Πρώην διοικητής της δύναμης επιθέσης των ΗΠΑ, πρώην Αναπληρωτής Αρχηγός του Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων, πρώην στρατιωτικός σύμβουλος του προέδρου Ομπάμα, ο Στρατηγός Cartwright κατηγορείται για κατασκοπεία: φέρεται να έχει δώσει πληροφορίες στους New York Times για το μυστικό πόλεμο εναντίον του Ιράν, έτσι ώστε να αποφευχθεί ένας περιττός πόλεμος.

Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι, πολιτικοί ή στρατιωτικοί, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τουλάχιστον 30 χρόνια φυλάκισης για την αποκάλυψη κρατικών μυστικών των ΗΠΑ στον Τύπο, είναι «πληροφοριοδότες» ασκούντες μια αντι-εξουσία μέσα σε ένα δημοκρατικό σύστημα ή είναι «αντιστασιακοί στην καταπίεση» μιας στρατιωτικής-αστυνομικής δικτατορίας;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν εξαρτάται από τις πολιτικές μας απόψεις, αλλά από τη φύση του αμερικανικού κράτους.

Αυτή η απάντηση αλλάζει εντελώς, αν επικεντρωθούμε στην περίπτωση του Bradley Manning, του νεαρού αριστεριστή στρατιώτη των Wikileaks , ή αν ενσωματώνουμε την περίπτωση του Στρατηγού Cartwright, στρατιωτικού σύμβουλου του προέδρου Ομπάμα, ο οποίος κατηγορήθηκε την Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013 για κατασκοπεία.

Εδώ, χρειάζεται μια επαναφορά για να κατανοήσουμε πώς περνά κανείς από τη «κατασκοπεία» προς όφελος μιας ξένης δύναμης στην «απιστία» απέναντι σε έναν εγκληματικό οργανισμό που σας απασχολεί.

Χειρότερα από τη λογοκρισία: η ποινικοποίηση των πηγών

Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και Νόμπελ Ειρήνης, Woodrow Wilson, προσπάθησε να δώσει στην εκτελεστική εξουσία την δυνατότητα να λογοκρίνει τον τύπο, όταν διακυβεύεται η «εθνική ασφάλεια» ή «η φήμη της κυβέρνησης».

Στην ομιλία του για τη Κατάσταση της Ένωσης (7 Δεκεμβρίου 1915), δήλωνε: «Υπάρχουν πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών ... που έχυσαν το δηλητήριο της απιστίας μέσα στις ίδιες τις αρτηρίες της εθνικής μας ζωής, που προσπάθησαν να σύρουν το κύρος και τη φήμη της κυβέρνησής μας στην περιφρόνηση ... που καταστρέφουν τις βιομηχανίες μας ... και που υποβαθμίζουν την πολιτική μας υπέρ ξένων ιντρίγκων .... Βρισκόμαστε χωρίς επαρκείς ομοσπονδιακούς νόμους .... Σας καλώ να κάνετε τίποτα λιγότερο από ό, τι να σώσετε την τιμή και τον αυτοσεβασμό του έθνους. Τέτοια πλάσματα του πάθους, της απιστίας, και της αναρχίας πρέπει να συντριβούν» [1].

Ωστόσο, το Κογκρέσο δεν τον ακολούθησε αμέσως.
Μετά την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο, ψήφισε το Espionage Act (νόμο για τη κατασκοπεία), που αντέγραφε το μεγαλύτερο μέρος του βρετανικού Official Secrets Act.

Δεν πρόκειται πια να λογοκριθεί ο τύπος, αλλά να του κοπεί η πρόσβαση στις πληροφορίες, απαγορεύοντας στους θεματοφύλακες των μυστικών του κράτους να τις αποκαλύψουν.

Αυτό το σύστημα-μηχανισμός επιτρέπει στους Αγγλοσάξονες να παρουσιαστούν ως «υπερασπιστές της ελευθερίας της έκφρασης», ενώ είναι οι χειρότεροι παραβάτες του δημοκρατικού δικαιώματος στην πληροφόρηση, που προασπίζεται συνταγματικά στις σκανδιναβικές χώρες.

Η σιωπή, όχι το μυστικό

Με αυτόν τον τρόπο, οι Αγγλοσάξονες είναι λιγότερο ενημερωμένοι για το τι συμβαίνει στο σπίτι τους από τους ξένους.

Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και ο Καναδάς μπορούσαν να κρατήσουν μυστικό στις χώρες τους το Σχέδιο Μανχάταν για την κατασκευή της ατομικής βόμβας, ενώ απασχολούνταν 130.000 άτομα για 4 χρόνια και διαπερνιόταν ευρέως από τις ξένες υπηρεσίες πληροφοριών.
Γιατί;

Επειδή η Ουάσινγκτον δεν προετοίμαζε αυτό το όπλο για αυτόν τον πόλεμο, αλλά για τον επόμενο, ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.

Όπως το απέδειξαν οι Ρώσοι ιστορικοί, η παράδοση της Ιαπωνίας αναβλήθηκε μέχρι να καταστραφούν η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ως μια προειδοποίηση προς την ΕΣΣΔ.

Αν οι Αμερικανοί πολίτες γνώριζαν ότι η χώρα τους διέθετε ένα τέτοιο όπλο, οι ηγέτες τους θα αναγκάζονταν να το χρησιμοποιήσουν για να τελειώσει ο πόλεμος με τη Γερμανία και όχι για να απειλήσουν τον σοβιετικό σύμμαχο τους σε βάρος των Ιαπώνων. Στην πραγματικότητα, ο ψυχρός πόλεμος άρχιζε πριν από το τέλος του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου [2].

Από την άποψη του απορρήτου, πρέπει να σημειωθεί ότι ο Στάλιν και ο Χίτλερ είχαν ενημερωθεί για το Σχέδιο Μανχάταν από την έναρξή του. Είχαν πράγματι πράκτορες μέσα στο έργο.

Ενώ ο Τρούμαν δεν είχε ενημερωθεί, με την ιδιότητά του ως αντιπρόεδρος, αλλά μόνο την τελευταία στιγμή, μετά το θάνατο του Προέδρου Ρούσβελτ.

Η πραγματική χρησιμότητα του Espionage Act

Τέλος πάντων, το Espionage Act δεν ασχολείται παρά μόνο δευτερεύοντα με τη κατασκοπεία, όπως φαίνεται από τη νομολογία του.

Σε περίοδο πολέμου, χρησιμοποιείται για να τιμωρήσει τις απόψεις των διαφωνούντων.

Έτσι, το 1919, το Ανώτατο Δικαστήριο αναγνώρισε στις υποθέσεις Schrenck εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και Abrams εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών ότι η πράξη να καλέσει κάποιος για ανυποταξία ή για να μη παρέμβουν οι ΗΠΑ κατά της Ρωσικής Επανάστασης εμπίπτει στο Espionage Act.

Σε καιρό ειρήνης, ο ίδιος νομός χρησιμοποιείται για να εμποδίσει τους δημοσίους υπαλλήλους να δημοσιοποιήσουν απάτες ή εγκλήματα που διαπράττονται από το κράτος, ακόμη και αν οι αποκαλύψεις τους είναι ήδη γνωστές, αλλά δεν έχουν ακόμη δικαστεί.

Υπό τη διοίκηση του Μπαράκ Ομπάμα, ο νόμος Espionage Act έχει επικληθεί 8 φορές, ένα ρεκόρ σε καιρό ειρήνης.

Θα αφήσουμε κατά μέρος την περίπτωση του Τζον Κυριακού, ενός αξιωματικού της CIA που αποκάλυψε τη σύλληψη και τα βασανιστήρια του Αμπού Zoubeida. Μακριά από το να είναι ένας ήρωας, ο Κυριάκου είναι στην πραγματικότητα ένας πράκτορας προβοκάτορας του Οργανισμού, αρμόδιος για τη προσέγγιση του κοινού με τις ψευδό-ομολογίες που απέσπασαν από τον Zoubeida για να δικαιολογηθεί εκ των υστέρων η «πάλη κατά της τρομοκρατίας» [3].

Επίσης ας εξαλείψουμε την υπόθεση Shamal Leibowitz, δεδομένου ότι οι αποκαλύψεις του δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ στο κοινό. Υπολείπονται έξι περιπτώσεις που μας διδάξουν για το μιλιταριστικό-αστυνομικό σύστημα των ΗΠΑ.

Ο Stephen Jin-Woo Kim επιβεβαίωσε στο Fox News ότι η Βόρεια Κορέα ετοίμαζε μια πυρηνική δοκιμή παρά τις απειλές των ΗΠΑ. Μια επιβεβαίωση που δεν έφερνε καμία ζημιά στις ΗΠΑ, παρά μόνο υπογράμμιζε την αδυναμία τους να υπακουστούν από τη Βόρεια Κορέα. Σε ένα άλλο πλαίσιο, η πληροφορία αυτή είχε ήδη δοθεί στη δημοσιότητα από τον Bob Woodward χωρίς να προκαλεί αντιδράσεις.

Ο Thomas Andrew Drake αποκάλυψε την κακοδιαχείριση του προγράμματος Trailblazer σε ένα μέλος της Επιτροπής Πληροφοριών της Βουλής των Αντιπροσώπων. Του καταλόγισαν ότι ενημέρωνε τους βουλευτές υπεύθυνους για τις υπηρεσίες πληροφοριών ότι η NSA έριχνε κρυφά δισεκατομμύρια από τα παράθυρα. Το σχέδιο Trailblazer αποσκοπούσε να βρεθεί ένας τρόπος για την διείσδυση ιών σε οποιονδήποτε υπολογιστή ή φορητό τηλέφωνο. Ποτέ δεν λειτούργησε.

Στα ίδια πλαίσια, ο Edward Snowden, ένας υπάλληλος της δικηγορικής εταιρείας Booz Allen Hamilton, δημοσίευσε διάφορα έγγραφα που πιστοποιούν την κατασκοπεία της αμερικανικής NSA στην Κίνα, καθώς και των προσκεκλημένων στο βρετανικό G20.

Προπαντός, έδειξε την έκταση του στρατιωτικού συστήματος παρακολούθησης των τηλέφωνων και του διαδικτύου, από το οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει, και ας είναι Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η αμερικανική πολιτική τάξη τον περιγράφει ως «ένα προδότη που πρέπει να σκοτωθεί» μόνο και μόνο επειδή τα έγγραφα του εμποδίζουν την NSA να συνεχίσει να αρνείται στο Κογκρέσο δραστηριότητες που ήταν γνωστές από πολύ καιρό.

Ο Bradley Manning, ένας απλός στρατιώτης, έστειλε στους Wikileaks βίντεο από δύο γκάφες του στρατού, 500.000 εκθέσεις για πληροφορίες των στρατιωτικών βάσεων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, και 250.000 τηλεγραφήματα για τις πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν από τους διπλωμάτες των ΗΠΑ στις συνομιλίες τους με ξένους πολιτικούς.

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι υψίστης σημασίας, αλλά αυτή η πληροφόρηση δίνει μια κακή ιδέα των κουτσομπολιών που συλλέγονται από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και αποτελούν τη βάση της «διπλωματίας» του.

Ο Jeffrey Alexander Sterling είναι υπάλληλος της CIA που αποκάλυψε στην εφημερίδα New York Times την «Επιχείρηση Μέρλιν».

Πιο εντυπωσιακό, ο Στρατηγός James Cartwright ήταν νούμερο δύο των στρατών, ως Αναπληρωτής Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων και σύμβουλος εγγύς του Προέδρου στο βαθμό που βαπτίστηκε «Στρατηγός Ομπάμα».
Φέρεται να έχει αποκαλύψει, πέρυσι, στους New York Times την «Επιχείρηση Ολυμπιακών Αγόνων» και μόλις ετέθη υπό έρευνα, σύμφωνα με το CNN.

Οι Sterling και Cartwright δεν πιστεύουν στον ισραηλινό μύθο της «ατομικής βόμβας των μουλάδων». Προσπάθησε λοιπόν να εμποδίσει τον πόλεμο στον οποίο το Τελ Αβίβ προσπαθεί να εισέλθει η χώρα.

Η «Επιχείρηση Merlin» αποτελούταν από το να σταλούν στο Ιράν ψευδείς πληροφορίες σχετικά με την κατασκευή της βόμβας.
Στην πραγματικότητα, επρόκειτο να πιεστεί το Ιράν να ξεκινήσει ένα στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα για να δικαιολογηθεί εκ των υστέρων η ισραηλινή κατηγορία [4].

Όσον αφορά την «Επιχείρηση Ολυμπιακών Αγόνων», ο σκοπός ήταν να εμφυτευτούν οι ιοί Stuxnet και Flame στο εργοστάσιο της Νατάνζ, για να ταράζουν τη λειτουργία του, μεταξύ των άλλων, τα μηχανήματα φυγοκέντρησης [5].

Επρόκειτο λοιπόν να μπλοκαριστεί το πολιτικό πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Καμία από αυτές τις αποκαλύψεις δεν επηρέασε τα συμφέροντα των ΗΠΑ, παρά μόνο τις φιλοδοξίες του Ισραήλ.

Μεγάλοι αντιστασιακοί

Ένα κίνημα των σαλονιών μας παρουσιάζει τους άνδρες που εμπλέκονται στο όνομα του Espionage Act ως «πληροφοριοδότες» (whistleblower), σαν να ήταν οι σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες μια πραγματική δημοκρατία που ειδοποιεί τους πολίτες για ορισμένα λάθη που πρέπει να διορθωθούν.

Στην πραγματικότητα, μας διδάσκουν ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, από τον κοινό στρατιώτη (Bradley Manning) μέχρι το νούμερο δύο των στρατών (Στρατηγός Cartwright), ορισμένοι άνδρες προσπαθούν όσο καλύτερα μπορούν να καταπολεμήσουν ένα δικτατορικό σύστημα όταν ανακαλύπτουν ότι αποτελούν ένα γρανάζι του.

Ενώπιον ενός τερατώδους συστήματος, πρέπει να τοποθετούνται στο επίπεδο των μεγάλων αντιστασιακών, όπως ήταν ο Ναύαρχος Κανάρης ή ο Κόμης Stauffenberg.

Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1] “There are citizens of the United States ... who have poured the poison of disloyalty into the very arteries of our national life ; who have sought to bring the authority and good name of our Government into contempt ... to destroy our industries ... and to debase our politics to the uses of foreign intrigue.... [W]e are without adequate federal laws.... I am urging you to do nothing less than save the honor and self-respect of the nation. Such creatures of passion, disloyalty, and anarchy must be crushed out.”

[2] «La Seconde Guerre mondiale aurait pu prendre fin en 1943» «Si l’Armée rouge n’avait pas pris Berlin...» et «La Conférence de Yalta offrait une chance qui n’a pas été saisie», entretien de Viktor Litovkine avec Valentin Faline, Ria-Novosti/Réseau Voltaire, 30 mars, 1er et 6 avril 2005.

[3] « Abou Zoubeida, la "balance d’Al-Qaida" », et « La torture occultée : Lee Hamilton, John Brennan et Abou Zoubeida », par Kevin Ryan, Traduction Maxime Chaix, Réseau Voltaire, 17 janvier et 25 février 2013.

[4] State of War : The Secret History of the CIA and the Bush Administration, par James Risen, Free Press, 2006.

[5] «Obama Order Sped Up Wave of Cyberattacks Against Iran», par David E. Sanger, The New York Times, 1er juin 2012. «Did America’s Cyber Attack on Iran Make Us More Vulnerable?», par Marc Ambinder, The Atlantic, 5 juin 2012. «The rewards (and risks) of cyber war»,par Steve Call, The New Yorker, 7 juin 2012. «U.S., Israel developed Flame computer virus to slow Iranian nuclear efforts, officials say», par Ellen Nakashima, Greg Miller et Julie Tate, The Washington Post, 19 juin 2012.