Μια κουρδική αντιπροσωπεία γίνεται δεκτή στο Ελιζέ από τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ και τον τότε υπουργό άμυνας του, Jean-Yves Le Drian, παρουσία του Bernard-Henri Levy, αρχιτέκτονας της καταστροφής των Τυνησίας, Αιγύπτου και Λιβύης.
Ο Ύπατος Αρμοστής της Γαλλίας στο Λεβάντε, στρατηγός Ανρί Γκουρώ, στρατολόγησε με τη βοήθεια των Τούρκων 900 άνδρες από τη κουρδική φατρία Millis για να καταστείλει την αραβική εθνικιστική εξέγερση στο Χαλέπι και τη Ράκα. Αυτοί οι μισθοφόροι θα πολεμήσουν ως Γάλλους χωροφύλακες κάτω από αυτό που θα γίνει η σημαία του σημερινού Ελεύθερου Συριακού Στρατού (Telegram της 5 Ιανουαρίου 1921).
Πηγή: Αρχεία του γαλλικού στρατού.

Ο κουρδικός λαός ποτέ δεν ονειρευόταν την ενοποίηση, με εξαίρεση το σχέδιο του πρίγκιπα Ρεάνντουζ. Κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, ο τελευταίος εμπνεύστηκε από τη γερμανική αντίληψη του έθνους και ως εκ τούτου σκόπευε πρωτίστως να ενοποιήσει τη γλώσσα. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλές γλώσσες, προκαλώντας έναν πολύ έντονο διαχωρισμό μεταξύ των φατριών kurmanjis, soranis, zazakis και guranis.

Σύμφωνα με έγγραφα που μέχρι στιγμής δεν έχουν χρησιμοποιηθεί και για τα οποία ο Λιβανέζος διανοούμενος Χασάν Χαμαντέ γράφει σήμερα ένα καταπληκτικό βιβλίο, ο Γάλλος πρωθυπουργός Leon Blum διαπραγματεύτηκε το 1936 με τον επικεφαλής του εβραϊκού πρακτορείου, Chaim Wiezmann, και τους Βρετανούς, τη δημιουργία ενός Μεγάλου Κράτους του Ισραήλ από την Παλαιστίνη στον Ευφράτη, συμπεριλαμβανομένου επομένως του Λιβάνου και της Συρίας μέχρι τότε υπό γαλλική εντολή. Το σχέδιο αυτό αποτράπηκε από την εξαγριωμένη αντίθεση του Ύπατου Αρμοστή της Γαλλίας στο Λεβάντε, κόντη Damien de Martel. Η Γαλλία - και μάλλον το Ηνωμένο Βασίλειο - εξέταζαν τότε τη δημιουργία ενός Κουρδικό κράτους ανατολικά του Ευφράτη.

Το κουρδικό ζήτημα έγινε προτεραιότητα με τον πρόεδρο Φρανσουά Μιρεράν. Στη μέση του Ψυχρού Πολέμου, η σύζυγός του, Δανιήλ, έγινε η «μητέρα των Κούρδων [της φατρίας Μπαρζανί]». Στις 14 και 15 Οκτωβρίου 1989 διοργάνωσε ένα συμπόσιο στο Παρίσι: "Οι Κούρδοι: πολιτιστική ταυτότητα, σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Έπαιξε ρόλο στην παραπλανητική απόδοση του θανάτου των Κούρδων στο χωριό Hαλabja κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράκ-Ιράν στην σκληρότητα του προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν, ενώ οι εκθέσεις του Αμερικανικού Στρατού βεβαιώνουν ότι αντίθετα ο άνεμος είχε εκτοπίσει ιρανικά αέρια κατά τη διάρκεια μιας τρομερής μάχης [1]. Το 1992 η ίδια συμμετείχε στη δημιουργία μιας κουρδικής κυβέρνησης μαριονέτας στην κατεχόμενη από τους αγγλοσάξονες περιοχή του Ιράκ.

Στις 31 Οκτωβρίου 2014 ο Φρανσουά Ολάντ συνοδεύει τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στα σκαλιά της Ελιζέ. Ένας άλλος φιλοξενούμενος μόλις βγήκε διακριτικά έξω από την μικρή πόρτα, ο τουρκόφιλος Κούρδος Σαλέχ Μουσλίμ.

Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Νικολά Σαρκοζί, το 2011, ο Αλain Juppe συνάπτει ένα μυστικό πρωτόκολλο με την Τουρκία για τη δημιουργία ενός ψευδο-Κουρδιστάν. Η Συρία δεν αντιδρά. Στη συνέχεια, στις 31 Οκτωβρίου 2014, ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ δέχτηκε επίσημα τον Τούρκο πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο μέγαρο του Ελυζέ με, ανεπίσημα, τον συμπρόεδρο του YPG, Σαλέχ Μουσλίμ, για να ρυθμίσουν την αποσύνθεση της Συρίας. Οι Κούρδοι μαχητές έπαψαν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους ως Σύρους και άρχισαν τον αγώνα τους για την πατρίδα τους. Η Συρία σταμάτησε αμέσως να πληρώνει τους μισθούς τους.

Στο τέλος της μάχης του Κομπάνι, ο Φρανσουά Ολάντ αλλάζει στρατόπεδο και δείχνει την υποστήριξή του προς τους Κούρδους, δεχόμενος στο Ελυζέ, στις 8 Φεβρουαρίου 2015, μια φιλο-αμερικανική αντιπροσωπεία του YPG.

Ωστόσο, λίγους μήνες αργότερα, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα καλεί τη Γαλλία σε τάξη. Δεν είναι το Παρίσι που επιτρέπεται να διαπραγματευτεί ένα ψευδο-Κουρδιστάν σε σχέση με τα παλιά αποικιοκρατικά όνειρά του, αλλά μόνο το Πεντάγωνο, σύμφωνα με το εθνικό σχέδιο Rumsfeld / Cebrowski. Ο Φρανσουά Ολάντ διπλώνεται προς τα κάτω και θα δεχτεί μια φιλο-αμερικανική κουρδική αντιπροσωπεία μαχητριών στο Ain αλ-Arab ("Κομπάνι, Kobané" στα κουρδικά). Η Τουρκία, όσον την αφορά, αρνείται να υποβληθεί στην Ουάσινγκτον. Είναι η αρχή μιας μακράς απόκλισης μεταξύ των μελών της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Θεωρώντας ότι η γαλλική ανατροπή παραβιάζει τη συμφωνία της 31ης Οκτωβρίου 2014, οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες οργανώνουν με το Ντάες τις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου 2015 κατά της Γαλλίας και της 22ας Μαρτίου 2016 εναντίον του Βελγίου, το οποίο μόλις είχε ευθυγραμμιστεί με την Ουάσινγκτον [2]. Ο πρόεδρος Ερντογάν θα ανακοινώσει χωρίς περιστροφές τις επιθέσεις εναντίον του Βελγίου και ο Τύπος του θα τις διεκδικήσει. Τέλος, ο Σαλέχ Μουσλίμ οργανώνει την υποχρεωτική στρατολόγηση των νεαρών Κούρδων και χτίζει τη δικτατορία του, ενώ η Άγκυρα εκδίδει ένταλμα σύλληψης εναντίον του.

Διάταγμα αναγκαστικής Κουρδοποίησης της βόρειας Συρίας. Αυτό το έγγραφο, που δημοσιοποιήθηκε από τα θύματα της χριστιανικής ασσυριακής κοινότητας, μαρτυρεί την εθνοκάθαρση που διαπράχτηκε από τους SDF, υπό τη στρατιωτική κάλυψη των ΗΠΑ.

Τον Οκτώβριο 2015, το Πεντάγωνο δημιούργησε τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), μια μονάδα Τούρκων και Σύρων Κούρδων μισθοφόρων, συμπεριλαμβανομένων μερικών Αράβων και Χριστιανών, προκειμένου να επιτύχουν εθνοκάθαρση χωρίς να αναλάβουν δημόσια την ευθύνη. Οι SDF εκδιώκουν τις αραβικές και χριστιανο-ασσυριακές οικογένειες. Μαχητές από το Ιράκ και την Τουρκία εγκατασταίνονται στα σπίτια τους και αναλαμβάνουν τη γη τους.

Ο Ασσυριακός Καθολικός Αρχιεπίσκοπος Χασακέ-Νισίμπι, Mgr. Jacques Behnan Hindo, θα επιβεβαιώσει αρκετές φορές ότι οι Κούρδοι ηγέτες μίλησαν ενώπιον του για ένα σχέδιο εξάλειψης των Χριστιανών της "Ροζάβας". Οι γαλλικές ειδικές δυνάμεις γίνονται μάρτυρες αυτού του εγκλήματος ενάντια στην ανθρωπότητα χωρίς να διαμαρτύρονται. Στις 17 Μαρτίου 2016, κηρύσσεται η αυτονομία της " Ροζάβας " (του ψευδο-Κουρδιστάν στη Συρία) [3]. Φοβούμενη την ένωση μεταξύ του τουρκικού ΡΚΚ και της ιρακινής φατρίας Μπαρζανί που θα άνοιγε το δρόμο για τη δημιουργία ενός Μεγάλου Κουρδιστάν, η ιρακινή κυβέρνηση στέλνει όπλα στο ΡΚΚ για να ανατρέψει τους Μπαρζανί. Ακολουθεί μια σειρά δολοφονιών Κούρδων ηγετών από αντιπαλεμένες φατρίες.

Στα τέλη του 2016, η μερική απόσυρση του ρωσικού στρατού, και η απελευθέρωση του Χαλεπίου από τον Συριακό Αραβικό Στρατό, σηματοδότησαν την τελική ανατροπή του πολέμου. Συμπίπτουν, τον Ιανουάριο του 2017 με την άφιξη στο Λευκό Οίκο του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, του οποίου το εκλογικό πρόγραμμα προβλέπει το τέλος της στρατηγικής Rumsfeld / Cebrowski, το τέλος της μαζικής υποστήριξης στους τζιχαντιστές και την απόσυρση του ΝΑΤΟ και των στρατευμάτων των ΗΠΑ από τη Συρία. Η Γαλλία διευκολύνει την αναχώρηση νεαρών αναρχικών μαχητών πεπεισμένων ότι υπερασπίζονται την κουρδική υπόθεση ενώ μάχονται για την Ατλαντική Συμμαχία [4]. Πίσω στη Γαλλία, θα είναι τόσο ανεξέλεγκτοι όσο οι νέοι Γάλλοι τζιχαντιστές. Έτσι, σύμφωνα με την DGSI (υπηρεσία πληροφοριών εσωτερικού), ένας από αυτούς τους μαχητές που θα προσπαθήσει να καταρρίψει ένα ελικόπτερο της χωροφυλακής κατά την εκκένωση του αεροδρομίου της Notre-Dame-des-Landes [5].

Τον Ιούνιο του 2017, ο πρόεδρος Τραμπ εγκρίνει μια κοινή επιχείρηση του Συριακού Αραβικού Στρατού (υπό την ηγεσία του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσσαντ) και των SDF (δηλαδή, φιλο-αμερικανών Κούρδων μισθοφόρων) για να απελευθερωθεί η Ράκα, η πρωτεύουσα του Ντάες [6]. Ο πόλεμος έχει τελειώσει, αλλά ούτε η Γαλλία ούτε η Γερμανία το αντιλαμβάνονται έτσι.

Σταδιακά, ο έλεγχος του YPG ξεφεύγει από τις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες αδιαφορούν. Η τρομοκρατική οργάνωση γίνεται τότε γαλλικό παιχνίδι, όπως οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι μια βρετανική μαριονέτα.

Ο παραπάνω χάρτης εκδόθηκε από το πρακτορείο ειδήσεων Anadolu το Ιανουάριο του 2019. Εμφανίζεται 9 γαλλικές στρατιωτικές βάσεις, 8 από τις οποίες αναπτύχθηκαν από τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν.

Στη συνέχεια, η Τουρκία δημοσιεύει μέσω του επίσημου πρακτορείου ειδήσεων της, Anadolu Agency, τον χάρτη των γαλλικών στρατιωτικών βάσεων στη Ροζάβα, ο αριθμός των οποίων επεκτείνεται σε εννέα υπό την προεδρία του Emmanuel Macron. Μέχρι τότε γνωρίζαμε μόνο το εργοστάσιο τσιμέντου του ομίλου Lafarge. Η Άγκυρα σκοπεύει να τονίσει ότι, αντίθετα με τις επίσημες δηλώσεις της και σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία παραμένει ευνοϊκή για τη διχοτόμηση της Συρίας.

Τον Φεβρουάριο του 2018, ο πρέσβης της Ρωσίας στον ΟΗΕ, Βασίλης Νεμπέζια αποκαλύπτει ότι οι Σύροι Κούρδοι μόλις αμνήστεψαν 120 ηγέτες του Ντάες και τους ενσωμάτωσαν στο YPG.

Από τον Σεπτέμβριο του 2018, ο πρόεδρος Τραμπ προετοιμάζει την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από όλη τη Συρία [7]. Η εγκατάλειψη της "Ροζάβας" εξαρτάται από την διακοπή του ιρανικού δρόμου που θα μπορούσε να διασχίσει το έδαφος αυτό για να φτάσει στον Λίβανο. Και σε αυτό θα δεσμευτεί ο πρόεδρος Ερντογάν τον Αύγουστο. Οι κομάντος των ΗΠΑ θα επιβλέψουν τότε την καταστροφή των αμυντικών έργων των Κούρδων. Μια συμφωνία επικυρώνεται στις 16 Σεπτεμβρίου από τη Ρωσία, την Τουρκία και το Ιράν. Από εκεί και πέρα, το τέλος αυτού του ψευδο-Κουρδιστάν είναι επικείμενο. Μη κατανοώντας καθόλου το τι συμβαίνει, η Γαλλία εκπλαγεί όταν τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν βίαια σε αυτό το ψευδό αυτόνομο κράτος και τρέπεται σε φυγή ο πληθυσμός που το κατέχει παράνομα.

Επηρμένος από τον εαυτό του και απόλυτα αποσυνδεδεμένος από την πραγματικότητα, ο Jean-Yves Le Drian διαβεβαιώνει στο στούντιο της France 2 ότι η Γαλλία συνεχίζει τους στόχους της στη Συρία χωρίς κίνδυνο.

Καλεσμένος του δελτίου τηλεοπτικών ειδήσεων της France2, στις 10 Σεπτεμβρίου, ο υπουργός Εξωτερικών Jean-Yes Drian προσπαθεί να καθησυχάσει τους Γάλλους για τις συνέπειες αυτού του φιάσκο. Διαβεβαιώνει ότι η Γαλλία ελέγχει την κατάσταση: οι τζιχαντιστές που κρατούνται στην Ροζάβα δεν θα απελευθερωθούν, ενώ δεν υπάρχει πλέον καμία αρχή επί τόπου, αλλά θα δικαστούν σε αυτό το έδαφος. Συνεχίζει λέγοντας ότι ο πρόεδρος Ερντογάν απειλεί τη Γαλλία στο κενό. Τέλος, αρνείται να απαντήσει σε μια ερώτηση σχετικά με την αποστολή του γαλλικού στρατού επί τόπου, σε πλήρη πανωλεθρία.

Καθώς αγνοούμε τη μοίρα που περιμένει τους αιχμάλωτους τζιχαντιστές, καθώς και εκείνη των πολιτών που έχουν κλέψει αυτή τη γη, δεν έχουμε νέα για τη μοίρα των στρατιωτών των εννέα γαλλικών στρατιωτικών βάσεων. Βρίσκονται παγιδευμένοι μεταξύ των πυρών του τουρκικού στρατού που πρόδωσε ο πρόεδρος Ολάντ και του YPG των Κούρδων που εγκατέλειψε ο πρόεδρος Μακρόν και οι οποίοι ορκίστηκαν εκ νέου πίστη στην Αραβική Δημοκρατία της Συρίας

Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1] “A War Crime Or an Act of War?”, Stephen C. Pelletiere, The New York Times, January 31, 2003.

[2] Σύμφωνα με τους αντιτρομοκρατικούς εμπειρογνώμονες, οι επιθέσεις αυτές δεν πραγματοποιήθηκαν με διαδικασία παρόμοια με εκείνη που χρησιμοποιήθηκε κατά τις άλλες επιθέσεις που διεκδικεί το Ντάες, αλλά φέρουν το ίχνος μιας προσεκτικής στρατιωτικής οργάνωσης, μιας πράξης πολέμου που διαπράττεται από ένα κράτος. "Το κίνητρο των επιθέσεων στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες", του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 28 Μαρτίου 2016.

[3] « Déclaration du Rojava pour une Syrie fédérale », Réseau Voltaire, 17 mars 2016.

[4] « Οι Αναρχικές Ταξιαρχίες του ΝΑΤΟ », του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 12 septembre 2017.

[5] « Ces revenants du Rojava qui inquiètent les services de renseignement » (Αυτά τα φαντάσματα της Rojava που ανησυχούν τις υπηρεσίες πληροφοριών), Matthieu Suc et Jacques Massey, Médiapart, 2 Σεπτεμβρίου 2019.

[7] “Trump eyeing Arab ‘boots on the ground’ to counter Iran in Syria”, Travis J. Tritten, Washington Examiner, September 29, 2018.