και τους έριχναν από τις στέγες των πολυκατοικιών. Ήταν ο αρχηγός του, Μοχάμεντ Αλουούτς, υποστηριζόμενος από τη Δύση, ο οποίος προήδρευσε την αντιπροσωπεία της «μετριοπαθούς αντιπολίτευσης» στις διαπραγματεύσεις του ΟΗΕ στη Γενεύη.

Εν ολίγοις, ο βομβαρδισμός της Συρίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο όχι μόνο παραβίαζε το διεθνές δίκαιο, αλλά ήταν αδικαιολόγητος.

Η αντιμετώπιση της έκθεσης του OPCW από τον Τύπο

Εάν ο Δυτικός Τύπος ήταν τίμιος, θα είχε αναφερθεί πιστά στην έκθεση του OPCW. Αυτό δεν συνέβαινε. Οι Αγγλοσάξονες δημοσιογράφοι ήταν ιδιαίτερα βουβοί και μόνο εξαιρετικά αντιμετώπισαν την είδηση. Οι Γάλλοι ομόλογοι τους ήταν πιο πανούργοι.

Υπενθύμισαν ότι, στο παρελθόν, μια έκθεση του κοινού μηχανισμού των ΟΗΕ / OPCW επιβεβαίωσε τη χρήση χημικών όπλων από τη Συρία. Παρέλειψαν να λένε ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών είχε απορρίψει αυτή την έκθεση επειδή ο Μηχανισμός δεν είχε τηρήσει τους κανόνες του OPCW.

Άλλοι ισχυρίστηκαν ότι η αποστολή καθιέρωσε τη χρήση χλωρίου στη Δούμα. Παρέλειψαν να διευκρινίσουν ότι το OPCW εκτιμούσε ως πιθανή τη χρήση ενός τοξικού παράγοντα που περίεχε χλώριο ως όπλο, και πιθανή η διασκόρπιση από δυο οβίδες. Απέφυγαν προπαντός να αναφέρουν ότι στην ύπαιθρο, το χλώριο δεν είναι θανατηφόρο δηλητήριο, αλλά ένας ερεθιστικός παράγοντας, λόγος για τον οποίον δεν είναι απαγορευμένο χημικό όπλο.

Αναρωτιέστε πιθανώς γιατί χάσατε αυτά τα ειδησεογραφικά άρθρα και γιατί δεν ακούσατε τις συγνώμες της κας Μέι και των κκ. Μακρόν και Τραμπ; Απλά επειδή ο Τύπος δεν κάνει τη δουλειά πληροφόρησης του και επειδή οι Δυτικοί ηγέτες δεν έχουν τιμή.