Η ευρωπαϊκή αυτοκτονία ενώπιον της Τουρκίας

« Η δημοκρατία είναι ένα τραμ, το παίρνεις για να πας όπου θέλεις και κατεβαίνεις. »
Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (1996)

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 17ης και 18ης Μαρτίου 2016 ενέκρινε ένα σχέδιο για την επίλυση του προβλήματος που δημιουργήθηκε από τη μαζική εισροή μεταναστών από την Τουρκία [1] Οι 28 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων υπέκυψαν σε όλα τα αιτήματα της Άγκυρας.

Είχαμε ήδη αναλύσει πώς οι ΗΠΑ σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν τα γεγονότα στην Εγγύς Ανατολή για να αποδυναμώσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση [2]. Στην αρχή της τρέχουσας κρίσης των «προσφύγων», ήμασταν οι πρώτοι που παρατήρησαν ταυτόχρονα ότι αυτό το γεγονός είχε προσκαλεστεί σκόπιμα και τα δυσεπίλυτα προβλήματα που θα έθετε [3]. Δυστυχώς, όλες οι αναλύσεις μας επιβεβαιώθηκαν και οι θέσεις μας έχουν έκτοτε υιοθετηθεί ευρέως από τους τότε επικριτές μας.

Προχωρώντας, θέλουμε να διερευνηθεί πώς η Τουρκία πήρε τη λαβή του παιχνιδιού και την τύφλωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία εξακολουθεί να είναι ένα κτύπημα πίσω.

Το παιχνίδι του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν

Ο Πρόεδρος Ερντογάν δεν είναι πολιτικός άνδρας σαν τους άλλους. Και δεν φαίνεται ότι οι Ευρωπαίοι, ούτε οι λαοί ούτε οι ηγέτες τους, το έχουν συνειδητοποιήσει.

• Πρώτον, προέρχεται από την Milli Görüs, ένα ισλαμικό Παντουρκικό κίνημα που συνδέονται με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους της Αίγυπτου και υποστηρίζει την αποκατάσταση του Χαλιφάτου [4]. Ισχυρίζεται επίσης -όπως εξάλλου και οι σύμμαχοι του του Milliyetçi Hareket Partisi (MHP)- ότι οι Τούρκοι είναι απόγονοι των Ούννων του Αττίλα, τα ίδια τα παιδιά του Λύκου της Στέπας της Κεντρικής Ασίας, με τον οποίον μοίραζαν την αντοχή και αναισθησία. Πρόκειται για μια ανώτερη φυλή που προορίζεται να κυβερνήσει τον κόσμο. Η ψυχή τους είναι το Ισλάμ.

Ο Πρόεδρος Ερντογάν είναι ο μοναδικός αρχηγός κράτους στον κόσμο που διεκδικεί μια ρατσιστική ιδεολογία εθνική υπεροχής, απόλυτα συγκρίσιμη με το ναζιστικό αρειανισμό. Είναι επίσης ο μοναδικός αρχηγός κράτους στον κόσμο που αρνείνται τα εγκλήματα της ιστορίας του, μεταξύ άλλων των δολοφονιών των μη Μουσουλμάνων από τον σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ Β’ (χαμιτικές σφαγές του 1894-1895: τουλάχιστον 80.000 Χριστιανοί σκοτώθηκαν και 100.000 Χριστιανές ενσωματώθηκαν δια της βίας στα χαρέμια), στη συνέχεια, από τους Νεότουρκους (γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Συριακών, των Ελλήνων του Ποντίου και των Γεζιντι από το 1915 έως το 1923: τουλάχιστον 1,2 εκατομμύρια θάνατοι)· μια γενοκτονία που εκτελέστηκε με τη βοήθεια Γερμανών αξιωματικών, συμπεριλαμβανομένων του Ρούντολφ Höß, του μετέπειτα διευθυντή του στρατοπέδου Άουσβιτς [5].

Στον εορτασμό της 70ης επετείου από την απελευθέρωση του ναζιστικού εφιάλτη, ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν σημείωνε ότι « οι ιδέες της φυλετικής υπεροχής και αποκλειστικότητας προκάλεσε τον πιο αιματηρό πόλεμο στην ιστορία » [6]. Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια μιας πορείας -χωρίς να κατονομάσει τη Τουρκία-, ο ίδιος κάλεσε όλους τους Ρώσους να είναι έτοιμοι να ανανεώσουν τη θυσία των παππούδων τους, εάν χρειαστεί, για να σώσουν την ίδια την αρχή της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων.

• Δεύτερον, ο πρόεδρος Ερντογάν, ο οποίος δεν υποστηρίζεται παρά μόνο από το ένα τρίτο του πληθυσμού του, κυβερνά μόνος του τη χώρα με τη βία. Είναι αδύνατο να γνωρίσουμε τι ακριβώς πιστεύουν οι Τούρκοι, δεδομένου ότι η δημοσίευση πληροφοριών που θέτουν υπό αμφισβήτηση τη νομιμότητα του προέδρου Ερντογάν θεωρούνται πλέον παραβίαση της ασφάλειας του κράτους και οδηγεί αμέσως στη φυλακή. Ωστόσο, αν αναφερόμαστε στις τελευταίες μελέτες που δημοσιεύθηκαν τον Οκτώβριο 2015, λιγότερο από το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος τον υποστηρίζει. Αυτό είναι σημαντικά λιγότερο από τους Ναζί το 1933, οι οποίοι τότε είχαν το 43% των ψήφων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο πρόεδρος Ερντογάν δεν μπορούσε να κερδίσει τις κοινοβουλευτικές εκλογές παρά μόνο με χοντροειδή νοθεία. Μεταξύ άλλων:

– Φιμώθηκαν τα μέσα ενημέρωσης της αντιπολίτευσης: οι μεγάλες εφημερίδες Hürriyet και Sabah όπως και η τηλεόραση ATV δέχθηκαν επίθεση από τραμπούκους του κυβερνώντος κόμματος· έρευνες στόχευαν δημοσιογράφους και ειδησεογραφικούς οργανισμούς που κατηγορούνταν για υποστήριξη της «τρομοκρατίας» ή για δυσφημιστικά σχόλια κατά του προέδρου Ερντογάν· ιστοσελίδες μπλοκαρίστηκαν· παροχοί ψηφιακών υπηρεσιών αφαίρεσαν τη προσφορά τους στα τηλεοπτικά κανάλια της αντιπολίτευσης· τρία από τα πέντε εθνικά τηλεοπτικά κανάλια, από τα οποία το δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, ήταν, στα προγράμματά τους, σαφώς ευνοϊκά για το κυβερνών κόμμα· η αστυνομία έκλεισε τα άλλα εθνικά τηλεοπτικά κανάλια, Bugün TV τηλεόραση και Kanaltürk.
– Ένα ξένο κράτος, η Σαουδική Αραβία, έχυσε 7 δις. Λίρες "δώρων" για να "πείσει" τους ψηφοφόρους να στηρίξουν τον πρόεδρο Ερντογάν ( ήτοι περίπου 2 δισεκατομμύρια ευρώ).
– 128 διαρκή πολιτικά περίπτερα η γραφεία του αριστερού κόμματος (HDP) δέχθηκαν επίθεση από τους τραμπούκους του κόμματος του προέδρου Ερντογάν. Πολλοί υποψήφιοι και τις ομάδες τους ξυλοκοπήθηκαν.
Περισσότεροι από 300 κουρδικά καταστήματα λεηλατήθηκαν. Δεκάδες υποψήφιοι του HDP συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.
– Πάνω από 2 000 αντιπάλους σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, είτε από επιθέσεις, είτε λόγω της κυβερνητικής καταστολής με στόχο το ΡΚΚ. Μερικά χωριά της νοτιοανατολικής χώρας καταστράφηκαν εν μέρει από τεθωρακισμένα οχήματα του στρατού.

Μετά την «εκλογή» του, ένα τείχος σιωπής έπεσε πάνω από τη χώρα. Έχει γίνει αδύνατο να πληροφορηθεί κανείς τη κατάσταση της Τουρκίας από τον εθνικό τύπο της. Η κύρια αντιπολιτευτική εφημερίδα, Zaman, τέθηκε υπό κηδεμονία και περιορίζεται τώρα στο να διαφημίσει το μεγαλείο του "σουλτάνου" Ερντογάν. Ο εμφύλιος πόλεμος που ήδη μαίνεται στα ανατολικά της χώρας, επεκτείνεται με επιθέσεις στην Άγκυρα και μέχρι την Κωνσταντινούπολη, με τη πλήρη αδιαφορία των Ευρωπαίων [7].

Ο Ερντογάν κυβερνά σχεδόν μόνος του, και περιβάλλεται από μια μικρή περιορισμένη ομάδα, από την οποία είναι ο πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου. Δήλωσε δημοσίως κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ότι δεν εφάρμοζε πλέον το Σύνταγμα και ότι του ανήκαν όλες οι εξουσίες από τούδε και στο εξής.

Στις 14 Μαρτίου 2016, ο πρόεδρος Erdoğan δήλωσε ότι ενώπιον των Κούρδων: « Η δημοκρατία, η ελευθερία και το κράτος δικαίου δεν έχουν πλέον καμία αξία». Ανακοίνωσε την πρόθεσή του να επεκτείνει το νομικό ορισμό της «τρομοκρατίας» για να συμπεριλάβει όλους εκείνους που είναι «εχθροί των Τούρκων» -δηλαδή Τούρκοι και μη Τούρκοι που αντιτίθενται στο δόγμα της υπεροχής τους .

Για μισό δισεκατομμύριο ευρώ, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατασκεύασε το μεγαλύτερο παλάτι που κατοικήθηκε ποτέ από έναν αρχηγό κράτους στην παγκόσμια ιστορία. Το "Λευκό Παλάτι", αναφερόμενο στο χρώμα του κόμματός του, του AKP. Καλύπτει 200.000 τετραγωνικά μέτρα και περιλαμβάνει όλα τα είδη των υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων υπερσύγχρονων ασφαλών καταφύγιων που συνδέονται με δορυφόρους.

• Τρίτον, ο πρόεδρος Ερντογάν χρησιμοποίει τις εξουσίες που έχει αρπάξει αντι-συνταγματικά για να μετατρέψει το τουρκικό κράτος σε νοννό του διεθνούς τζιχαντισμού. Τον Δεκέμβριο του 2015, η τουρκική αστυνομία και η δικαιοσύνη ήταν σε θέση να αποδείξουν τους προσωπικούς δεσμούς του Ερντογάν και του γιου του Μπιλάλ με τον Γιασίν αλ-Καντί, τον παγκόσμιο τραπεζίτη της Αλ Κάιντα. Ως εκ τούτου, απέλυσε τους αστυνομικούς και τους δικαστές οι οποίοι τόλμησαν να « βλάψουν τα συμφέροντα της Τουρκίας » (sic), ενώ ο Γιασίν αλ-Καντί ξεκίνησε μια αγωγή κατά της αριστερής εφημερίδας Birgün επειδή αναδημοσίευε το άρθρο μου « Η Αλ-Κάιντα, το αιώνιο συμπλήρωμα του ΝΑΤΟ ».

Τον περασμένο Φεβρουάριο, η Ρωσική Ομοσπονδία κατέθεσε μια έκθεση των μυστικών υπηρεσιών στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που επιβεβαιώνει την υποστήριξη του τουρκικού κράτους για στο διεθνή τζιχαντισμό, κατά παράβαση πολυάριθμων ψηφισμάτων [8]. Έχω δημοσιεύσει μια λεπτομερή μελέτη σχετικά με αυτές τις κατηγορίες, μελέτη η οποία αμέσως λογοκρίθηκε στη Τουρκία [9].

Η απάντηση της ΕΕ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε στείλει μια αντιπροσωπεία για να παρακολουθήσει τις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2015. Από καιρό καθυστέρησε τη δημοσίευση της έκθεσης της και μετά αποφάσισε να δημοσιεύσει μια σύντομη μετριασμένη έκδοση.

Πανικόβλητοι από τις αντιδράσεις των λαών τους που αντιδρούν σκληρά στην μαζική εισροή μεταναστών -και, για τους Γερμανούς, στη κατάργηση του κατώτατου μισθού σαν αποτέλεσμα-, οι 28 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κανόνισαν με την Τουρκία μια διαδικασία για να λύσει η τελευταία τα προβλήματά τους. Ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, Filippo Grandi, σημείωσε αμέσως ότι η επιλεγμένη λύση παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, αλλά και αν υποθέσουμε ότι τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν, δεν είναι εκεί το κύριο πρόβλημα.
Η Ένωση έχει δεσμευτεί να

– καταβάλει 3 δισ. ευρώ ετήσια Τουρκία για να τη βοηθήσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, αλλά χωρίς μηχανισμό ελέγχου της χρήσης των κεφαλαίων αυτών·
– να τελειώσει με τις βίζα που απαιτούνται από τους Τούρκους για να εισέλθουν στην Ένωση [10] -ζήτημα λίγων μηνών ή ακόμη και βδομάδων-·
– να επιταχύνει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας με την Ένωση, -αυτό θα είναι αντίθετα πιο μακράν και λιγότερο πιθανό -.

Με άλλα λόγια, τυφλωμένοι από την πρόσφατη εκλογική ήττα της Άνγκελα Μέρκελ [11], οι Ευρωπαίοι ηγέτες αρκέστηκαν στο να βρουν μια προσωρινή λύση για να επιβραδύνουν τη ροή των μεταναστών, χωρίς να προσπαθήσουν να λύσουν τη πηγή του προβλήματος και αγνοώντας τη διείσδυση τζιχαντιστών σε αυτή τη ροή.

Το προηγούμενο του Μονάχου

Στη δεκαετία του ’30, οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές ελίτ έκριναν ότι η ΕΣΣΔ, με το μοντέλο της, απειλούσε τα ταξικά συμφέροντα τους. Συνεπώς, υποστήριζαν από κοινού το ναζιστικό αποικιοκρατικό σχέδιο για την Ανατολική Ευρώπη και τη καταστροφή των σλαβικών λαών. Παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις από τη Μόσχα για τη δημιουργία μιας ευρείας συμμαχίας ενάντια στο ναζισμό, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δέχθηκαν όλες τις απαιτήσεις του καγκελαρίου Χίτλερ, συμπεριλαμβανομένης της προσάρτησης της Σουδητίας. Ήταν οι Συμφωνίες του Μονάχου (1938), με αποτέλεσμα τη πρακτική άτακτη φυγή της ΕΣΣΔ και τη σύναψη, από τη πλευρά της, του Σύμφωνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ (1939). Αργότερα, ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες και μετά ορισμένοι Αμερικανοί, συνειδητοποίησαν το λάθος τους και αποφάσισαν να συμμαχήσουν με τη Ρωσία εναντίον των Ναζί.

Κάτω από τα μάτια μας, τα ίδια λάθη επαναλαμβάνονται. Οι ευρωπαϊκές ελίτ θεωρούν τη συριακή Δημοκρατία ως αντίπαλος, είτε υπερασπίζονται την αποικιακή προοπτική του Ισραήλ, είτε ελπίζουν οι ίδιες να ξανά-αποικήσουν το Λεβάντε και να αρπάξουν τα τεράστια ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα φυσικού αέριου. Ως εκ τούτου, υποστήριξαν τις μυστικές αμερικανικές επιχειρήσεις της «αλλαγής καθεστώτος» και προσποιήθηκαν ότι πίστευαν το μύθο της «Αραβικής Άνοιξης». Μετά από πέντε χρόνια πολέμου δια αντιπροσώπων, παρατηρώντας ότι ο πρόεδρος Μπασάρ Άσαντ είναι ακόμα εκεί, αν και χίλιες φορές ανακοίνωσαν την παραίτησή του, οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν σε μέγεθος 3 δισ. € ετήσια τη τουρκική υποστήριξη στους τζιχαντιστές. Και αυτό, σύμφωνα με τη λογική τους, θα τους φέρει τη νίκη και επομένως τον τερματισμό των μεταναστεύσεων. Δεν θα αργήσουν να συνειδητοποιηθούν [12], αλλά πολύ αργά, ότι με τη κατάργηση των θεωρήσεων για τους Τούρκους υπηκόους, επέτρεψαν την ελεύθερη κυκλοφορία μεταξύ των στρατοπέδων της Αλ Κάιντα στην Τουρκία και στις Βρυξέλλες [13].

Η σύγκριση με το τέλος της δεκαετίας του ’30 είναι όσο πιο σωστή που στη διάρκεια των συμφωνίων του Μονάχου, η ναζιστική Ράιχ είχε ήδη προσαρτήσει την Αυστρία χωρίς να προκαλεί αισθητή αντίδραση των άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Και σήμερα, η Τουρκία κατέχει ήδη το βορειοανατολικό μέρος ενός κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Κύπρου, και μια λωρίδα λίγα χιλιόμετρα βαθιά στη Συρία που διοικείται από ένα Wali (νομάρχη) που διορίστηκε για το σκοπό αυτό.

Όχι μόνο η ΕΕ τα δέχεται, αλλά με τη στάση της, προέτρεψε την Άγκυρα να συνεχίσει τις προσαρτήσεις της κατά παραβίαση του διεθνούς δικαίου.
Η κοινή λογική του καγκελάριου Χίτλερ και του πρόεδρου Ερντογάν βασίζεται στην ενοποίηση της «φυλής» και τον εθνοκαθαρισμό του πληθυσμού. Ο πρώτος ήθελε να ενώσει τους πληθυσμούς της «γερμανικής φυλής» και να καθαρίσει τα "ξένα" στοιχεία (Εβραίους και των Ρομά), ο δεύτερος θέλει να ενώσει τους πληθυσμούς της «τουρκικής φυλής» και να καθαρίσει τα "ξένα" στοιχεία (Κούρδους και Χριστιανούς).

Το 1938, η ευρωπαϊκή ελίτ πίστευε στην φιλία του καγκελαρίου Χίτλερ, σήμερα σε αυτή του πρόεδρου Ερντογάν.