Το αμερικανικό επιτελείο καταγγέλλει την επιρροή των φιλελεύθερων γερακιών στο Λευκό Οίκο

Μετά τη διάσκεψη της Γενεύης, τον Ιούνιο του 2012, οι Ηνωμένες Πολιτείες συσσωρεύουν αντιφάσεις, τόσο σχετικά με τη Συρία όσο και την Ουκρανία. Ωστόσο, το επιτελείο επέλεξε να διαρρεύσει τη θέση του για να επηρεάσει τον Λευκό Οίκο.

Αντιφάσεις και δισταγμοί του Λευκού Οίκου

Κατά τη διάρκεια των θητειών του Τζορτζ Μπους, ο Λευκός Οίκος ήθελε να ανατρέψει την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας και να δημιουργήσει μια ζώνη χάους στην Ουκρανία, όπως το είχε επιτευχτεί στο Ιράκ. Επρόκειτο από τη μια μεριά να συνεχιστεί η ανακατασκευή της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής» και από την άλλη να κόψει τις χερσαίες γραμμές επικοινωνίας μεταξύ της Δύσης από τη μία πλευρά, και της Κίνας και της Ρωσίας, από την άλλη.

Όταν ο Μπαράκ Ομπάμα τον διαδέχτηκε, είχε σύμβουλό τόσο τον στρατηγό Brent Scowcroft και τον ίδιον τον πολιτικό μέντορα του, Zbigniew Brzezinski. Οι πρώην σύμβουλοι εθνικής ασφαλείας του Τζίμι Κάρτερ και του Μπους τηρούσαν απόσταση από τη θεωρία του χάους του Στρως. Για τους τελευταίους, ο κόσμος έπρεπε να είναι οργανωμένος σύμφωνα με το μοντέλο της Ειρήνης της Βεστφαλίας, ήτοι γύρω από διεθνώς αναγνωρισμένα κράτη. Όπως και ο Henry Kissinger, υποστήριζαν βέβαια την αποδυνάμωση των κρατών για να μη μπορούν αντιτεθούν στην αμερικανική ηγεμονία, αλλά όχι να τα καταστρέψουν· ως εκ τούτου, χρησιμοποιούσαν ευχαρίστως μη κρατικές ομάδες για τη βρώμικη δουλειά, αλλά δεν είχαν την πρόθεση να τις αναθέσουν τη διαχείριση εδαφών.

Όταν τα φιλελεύθερα γεράκια γύρω από την Χίλαρι Κλίντον, τον Jeffrey Feltman και τον Ντέιβιντ Πετρέους -έναν στρατηγό του σαλονιού που πέρασε στη πολιτική-, υπονόμευσαν τη συμφωνία την οποία ο Λευκός Οίκος είχε μόλις διαπραγματευθεί με το Κρεμλίνο και ξανάρχισαν τον πόλεμο στη Συρία τον Ιούλιο του 2012, ο Μπαράκ Ομπάμα δεν αντέδρασε. Η προεκλογική εκστρατεία ήταν σε πλήρη εξέλιξη στις Ηνωμένες Πολιτείες και δεν μπορούσε να αποκαλύψει στο φως της ημέρας την έλλειψη τάξης που επικρατούσε στο εσωτερικό της ομάδας του. Έστησε παγίδα στον Πετρέους, τον συνέλαβε, με χειροπέδες στα χέρια, μετά την επανεκλογή του και ευχαρίστησε την Χίλαρι Κλίντον και την αντικατάστησε με τον John Kerry. Ο τελευταίος ήταν πράγματι σε θέση να ξανακολλήσει τα κομμάτια με τον Πρόεδρο Assad, με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις. Ο Feltman, εν τω μεταξύ, ήταν ήδη στα Ηνωμένα Έθνη, και φαινόταν δύσκολο να τον αποσύρει ξαφνικά.

Εν πάση περιπτώσει, ο Τζον Κέρι πείστηκε καταρχήν ότι παραήταν αργά και ότι η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας δεν είχε χρόνο ζωής. Το μόνο πράγμα που μπορούσε να κάνει ήταν να αποφευχθεί ο πρόεδρος al-Assad τον τραγικό θάνατο του Μουαμάρ ελ Καντάφι, που σοδομίστηκε με ξιφολόγχη. Ο Λευκός Οίκος και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχαν τυφλωθεί από τα ψέματα της εποχής Μπους. Εκείνη την εποχή, όλο το προσωπικό είχε κινητοποιηθεί, όχι για να αναλύσει και να κατανοήσει τον κόσμο, αλλά για να δικαιολογήσει εκ των προτέρων τα εγκλήματα της Ουάσιγκτον. Το 2006, ο πρώτος γραμματέας της Πρεσβείας των ΗΠΑ στη Δαμασκό, William Roebuck, είχε ετοιμάσει μια έκθεση η οποία ήταν η πίστη: Η Συρία δεν ήταν μια μπάαθική δημοκρατία, αλλά μια αλαουιτική δικτατορία [1]. Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρκία δικαία και νόμιμα στήριζαν τη σουνιτική πλειοψηφία του πληθυσμού για να φέρουν τη «δημοκρατία της αγοράς».

Ως εκ τούτου ο Πρόεδρος Ομπάμα άφησε τη CIA να συνεχίσει την επιχείρηση της για την ανατροπή του συριακού καθεστώτος, υπό το πρόσχημα της υποστήριξης στους «μετριοπαθείς αντάρτες». Οργανώθηκαν μεγάλες διακίνησεις όπλων, πρώτα από την μετα-κανταφική Λιβύη και μετά από τη Βουλγαρία των Ρόσεν Πλεβνέλιεφ και Μπόικο Μπορίσοφ, και αργότερα από την μετα-Γιανουκόβιτς Ουκρανία. Ταυτόχρονα, άνοιξαν στρατολογικά γραφεία σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο για να στρατολογήσουν και να στείλουν μαχητές να σώσουν τους Σύρους σουνίτες που συνθλίβονταν από την αλαουιτική δικτατορία.

Όπα λοιπόν, θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας αντιστέκεται στον πιο γιγάντιο συνασπισμό της ιστορίας (114 Κράτη και 16 διεθνείς οργανισμοί που συγκεντρώθηκαν στο κόρφο των «Φίλων της Συρίας»). Τα κατάφερε επειδή απλά δεν ήταν ποτέ μια αλαουιτική δικτατορία, αλλά ένα κοσμικό και σοσιαλιστικό καθεστώς· επειδή οι σουνίτες δεν σφαγιάζονται από τον στρατό, αλλά αποτελούν την πλειοψηφία των στρατιωτών που υπερασπίζονται τη χώρα εναντίον της ξένης επίθεσης.

Όταν οι νεοσυντηρητικοί γύρω από την Victoria Nuland, κατόρθωσαν να ανατρέψουν το καθεστώς στο Κίεβο με δισεκατομμύρια δολάρια, το Φεβρουάριο του 2014, ο πρόεδρος Ομπάμα είδε σε αυτό, το αποτέλεσμα πολυετών προσπαθειών. Δεν μέτρησε αμέσως τις συνέπειες αυτής της επιχείρησης. Στη συνέχεια, βρέθηκε σε δίλημμα: είτε να εγκαταλείψει τη χώρα χωρίς κυβέρνηση, σαν μια μεγάλο τρύπα μεταξύ της ΕΕ και της Ρωσίας, είτε να βάλει στην εξουσία τους μικρούς στρατιώτες της CIA, Ναζί και μερικούς ισλαμιστές. Επέλεξε τη δεύτερη επιλογή, πιστεύοντας ότι οι υπηρεσίες του θα έβρισκαν μεταξύ αυτών των μισθοφόρων άτομα ικανά να γίνουν σεβαστά. Τα γεγονότα που ακολούθησαν έδειξαν ότι αυτό δεν συνέβη. Τελικά, αν και το καθεστώς του Βίκτορ Γιανουκόβιτς ήταν σίγουρα διεφθαρμένο -αλλά όχι περισσότερο από εκείνα της Μολδαβίας, της Βουλγαρία ή της Γεωργίας, για να αναφέρουμε μόνο αυτά-, η σημερινή κυβέρνηση του Κιέβου ενσαρκώνει ό, τι κατά του οποίου πολέμησε ο Franklin D. Roosevelt.

Τι θέλουν οι Αμερικανοί στρατιωτικοί

Ενώ ο Λευκός Οίκος και το Κρεμλίνο μόλις υπέγραψαν μια δεύτερη συμφωνία για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, ο δημοσιογράφος Seymour Hersh δημοσιεύει, στο London Review of Books, μια μεγάλη έρευνα σχετικά με το πώς το μεικτό αμερικανικό επιτελείο, υπό την προεδρία του στρατηγού Martin Dempsey, αντιστάθηκε στις αυταπάτες του Μπαράκ Ομπάμα [2]. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι στρατιωτικοί προσπάθησαν να διατηρήσουν επαφή με τους Ρώσους ομολόγους τους, παρά της πολιτικής διαχείρισης της ουκρανικής κρίσης. Παρέδωσαν πληροφορίες ζωτικής σημασίας σε ορισμένους συμμάχους τους, ελπίζοντας ότι οι τελευταίοι θα τα έδιναν στους Σύρους, αλλά απέφυγαν οποιαδήποτε άμεση βοήθεια προς τη Δαμασκό. Ο Seymour Hersh αποδοκιμάζει το γεγονός ότι σήμερα τα πράγματα άλλαξαν από τότε που ο στρατηγός Joseph Dunford ανέλαβε την προεδρία του Γενικού Επιτελείου.

Σε αυτό το άρθρο, επιβεβαιώνει ότι η πολιτική του Λευκού Οίκου δεν μεταβλήθηκε ποτέ για τέσσερα σημεία, το καθένα πιο παράλογο από το άλλο σύμφωνα με τους στρατιωτικούς:
– την εμμονή για την αποχώρηση του προέδρου ελ Άσαντ·
– την αδυναμία να δημιουργηθεί ένας συνασπισμός κατά των Ντάες με τη Ρωσία·
– η Τουρκία είναι ένας σταθερός σύμμαχος στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας·
– υπάρχουν πράγματι μετριοπαθείς δυνάμεις της αντιπολίτευσης κατάλληλες για την υποστήριξη των ΗΠΑ.

Θυμόμαστε ότι ο υπουργός Άμυνας, Chuck Hagel, απολύθηκε τον Φεβρουάριο του 2014 επειδή είχε αμφισβητήσει αυτή την πολιτική [3]. Αντικαταστάθηκε από τον Ashton Carter, έναν ανώτερο υπάλληλο -πρώην συνεργάτη της Κοντολίζα Rice- γνωστό για την οξυδέρκεια του στις μπίζνες [4].

Στη συνέχεια, τον Οκτώβριο του 2014, η Rand Corporation, κυριότερη δεξαμενή σκέψης του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, πήρε επίσημα θέση υπέρ του προέδρου ελ Άσαντ. Τόνισε ότι η ήττα του θα ακολουθόταν αναπόφευκτα από μια ανάληψη της εξουσίας από τους τζιχαντιστές, ενώ η νίκη του θα βοηθήσει στη σταθεροποίηση της περιοχής [5].

Τον Αύγουστο του 2015, ήταν η σειρά του στρατηγού Μισέλ T. Flynn, πρώην διευθυντή της Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας (DIA), να αποκαλύψει στο πρακτορείο Al-Jazeera τις προσπάθειες του να προειδοποιήσει το Λευκό Οίκο για τις προγραμματισμένες επιχειρήσεις της CIA και συμμάχων της Ουάσινγκτον με τους τζιχαντιστές. Σχολιάζε μία από τις εκθέσεις του που πρόσφατα αποχαρακτηρίστηκαν [6] ανακοινώνοντας τη δημιουργία των Ντάες/Daesh [7].

Τέλος, το Δεκέμβριο του 2015, ο πρώην υπουργός Άμυνας Chuck Hagel, δήλωσε ότι η θέση του Λευκού Οίκου για τη Συρία δυσφημούσε τον πρόεδρο Ομπάμα [8].

Πώς προσπάθησαν οι στρατιωτικοί να βοηθήσουν τη Συρία

Σύμφωνα με τον Hersh, το 2013, το αμερικανικό επιτελείο έκανε γνωστά στους Σύρους ομολόγους του, τα τέσσερα αιτήματα της Ουάσινγκτον για να αλλάξει την πολιτική της:
– η Συρία θα πρέπει να εμποδίζει τη Χεζμπολάχ από το να επιτεθεί στο Ισραήλ·
– θα πρέπει να επαναληφθούν οι διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ για να ρυθμιστεί το ζήτημα του Γκολάν·
– θα πρέπει να αποδεχθεί την παρουσία Ρώσων στρατιωτικών συμβούλων·
– Τέλος, θα πρέπει να δεσμευτεί για τη διεξαγωγή νέων εκλογών στο τέλος του πολέμου, επιτρέποντας τη συμμετοχή ενός μεγάλου τμήματος της αντιπολίτευσης.

Αυτό που προκαλεί έκπληξη από την ανάγνωση αυτών των τεσσάρων προϋποθέσεων, είναι είτε την πλήρη έλλειψη γνώσης της πολιτικής στη Μέση Ανατολή που έχουν οι Αμερικανοί στρατιωτικοί, είτε η προθυμία τους να επιβάλλουν ανύπαρκτους όρους και που συνεπώς θα γίνουν δεκτοί αμέσως από τη Δαμασκό. Εκτός αν πρόκειται για προτάσεις προς τον πρόεδρο Άσαντ για να πετύχει να εξελίσσεται ο Αμερικανός ομόλογος του.

– Κατ ’αρχάς, η Χεζμπολάχ είναι ένα δίκτυο αντίστασης στην ισραηλινή κατοχή που έχει δημιουργηθεί στο Λίβανο σε αντίδραση στην εισβολή του 1982. Αρχικά δεν πλαισιωνόταν από τους Φρουρούς της Ιρανικής Επανάστασης, παρότι οφείλει πολλά στους Basij, αλλά από τον Συριακόή Αραβικό Στρατό. Στράφηκε προς το Ιράν μετά την απόσυρση του συριακού στρατού από τον Λίβανο το 2005. Και πάλι, κατά τη διάρκεια του ισραηλινο-λιβανικού πόλεμου του 2006, ο Σύρος υπουργός Άμυνας παρευρισκόταν κρυφά στη γραμμή του μετώπου εμπρός για την παρακολούθηση της μεταφοράς του υλικού. Σήμερα, η σιιτική Χεζμπολάχ και ο κοσμικός Συριακός Αραβικός Στρατός μάχονται μαζί, τόσο στο Λίβανο όσο και στη Συρία, κατά των τζιχαντιστών που υποστηρίζονται από το Ισραήλ, τόσο αεροπορικώς όσο και στον ιατρικό τομέα.

– Από το 1995 (Wye River) έως το 2000 (Γενεύη), ο Αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον διοργάνωσε διαπραγματεύσεις μεταξύ του Ισραήλ και της Συρίας. Τελικά, όλα διαπραγματεύτηκαν δίκαια παρότι η ισραηλινή αντιπροσωπεία εξαπατούσε, παρακολουθώντας τις τηλεφωνικές συνομιλίες μεταξύ των Αμερικανού και Σύρου πρόεδρων [9]. Η ειρήνη θα μπορούσε είχε υπογραφεί, αν και μόνο αν, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Εχούντ Μπαράκ δεν έκανε πίσω τη τελευταία στιγμή, όπως το μαρτυρεί ο πρόεδρος Κλίντον στα απομνημονεύματά του [10]. Ο Μπασάρ ελ Άσαντ συνέχισε, με δική του πρωτοβουλία, τις διαπραγματεύσεις της, αυτή τη φορά έμμεσες, μέσω της Τουρκίας. Αλλά τις διέκοψε όταν το Ισραήλ παραβίασε κατάφωρα το διεθνές δίκαιο με την επίθεση σε διεθνή ύδατα κατά του «Στόλου της Ελευθερίας». Η Συρία εξακολουθεί πάντα να θέλει να επαναληφθούν και να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις αυτές, είναι η ισραηλινή πλευρά, και μόνο αυτή, η οποία αρνείται.

– Όσον αφορά τις στρατιωτικές σχέσεις μεταξύ της Δαμασκού και της Μόσχας, χρονολογούνται από τη σοβιετική περίοδο και διακόπηκαν λίγο-πολύ στην εποχή του Μπόρις Γέλτσιν. Το 2005, ο Μπασάρ ελ Άσαντ πήγε στη Ρωσία για να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος με την ΕΣΣΔ. Προσέφερε τότε στο Κρεμλίνο 30 χιλιόμετρα ακτογραμμής για να διευρυνθεί το στρατιωτικό λιμάνι της Ταρτούς, αλλά οι Ρώσοι, των οποίων ο στρατός βρισκόταν σε φάση αναδιοργάνωσης δεν ενδιαφέρθηκαν. Πριν από τη Διάσκεψη της Γενεύης (Ιούνιος 2012), ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας Χασάν Tourekmani πρότεινε στους Ρώσους να αναπτύξουν τους «κυανούς Chapkas» στο συριακό έδαφος για να σταθεροποιήσουν τη χώρα. Το Κρεμλίνο, παρακολουθώντας τη δραστηριότητα της CIA και την εισροή των τζιχαντιστών σε ολόκληρο το μουσουλμανικό κόσμο, συνειδητοποίησε λίγο αργότερα ότι ο πόλεμος ήταν μόνο μια πρόβα πριν από τη μετάβαση του στον Καύκασο. Ο Βλαδίμηρος Πούτιν ανακήρυξε τη Συρία «ρωσικό εσωτερικό ζήτημα» και ανέλαβε τη δέσμευση να παρατάξει τον στρατό του εκεί. Αν τίποτα δεν συνέβη το 2013 και το 2014, δεν είναι επειδή η Ρωσία άλλαξε τη γνώμη της, αλλά προετοίμαζε τις δυνάμεις της, ιδίως με την ανάπτυξη νέων όπλων.

– Τέλος, η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας διεξήγαγε το Μάιο 2014 προεδρικές εκλογές, δίκαιες και δημοκρατικές, όπως τις χαρακτήρισαν όλες οι πρεσβείες στη Δαμασκό. Είναι οι Ευρωπαίοι οι οποίοι, κατά παράβαση της Σύμβασης της Βιέννης, εμπόδισαν εκατοντάδες χιλιάδες Σύρους πρόσφυγες να συμμετέχουν. Και είναι πάντα αυτοί που έπεισαν διάφορες ομάδες της αντιπολίτευσης να μην υποβάλουν υποψηφίους. Ο Μπασάρ ελ Άσαντ, ο οποίος κέρδισε αυτές τις εκλογές με μεγάλη πλειοψηφία, είναι έτοιμος να παραδώσει την εντολή του, πρόωρα, κατά το τέλος του πολέμου. Με μια απλή ψηφοφορία της Εθνικής Συνέλευσης, η Δημοκρατία θα μπορούσε να δεχθεί υποψηφιότητες από εξόριστους Σύρους, εκτός από εκείνους που συνεργάστηκαν με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους ή τις ένοπλες οργανώσεις τους (Αλ Κάιντα, Ντάες/Daesh, κλπ).

Οι Αμερικανοί στρατιωτικοί δεν θέλουν να τους περάσουν για νεοσυντηρητικούς.

Λίγο πριν τη λήξη της θητείας του, ο στρατηγός Martin Dempsey είχε ορίσει τον συνταγματάρχη James H. Baker ως διευθυντή του Office of Net Assessment, δηλαδή του γραφείου που είναι αρμόδιο για το μέλλον και τη στρατηγική στο Πεντάγωνο [11]. Ο Baker έχει τη φήμη να είναι ταυτόχρονα ευθύς, ορθολογιστής και λογικός, ήτοι ακριβώς το αντίθετο των οπαδών του Στρως (χάος). Αν και ο Seymour Hersh δεν τον αναφέρει στο άρθρο του, πιστεύεται ότι άφησε τα ίχνη του στη διαμόρφωση της θέσης του αμερικανικού επιτελείου.

Εν πάση περιπτώσει, το άρθρο του Seymour Hersh αποδεικνύει την προθυμία του αμερικανικού επιτελείου να διακρίνεται τόσο από τον Λευκό Οίκο όσο και από τα φιλελεύθερα γεράκια όπως τους στρατηγούς Ντέιβιντ Πετρέους και John Allen· ένας τρόπος να επισημάνει ότι, στη τρέχουσα συγκυρία, ο Πρόεδρος Ομπάμα δεν έχει κανένα λόγο να συνεχίσει τις ασάφειες για τις οποίες υποχρεώθηκε τα τελευταία τρία χρόνια.

Θυμηθείτε
– τους τελευταίους μήνες, η Rand Corporation (κύριο think-tank του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος), ο πρώην διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας Michael T. Flynn (DIA), ο πρώην πρόεδρος της επιτροπής των Αρχηγών του Επιτελείου, Martin Dempsey, και ο πρώην υπουργός Άμυνας Chuck Hagel έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση τις αντιφάσεις και τους δισταγμούς του Λευκού Οίκου.
– Η στρατιωτική αμερικανική διανόηση αμφισβητεί την πολιτική που κληρονομήθηκε από την εποχή Μπους της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Απαιτεί συνεργασία με τη Συρία και την Ουκρανία, καθώς και την επαναφορά του ελέγχου στους υποτιθέμενους συμμάχους Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Κατάρ.
– Για τους ανώτερους Αμερικανούς αξιωματικούς (1) πρέπει να στηριχτεί ο πρόεδρος ελ Άσαντ ο οποίος πρέπει να νικήσει και να παραμείνει στην εξουσία· (2) πρέπει να δράσουν οι ΗΠΑ μαζί με τη Ρωσία κατά του ΙΚ/Daesh· (3) πρέπει να τιμωρηθεί η Τουρκία, η οποία δεν συμπεριφέρεται ως σύμμαχος αλλά ως εχθρός· (4) τέλος, πρέπει οι ΗΠΑ να σταματήσουν να φανταστούν ότι υπάρχουν Σύροι μετριοπαθείς αντάρτες και να κρύβονται πίσω από αυτή τη φαντασίωση για να αφήσουν τη CIA να υποστηρίζει τους τρομοκράτες.